Stil in mij

Een flamboyante levensgenieter ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Het zit niet in mijn aard. Ik ben namelijk behoorlijk introvert en verlegen. In grote gezelschappen deel ik mezelf geen opvallende rol toe. Sterker nog, ik probeer ze zoveel mogelijk te vermijden. ‘Laat mij maar alleen, ook al valt het soms niet mee’. Dit liedje van het Klein Orkest zou op mijn lijf geschreven kunnen zijn. Dat wil niet zeggen dat ik er niet bij wil horen. Natuurlijk wil ik dat, maar dan wel in een voor mij veilig voelende omgeving. En dus leefde ik me uit op Twitter en Facebook én in verhalen en versjes op mijn website, want hoewel ik ‘gezegend’ ben met een vrij laag zelfbeeld weet ik dat ik goed kan schrijven en mijn humor (met name de taalgrappen) door velen wordt gewaardeerd. Dat leid ik af uit de positieve en complimenterende reacties die ik op mijn uitingen krijg.
Wie mij echter al wat langer volgt, zal het misschien zijn opgevallen dat mijn uitingen op Twitter en Facebook langzaamaan steeds schaarser worden. Verhalen en versjes komen er al helemaal niet meer. Waar in het verleden ideetjes voor berichtjes en verhalen dag en nacht spontaan opborrelden, borrelt er nu -afgezien van mijn prikkelbare darmen- niets meer.

‘Het is zo stil in mij
Ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij
En de wereld draait maar door
Het is zo stil in mij
Ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij’

(Van Dik Hout)

Een jaar geleden heb ik me vrijwillig ‘opgesloten’ om te voorkomen dat ik getroffen zou worden door het coronavirus. Een groot deel van 2019 en 2020 ben ik namelijk flink ziek geweest, hetgeen mijn afweersysteem bepaald geen goed heeft gedaan. En omdat ik nog altijd niet geheel hersteld ben, blijf ik binnen totdat het sein veilig wordt gegeven. Ik leef als een kluizenaar. Zie bijna niemand, kom nergens en maak niets meer mee. Ik klaag daar niet over en ik weet dat ik niet de enige ben. We lijden allemaal onder het coronavirus. Maar het verklaart wel waarom het zo stil in mij is. Waar moet je het over hebben als je niets meemaakt? Deze gedachte stemde me droevig en liet me langzaam maar zeker afglijden in depressiviteit. Ik wilde er niet aan toegeven en bleef krampachtig proberen vrolijk te doen. Ook op Twitter en Facebook. Tot nu, want het is op, over en voorlopig even uit.
Zondagavond keek ik naar de laatste uitzending van ‘Zondag met Lubach’ waarin Arjen de kijkers opriep om nog even vol te houden omdat het einde van de pandemie in zicht is. Zelf zie ik het licht aan het eind van de tunnel nog niet, maar ik ga wel volhouden. En ik ga het mezelf wat makkelijker maken door te stoppen met de gedachte dat ik verhalen moet schrijven en berichten op Twitter en Facebook moet plaatsen. Ik moet niets. Dat ‘ik moet niets’, heb ik vanmorgen meteen in de praktijk gebracht toen ik mijn tablet opende en op het scherm de opdracht verscheen om het ding aan de oplader te plaatsen. De tablet is nu leeg.
Ik ga de tablet en ook mezelf nu weer opladen. Dat laatste kan even duren, maar ik kom terug. U bent gewaarschuwd.

Stil in mij – Van Dik Hout

 

 

5 replies on “Stil in mij”

  1. Klaas Blaauw op

    Wij hebben geduld, doe alles op jouw tijd en plaats, zolang jij je er maar senang bij voelt…..
    Aan deze kant van de lijn is het niet veel anders, maar ik heb geen brein dat gezegend is met een explosiekracht aan vermakelijke taalkundigheden. Echter ook hier slaan we ons er doorheen.

    • Gert op

      Het komt goed, Klaas. Ik laat Facebook en Twitter even dicht. Even de aandacht op andere dingen.

  2. Lidy op

    Alles op je eigen tempo, weet dat je niet de enige bent die er zo in staat, heel veel leuke en prettige momenten en wachtend op nieuwe berichtjes, wil ik je groeten.

  3. Anton op

    Mijn oplossing is : heel vroeg opstaan en wandelen je komt niemand tegen en luisteren naar de vogeltjes. En laat voor negen weer. Dan maak je dingen mee. Akl is het maar de zons opkomst.

  4. Sabine de Boer op

    Zo herkenbaar, Gert. Wij leven in ons hoofd, maar het tempo ligt heel laag nu. Weinig vondsten, weinig vonken. De fut gaat eruit.
    Hou vol lieverd. Ooit gaan we weer lachen om elkaar.
    Weet dat ik er altijd ben voor je. Stay safe!
    Liefs, Sabine

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *