Als u mij ergens tegenkomt, zult u waarschijnlijk niet aan me zien dat er iets mis is met me. Ik zie er –al zeg ik het zelf- best goed uit. Maar toch is er iets mis met me. Ik lek. En niet zo’n klein beetje ook. Het is me de afgelopen weken al een paar keer overkomen dat ik met een natte broek wakker werd. Nee, het is niet wat u denkt. Ik ben niet incontinent. Ik heb mijn blaas prima onder controle, zelfs als ik slaap. Mocht u mij uitnodigen voor een bezoek hoeft u geen voorzorgsmaatregelen te nemen. Er hoeft geen zeiltje op de bank. Tenzij u mij wat te drinken geeft en met mij televisie gaat kijken. Dan kan het wel eens misgaan.

Wat wil het geval? Het geval wil dat ik al een aantal maanden ontzettend moe ben. Ik sta na een nacht slapen doodmoe op en na een uurtje brandt de slaap alweer in mijn ogen. Ik ben zó moe dat ik me nergens meer toe kan zetten. Ik verwaarloos alles en iedereen om me heen. Oké, ik doe m’n dagelijkse boodschapjes, kook voor mijn gezin en zorg ervoor dat we allemaal schone kleding kunnen dragen, maar dat is het dan ook wel. Tussen deze activiteiten door slaap ik. Ik hoef maar te gaan zitten en ik ben vertrokken.

Een kleine maand geleden heb ik mijn slaapprobleem voorgelegd aan mijn huisarts en hem gevraagd of hij een anti-slaapmiddel kon voorschrijven. Dat kon hij niet. Hij heeft wel bloed laten prikken. Het bloedonderzoek gaf een krapte aan vitamine B12 te zien en dat kan volgens mijn huisarts de oorzaak van de vermoeidheid zijn. Ik slik nu pilletjes om dat vitaminegehalte weer wat op te krikken. Tot nu toe echter zonder merkbaar resultaat.

Onlangs heb ik mijn probleem ook besproken met mijn psycholoog. Volgens haar is er sprake van een energielek. Nu moet er alleen nog onderzocht worden waar dat lek precies zit. Hoe dat onderzocht moet worden, weet ik niet. Ik ben geen fietsband die je in een teiltje water dompelt om te zien waar het lek zit. We hebben het lek dus nog niet boven.

Ik deel mijn probleem nu met u, maar verder praat ik er met niemand over. Ik weet namelijk precies hoe het werkt. Als ik het met anderen bespreek, krijg ik steevast te horen dat ik actief moet worden. Dat ik iets moet doen dat energie kost, maar tegelijkertijd nieuwe energie oplevert. Dat krijg ik dan te horen. Natuurlijk weet ik ook wel dat het meestal zo werkt. Ik ben een doorgewinterde depressiviteitspatiënt. Ik heb er ervaring mee. Alleen nu werkt het niet. Het lek zit kennelijk voor de oplader.

U zult zich waarschijnlijk nog afvragen hoe het zit met die natte broek waar ik het eerder over had. Welnu, dat zit zo. Ik mag ’s avonds graag tv kijken. Dan nestel ik me op de bank met een biertje of een glaasje port. Nu heb ik de rare gewoonte om het glas in de hand te houden en af en toe een slokje te nemen. En dat is heel onverstandig als je zittend op de bank in slaap valt. Dan word je een tijdje later wakker met een leeg glas en een natte broek.

U begrijpt dat ik hier niet trots op ben. Ik heb het u in vertrouwen verteld en hoop dat u mijn probleem niet laat uitlekken.