Stom, stom, stom. Ik had me nog zo voorgenomen het niet te doen. Maar wat deed ik? Ik deed het toch. Dat ik hiermee het onheil over mijzelf en mijn kinderen afriep, besef ik nu terdege. Het is allemaal mijn schuld. Ik wist dat ik het niet moest doen, maar ik deed het toch.

Vorige week vielen er drie enveloppen op de deurmat. Eén gericht aan mij, de andere twee aan mijn kinderen. Ik raapte ze op en gooide ze ongeopend op de eettafel. Ik kende de inhoud van de enveloppen. We krijgen deze post al een aantal jaren in september. Dicht laten is ons devies, gebaseerd op de ervaringen van de laatste jaren. In de enveloppen zitten namelijk uitnodigingen voor het halen van de griepprik. Tot en met vorig jaar maakten wij die enveloppen altijd open en lazen we de brieven die erin zaten. Ik verdenk mijn huisarts ervan dat hij de brieven, alvorens ze te versturen, altijd eerst drenkt in griepbacillen. Want geloof het of niet, de afgelopen jaren werden wij elke keer na het openen van de enveloppen getroffen door stevige griep. Twee jaar geleden was ik zelfs zo ziek, dat de huisarts mij de griepprik niet wilde geven omdat ik te ziek was. Dit zou ons niet meer overkomen en dus hadden we afgesproken de enveloppen niet meer te openen.

U raadt het al. Ik kon me niet beheersen. Hoe zou ik anders te weten kunnen komen op welke data ik de spuit kon gaan halen? Na lang aarzelen heb ik de aan mij gerichte envelop afgelopen zondag geopend. Stom, stom, stom, want op woensdag kondigden de eerste griepverschijnselen zich aan. Vreemd genoeg niet bij mij, terwijl ik toch de aan mij gerichte brief had opengemaakt. Nee, het was mijn zoon die getroffen werd door een stevige griep. Wat werd die jongen ziek. Ik voel me daar behoorlijk schuldig over. Waarom moest ik zo nodig die envelop openen?

Inmiddels ben ik zelf ook gestraft voor het openmaken van de envelop. Wat ben ik ziek. Maar net als mijn zoon draag ik mijn lot als een echte man. Wij kijken elkaar met waterige ogen meewarig aan en we hoesten, snotteren, rochelen, piepen en kreunen. En we voelen ons vooral heel ziek en zielig.

Mijn dochter zei vanmorgen dat ze keelpijn had en ik hoorde haar ook al wat hoesten. Toch ging zij vanmorgen gewoon naar haar werk en zal ze vanavond, waarschijnlijk tot in de kleine uurtjes, uitgaan. Maar ja, zij is geen man.

U vraagt zich misschien af waarom ik u dit allemaal vertel. Dat zal ik u vertellen. Het gaat mij niet om uw medelijden. De griep is immers mijn eigen schuld en ik kom er wel weer bovenop. Mijn verhaal is vooral bedoeld om u te waarschuwen. Mocht u van uw huisarts post krijgen en u vermoedt dat er in de envelop een uitnodiging voor het halen van de griepprik zit: NIET openmaken. De kans bestaat dat het besmette post is.