Grmpf zit op een rotsblok. Tranen biggelen over zijn wangen. Hij is zojuist door zijn vrouw de grot uitgezet. “Grmpf!”, had ze gezegd. En Grmpf kon vertrekken.

Voordat ik u het verhaal van Grmpf verder vertel, is het wellicht handig om u kort even uit te leggen waar en wanneer het zich afspeelde. Het was ergens in de prehistorie in een bos- en rotsachtige omgeving. Daar had zich een volksstam gevestigd. De stam noemde zich Grmpf. En ieder lid van stam heette Grmpf. Dat kwam doordat ze nog geen taal hadden. Grmpf was het enige woord dat ze gebruikten. Dit verhaal gaat dus over Grmpf, een jager van een jaar of dertig, en zijn vrouw Grmpf.

Gelukkig heeft Grmpf even gewacht tot ik klaar was met de uitleg. Hij zit nog altijd op het rotsblok. Hij veegt de tranen uit zijn ogen en denkt na over wat zijn vrouw hem zojuist gezegd heeft. Grmpf, blijft het maar in zijn hoofd klinken. Dan wordt het hem opeens allemaal duidelijk. Er speelde al veel langer iets. En hij had het niet in de gaten gehad. Hij laat de gebeurtenissen van de afgelopen weken in zijn gedachten nog eens de revue passeren. Hij ziet weer voor zich hoe hij elke dag na het jagen thuiskwam en dat hij na het eten naast zijn vrouw in het bed, dat hij zelf had gemaakt van takken en varens, ging liggen. Hij had zin in grmpf. Maar telkens had Grmpf hem weggeduwd. “Grmpf, Grmpf”, zei ze dan. En dan was Grmpf naar de keuken gelopen om een glas water en een aspirientje te halen. Grmpf vond het naar voor zijn vrouw dat ze elke avond hoofdpijn had.

Maar vandaag ging het allemaal anders. Toen Grmpf thuiskwam van de jacht kreeg Grmpf meteen van Grmpf te horen dat hij kon vertrekken. “Grmpf”, zei ze. Grmpf begreep het niet. “Grmpf?”, vroeg hij. “Grmpf”, was het antwoord van Grmpf.

Grmpf zit nog altijd lamgeslagen op het rotsblok. Hij heeft net van zijn vrouw te horen gekregen dat ze hem niet meer wil. Omdat hij volgens haar alleen maar aan grmpf denkt, maar dat zij ook behoefte heeft aan een goed gesprek. En dat ze dat bij de buurman wel had gevonden. “Grmpf?”, had Grmpf verbaasd gevraagd. “Grmpf”, was het bevestigende antwoord van Grmpf. En toen realiseerde Grmpf zich dat hij het had kunnen weten, want tijdens de laatste keer dat ze nog wel grmpf hadden, had Grmpf vlak voor het bereiken van haar hoogtepunt de naam Grmpf geroepen.

Grmpf staat op van het rotsblok. Hij loopt naar de grot van de buren. Buurvrouw Grmpf is thuis. “Grmpf”, zegt Grmpf. Buurvrouw Grmpf legt haar wijsvinger op haar lippen, pakt Grmpf bij zijn hand en leidt hem naar de slaapkamer. Buurvrouw Grmpf is een vrouw van weinig woorden. Wat er daarna gebeurde laat ik aan uw verbeelding over. Ik kan u wel zeggen: het was grmpf.

Grmpf