Backpacken
Het was in 1967 toen mijn beste vriend en ik tot de conclusie waren gekomen dat wij inmiddels een leeftijd hadden bereikt die rechtvaardigde dat wij de wijde wereld in zouden trekken. We waren immers 15. En dus hadden we het plan opgevat om samen op de fiets een avontuurlijke reis door Nederland te maken. Peddelend van jeugdherberg naar jeugdherberg. Backpacken dus, maar dat woord kenden we toen nog niet. Om onze reis te kunnen bekostigen, zouden we twee weken bonen gaan plukken.
Op een mooie zomerdag meldden we ons voor dag en dauw bij een bonenteler in de buurt. De man had echter geen werk voor ons. Er waren al genoeg plukkers actief op zijn land. Gelukkig wist hij nog een adres waar wij wel aan de slag zouden kunnen. Maar, zo waarschuwde hij, het was wel een behoorlijk eind weg. Dat was voor ons uiteraard geen probleem. We waren immers 15 en zouden als onze beurzen gevuld waren door het hele land fietsen. En dus verlieten wij Rotterdam en reden de Hoeksche Waard in. Na een klein uurtje fietsen waren we op de plaats van bestemming. Niet lang daarna zaten we op onze knieën in de verzengende hitte op het uitgestrekte land bonen te plukken. Af en toe een lange wandeling naar de schuur waar je de opbrengst van je arbeid aan de teler aanbood. Als je voldoende gewicht inbracht werd een notitie gemaakt. Aan het eind van de dag kreeg je dan je verdiende loon. Er werd per dag uitbetaald omdat je zelf maar moest zien of je de volgende dag terug zou komen.
Na de vierde dag besloten mijn vriend en ik dat er geen vijfde bonenplukdag zou komen. Ons verdiende loon was zo karig dat we er onze avontuurlijke fietstocht niet mee zouden kunnen bekostigen. Daar kwam bij dat onze ouders de fietstocht helemaal geen goed idee vonden. Met name mijn moeder verzette zich hevig. Mijn moeder was namelijk niet zo goed in loslaten. Ik begreep daar destijds helemaal niets van.
Het is inmiddels 2017. Mijn 24-jarige dochter heeft haar studie afgerond en is tot de conclusie gekomen dat zij een leeftijd heeft bereikt die het rechtvaardigt dat zij de wijde wereld intrekt. En dus heeft zij het plan opgevat om een avontuurlijke reis te gaan maken. In haar eentje backpackend van hostel naar hostel. Dat ze dit plan had, wist ik natuurlijk al langer. Dat ik het geen fijn idee vind, weet mijn dochter ook. Zij weet ook dat ik wat genen van mijn moeder heb meegekregen. Ik ben namelijk niet zo goed in loslaten.
Vorige week kwam mijn dochter naar me toe. “Pap”, zei ze, “ik weet dat je het niet fijn vindt, maar ik heb m’n reis geregeld. Ik begin in Djakarta.” Ik moest even slikken. “O, oké”, zei ik toen zo dapper mogelijk. “Maar ik heb ook fijn nieuws voor je”, hield mijn dochter me voor. “Als ik terug ben blijf ik nog wel een tijd bij je wonen, want dan heb ik natuurlijk geen geld om op mezelf te gaan wonen.” Slim kind, die dochter van mij.
Over twee maanden vertrekt ze voor een twee maanden durende backpackreis door Azië. Heb ik dus nog even tijd om aan het idee te wennen. Ik zal haar loslaten, want ik hou van haar en gun haar dit avontuur. Zij heeft hier altijd van gedroomd. En wat is er nu mooier dan je droom waar te maken? Dat is toch fantastisch! Ik hoop voor haar dat ze de reis kan maken die ze voor ogen heeft en er met volle teugen van kan genieten. Man, wat ben ik trots op haar.
Fijn dat de trots overheerst Gert! Een heel mooie reis gewenst voor je dochter en een behouden terugkeer!
Mijn dochter maakt haar droom waar. Daar kan ik alleen maar trots op zijn.
En die genen heeft ze van haar moeder……..
Klopt helemaal, Henny.
De sfeer uit jouw jeugd en daaraan gekoppeld het leven nu van je dochter en jouw liefde voor haar! Wat een mooi stukje, Gert!
Dank je wel, Ellie. Was ook leuk om weer even op mijn eigen jeugd terug te kijken.
Prachtig verhaal. Maar dat het lastig voor je is, kan ik me voorstellen.
Dat ze de reis van d’r leven mag hebben.
Dank je wel, Mies. Het is inderdaad lastig, maar het belangrijkste is dat zij gelukkig is en van de reis kan genieten.
Wijs en dapper, maar vooral liefdevol! Het verlangen heeft ze geërfd en gaat ze beleven,omdat jij het loslaten heb aangedurfd. Je kan het dus wel
Dank je wel voor je mooie reactie, Berna. Het zal me ongetwijfeld wel moeilijke momenten opleveren, maar als je van je kinderen houdt moet je ze ook durven los te laten. Het gevoel van trots helpt daarbij.