Van cowboyprakkie naar haute cuisine
Ik heb niet zo heel veel met eten. Ik eet omdat een mens nu eenmaal moet eten om in leven te blijven. Ik stel ook geen hoge eisen aan het maal dat op mijn bord komt te liggen. Kwak een gemarineerde speklap in de koekenpan, warm een potje witte bonen in tomatensaus op en bak wat aardappelschijfjes of barbecuekrieltjes tot bijna zwart en u ziet een tevreden mens. Een cowboyprakkie noem ik dat. Omdat ik in mijn herinnering de cowboys uit de televisieserie Rawhide, die begin jaren ’60 te zien was, altijd dergelijk voedsel zag nuttigen. Maar ja, het was nog in zwart-wit, dus wat er precies in die etensblikken zat kon ik niet goed onderscheiden. Feit is dat ik nog graag en met enige regelmaat zo’n cowboyprakkie eet.
Eten is in mijn gezin sowieso een probleem. Mijn zoon lust niet heel veel en wil graag op een vaste tijd eten. Mijn dochter lust juist wel heel veel, maar studeert, loopt stage en werkt daarnaast op onregelmatige tijden. Zie dan maar eens gezellig met elkaar aan tafel te zitten. Bij wijze van spreken dan hè, want ook al eten we met z’n drietjes dan eten we met het bord op schoot. Ik heb een grote eettafel, maar die wordt hooguit drie keer per jaar in die functie gebruikt. Dat is als we gourmetten of fonduen.
Uit eten gaan doen we ook niet vaak. Mijn zoon lust niet heel veel en dan ben je al snel aangewezen op McDonalds of de wokchinees. U kent het wel. Dat je een bord pakt en uit bakken wat brokken rauw vlees, rauwe vis en groenten vist en het opgeviste op een bord legt. Daar loop je dan mee naar de wokkok die de aangeboden ingrediënten in een sopje laat gaar koken en het vervolgens met een door jou uitgekozen sausje in een wok op smaak brengt. Meestal laat hij bewust de vlam in de pan slaan waardoor het geheel een spectaculair tintje krijgt. Lekker, maar om het nu een culinaire uitspatting te noemen…
Hoe anders was dat deze week. Om het tweejarig bestaan van mijn website te vieren had ik Petra, de dame die de site voor mij gebouwd heeft en me nog altijd met raad en daad bij staat als het om technische aspecten gaat (zie mijn vorige verhaal), uitgenodigd voor een etentje. Dat wilde ik natuurlijk wel een beetje met stijl doen. Ik had mijn oog laten vallen op Hoeve Kromwijk in Zoetermeer. Omdat ik in 2011 –ik werkte toen nog voor het Streekblad in Zoetermeer- veelvuldig Twittercontact had met de eigenaars van dit restaurant. Ik zou er in dat jaar mijn 25-jarig jubileum bij Wegener vieren met een aantal collega’s. Het is er echter nooit van gekomen, omdat ik toen getroffen werd door de extreme duizeligheid, die me anderhalf jaar lang thuis deed zitten. Ik had me voorgenomen om, zodra ik iets te vieren had, hier te gaan eten. Het is er helaas weer niet van gekomen, omdat het restaurant woensdagavond was volgeboekt.
En dus meldden we ons woensdagavond op de afgesproken tijd in Hofstede Meerzigt, eveneens in Zoetermeer. Een voor ons beiden centrale locatie. Het was een prachtige nazomeravond en er was voor ons een tafel gereserveerd in de sfeervolle tuin. “We gaan er een feestje van maken”, sprak de gastheer nadat wij te kennen hadden gegeven in te gaan op zijn aanbeveling om te kiezen voor het viergangen menu van de chef. En een feestje werd het. Overheerlijke gerechten, bijna kunstzinnig opgemaakte borden, een waar kleur- en smaakfestijn. En bij elk gerecht werd ons door de serveerster vol passie verteld wat wij op onze borden zagen liggen. Steevast beëindigd met “Geniet ervan.” En dat hebben we gedaan.
Door deze ervaring ben ik wel met andere ogen naar eten gaan kijken. Eten kan wel degelijk een boeiende ervaring zijn. En daarom heb ik besloten om het eten thuis ook aan te passen. Mijn kinderen gaan het merken. Vanavond kwak ik geen gemarineerde speklapjes in de koekenpan. Nee, ik zal ze liefdevol in de pan vlijen en ze regelmatig voorzichtig omdraaien. Ik warm geen witte bonen in tomatensaus op, ik breng ze op temperatuur. En ook de aardappeltjes zal ik met zorg bereiden. Natuurlijk zal ik er ook voor zorgen dat alles mooi op de borden komt te liggen. En ik noem mijn cowboyprakkie in het vervolg Diner Rawhide.
Intussen ga ik wel op zoek naar iets wat aanleiding kan zijn om te vieren, want ik heb de smaak te pakken. En ik beloof hierbij plechtig aan Jeffrey en Marijke van Dijk dat ik dit dan in Hoeve Kromwijk zal doen. Maar ik ben ervan overtuigd dat Hofstede Meerzigt ook nog wel een keer op mijn komst mag rekenen. Mocht u als lezer dan mijn tafelgenoot of tafelgenote willen zijn, kunt u zich –met redenen omkleed- aanmelden.
‘Heerlijk’ verhaal, Gert! Ik heb ervan genoten 😉
Gert, bedankt voor het delen van opnieuw een schitterend verhaal!
Leuk stuk Gert, en ja, voor mij was het ook even wennen, in positieve zin 🙂
Wat leuk om te lezen. Als je bij ons komt eten dan lijkt het me heel leuk om een keer persoonlijk kennis te maken.
Groetjes Marijke
Ik verheug me erop, Marijke. Het gaat er een keer van komen. 🙂
Ik geniet elke keer weer van je belevenissen, Gert! Deze keer (toeval of niet) tijdens het eten van een hamburger.
Als voormalig cowgirl (tijdje op Canadese horsefarm gewoond) verdien ik een stevig sjiek cowgirl prakkie, kuiltje sju mag zeker niet?? grt Kim
Als jij dat lekker vindt, mag het Kim. 🙂