Ik ben geen geheelonthouder. Integendeel. Ik onthoud bijna niets. U hoeft zich daar geen zorgen om te maken hoor. Dat doe ik zelf ook niet. En als ik dat al wel eens heb gedaan, ben ik het alweer vergeten. Het is ook niet iets van de laatste jaren. Ik heb het altijd gehad. Als kind had ik het al. Vreemd eigenlijk dat ik dat nog wel weet, realiseer ik me terwijl ik het schrijf. Mijn brein is een wonderlijk fenomeen. Ik vergeet, maar ik vergeet niet dat ik vergeet. Doorgaans weet ik achteraf wel wat ik vergat, maar dat vergeet ik dan weer.

De eerste verschijnselen van mijn vergeetachtigheid openbaarden zich op de lagere school. Ik had overigens dolgraag naar een hogere school gewild, maar schoolgebouwen met meer dan twee verdiepingen waren bij ons in de buurt niet aanwezig en mijn moeder vond het kennelijk niet verantwoord om mij als 6-jarige helemaal naar de andere kant van de stad te laten reizen. Maar dit terzijde.

Ik zat op een lagere school ‘met den bijbel’. Dat had te maken met de gereformeerde achtergrond van mijn ouders. Elke week kreeg je daar de opdracht om de tekst van een bepaalde psalm in je hoofd te stampen. Dat moest je dan op maandagochtend voor de klas opdreunen. Ik was daar heel erg goed in. Op al mijn rapporten scoorde ik voor Psalmversje een 10. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat er in mijn rapporten eigenlijk had moeten staan: Psalmversje op maandagochtend. Want na het opdreunen van de psalm verdween de tekst snel uit mijn hoofd. Misschien dat ik op dinsdagochtend nog wat flarden ten gehore kon brengen, maar  daarna was het weg. Gewist van mijn harde schijf. Jammer, want ik had er in mijn latere leven wellicht profijt van kunnen hebben.

Ook topografie was aan mij niet besteed. Ik heb wat rijtjes plaatsnamen in mijn kop zitten stampen. Er is iets blijven hangen met Hoogezand Sappemeer, maar verder kom ik al niet meer. Misschien had ik destijds al het idee dat ik er toch nooit zou komen. Dus waarom onthouden? Of misschien had ik toen al het voorgevoel dat er ooit navigatiesystemen zouden worden uitgevonden die je feilloos naar de gewenste bestemming zouden leiden.

Later was het van het zelfde laken een pak met rijtjes werkwoorden, vervoegingen en naamvallen in het Frans, Engels en Duits. Ik kon ze direct na het leren foutloos opdreunen en heb ze kennelijk tijdens mijn eindexamen havo goed toegepast, want ik heb m’n diploma. Maar al snel daarna volledig gewist. En ook niet meer nodig gehad. Tijdens mijn vakanties in Frankrijk had ik aan een enkel woordje Frans en mijn rechterwijsvinger genoeg om te krijgen wat ik hebben wilde. “Un van die en un van die.” Ik kwam er wel.

Maar inmiddels leven we in een tijd waarin het steeds lastiger wordt als je bijna niets onthoudt. Het leven hangt aan elkaar met codes en wachtwoorden. Vroeger kreeg je alle relevante informatie over je persoonlijke situatie in brieven thuis. De brievenbus klepperde dagelijks. Tegenwoordig is de brievenbus vrijwel werkloos. Alles moet digitaal op mijnbank, mijngezondheid, mijninternetprovider, mijnverzekering, mijnpensioen en vele andere mijnen, die ik hier niet kan noemen omdat ik ze niet allemaal kan onthouden. Mijn leven is nu een digitaal mijnenveld. En elke mijn vereist een gebruikersnaam en een wachtwoord. U begrijpt mijn probleem: die kan ik dus niet onthouden. O ja, ik schrijf in een helder moment wel eens een nieuw verkregen wachtwoord op een briefje, maar meestal vergeet ik dat te doen of ik ben vergeten waar ik het briefje ook alweer heb gelaten. Soms kom ik, als ik een aanval van opruimwoede krijg, nog wel eens zo’n briefje met een wachtwoord tegen. Maar bij welke mijn dat ook alweer hoorde ben ik dan vergeten. Ik neem me geregeld voor om een schriftje te kopen, waar ik al die codes en wachtwoorden in kan noteren. U raadt het al: vergeten.

U denkt nu misschien: Waarom vertel je dit allemaal? En dan moet ik u antwoorden: Ik heb werkelijk geen idee. Ik wilde u eerlijk gezegd iets heel anders vertellen, maar ik weet niet meer wat. En misschien denkt u: Wat moet ik hiermee? Tja, eigenlijk niets. Vergeet het maar, dat is het beste.