“Warm hè?!”, zegt de vrouw terwijl ze me aankijkt. Om haar opmerking kracht bij te zetten, veegt ze met haar onderarm langs haar voorhoofd. Ik kijk naar de vrouw, die voor me in de rij bij de kassa van de supermarkt staat. Ik schat haar ergens in de zeventig en ik heb het vermoeden dat zij van het soort ‘als je antwoordt, zit je aan een gesprek vast’ is. Ik volsta daarom met een knikje. Zelfs dat had ik beter niet kunnen doen. “Kou is niks, maar deze hitte is ook niks”, begint ze aan een monoloog. “Ik kan er niet tegen, hè. Ik krijg het er benauwd van. Je moet veel drinken, zeggen ze. Ik doe de hele dag niets anders dan drinken, maar hoe meer ik drink hoe harder ik zweet. Ik plak helemaal. Nee, ik vind deze warmte maar niks.” Ik knik nog maar eens. “Ik doe maar rustig aan, dat is het beste”, zegt de vrouw, terwijl ze in een tergend laag tempo de artikelen vanuit haar winkelwagentje op de band voor de kassa legt.

“Goedemiddag”, zegt de caissière tegen de mevrouw voor me. “Warm hè?!”, zegt de mevrouw voor me tegen de caissière. “Hier in de winkel is het wel lekker koel hoor”, antwoordt de caissière. “Ja, hier wel. Maar buiten…”, zegt de vrouw en ze veegt demonstratief met haar onderarm langs haar voorhoofd. “Ik zeg net nog tegen die meneer: ik kan er niet tegen, zeg ik. Ik krijg het er benauwd van. En van al het drinken, ga ik steeds meer zweten.” “Rustig aan doen, dat is het beste”, zegt de caissière. “Ja”, zegt de vrouw. “Dat zeg ik net ook nog tegen die meneer. Ik doe maar rustig aan, dat is het beste.” De vrouw rekent af en doet in een tergend laag tempo de artikelen in twee boodschappentassen.

Inmiddels worden mijn boodschappen door de caissière gescand. Ik wil mijn winkelwagentje wat naar voren duwen, zodat ik mijn artikelen terug in het karretje kan leggen. Dat gaat niet, want de mevrouw staat daar nog breeduit in te pakken. Ik kook inmiddels, maar dat laat ik niet blijken. Ik doe maar rustig aan, dat is het beste.