Veifgever: Anneke Dulfer
Woorden: Groen – geluid – geduld – geven – genoeg

“Groen!” Johan trommelt geërgerd met zijn handen op het stuur van zijn auto. Hij kijkt naar het verkeerslicht voor hem dat in zijn beleving al minutenlang op rood staat. Hij knipt met zijn vingers alsof hij daarmee het licht van kleur kan laten veranderen. “Groehoen!”, roept hij, terwijl hij af en toe het gaspedaal diep indrukt en de motor flink laat brullen.

“Rustig joh”, zegt Cathy, die naast hem zit. “We hebben geen haast en je opwinden heeft geen zin. Daar gaat het heus niet sneller door. Je moet gewoon geduld hebben.”

“Geduld?”, briest Johan, terwijl hij zijn vrouw met een boze blik aankijkt, “Geduld? Nee, ze moeten hier de verkeerslichten eens wat beter afstellen. Moet je zien, daar van rechts is het licht terwijl wij hier staan al drie keer op groen gegaan. Van links mochten ze ook al twee keer doorrijden en verkeer van de overkant mag ook gewoon door. Ik heb er genoeg van, ik rijd wel door rood.”

“Dat zou ik niet doen als ik jou was”, zegt Cathy kalm. Ze wijst naar de overkant van het kruispunt. Daar staat een politieauto. Een agent zit gehurkt bij een kastje. Hij bedient de verkeerslichten handmatig.

Johan laat het portierraampje zakken en steekt zijn hoofd naar buiten. “Hé klojo, zou je ons ook eens groen licht willen geven?”, roept hij. Zijn stem komt echter niet boven het geluid van het voorbijrazende verkeer uit. Bovendien is de afstand te groot. Hij slaat drie keer woest op de claxon. De agent aan de overkant kijkt op, komt overeind en maakt met zijn rechterarm het gebaar dat Johan rustig aan moet doen. Johan steekt zijn linkerarm naar buiten en wijst op het verkeerslicht. En weer maakt de agent het gebaar dat zoveel wil zeggen als geduld.

“Groen!”, roept Cathy. “Groehoen!” Johan kijkt haar aan. “O, dus jij bent het nu toch ook zat. Ik moest rustig doen, maar nu begin je zelf ook. Verkeerslichten moeten niet door mensen worden bediend. Dan krijg je dit en…” Johan staakt zijn betoog omdat automobilisten achter hem beginnen te claxonneren. Hij steekt zijn hoofd weer uit het portierraampje en wijst met zijn linkerarm naar de agent aan de overkant van het kruispunt. De automobilisten achter hem maken met hun armen wilde gebaren.

Als Johan weer voor zich kijkt, ziet hij nog net dat het verkeerslicht van oranje op rood springt. “Het was groen”, zegt Cathy droog.