Twee jaar uit het ei
Op 18 september is het twee jaar geleden dat mijn site www.kievits-ei.nl het levenslicht zag. En ik kan u zeggen dat ik nog altijd heel blij ben dat ik mij destijds door Petra Blankwaard en Ed Nissink heb laten overhalen om te gaan bloggen. Hoewel ik nog wel even heb tegengestribbeld, want ik had toen werkelijk geen idee waarover ik zou moeten schrijven. Maar Petra en Ed, twee mensen die ik via Twitter heb leren kennen, waren onverbiddelijk en bleven aandringen. Zij zagen in mijn tweets en later ook in mijn berichten op Facebook voldoende mogelijkheden voor blogs. En dus heb ik mij laten overhalen. Petra bouwde met haar Indigo Webstudio een prachtige site. Frank van Veen van Idonuts ontwierp het schitterende spiegeleilogo. En toen moest ik wel gaan schrijven.
Dat heb ik gedaan. En niet zo weinig ook, bemerkte ik toen ik de afgelopen week eens wat op mijn site terugbladerde. Ik wist eerlijk gezegd niet dat ik het in me had en ik vraag me nu ook nog wel eens af waar ik het allemaal vandaan haalde. Wat ik wel weet, is dat ik heel veel plezier beleef aan het schrijven. Of het nu gaat om een levensverhaal of een volslagen absurde fantasievertelling, ik vind het heerlijk om te doen. Soms is het ook wel eens een beetje eng. Dat gevoel heb ik best wel eens als ik een heel persoonlijk verhaal vertel, waarin ik u heel dicht bij me laat komen en ik u deelgenoot maak van mijn zorgen, van mijn verdriet over het verlies van Tiny en van mijn liefde die ik nog steeds voor haar voel. Maar de reacties op deze verhalen die ik van velen van u krijg, doen mij oprecht goed en stimuleren mij om ze zo af en toe te blijven schrijven.
Terwijl ik dit schrijf, raken mijn gedachten in een rare spagaat. Ik mis Tiny en ik haal graag herinneringen aan haar op in mijn verhalen. Maar wat nu als zij er nog was geweest? Dan had ik al die verhalen niet geschreven. Dan had ik zeer waarschijnlijk ook deze site niet gehad. Dan was ik zeer waarschijnlijk nooit op Twitter en Facebook te zien geweest. Dan had ik nooit Petra en Ed en al die andere mooie mensen op de sociale media leren kennen. Dan…
Ik voel me schuldig dat ik dit denk. Ik schenk een kop koffie in en steek een sigaret op. Terwijl ik de rook diep inhaleer, bedenk ik me dat ik niets heb aan als en dan. Het is zoals het is. Zij kon niet verder. Ik wel. Ik mag verder. En ook al is er vaak nog het gemis, toch ben ik gelukkig met wat ik nu heb. Ik heb mijn kinderen, ik heb een leuke baan en ik heb mijn kievits-ei. En bovenal, ik heb via de sociale media een groot aantal mooie mensen mogen ontmoeten. Soms persoonlijk, vaak in hartverwarmende berichtjes.
Ik ben een bevoorrecht mens.
Zo als “gewoonlijk” weer mooi onder woorden gebracht. Heel prettig en fijn om te lezen. Ik hoop dat jenog veel zal schrijven . En ik hoop dat ik ze mag blijven lezen. Vriendelijke groet uit Goirle.
Heer graag zo doorgaan, Gert!
Waarschijnlijk ging je ook door met schrijven MET Tiny aan je zijde, zij was altijd vol lof over je wekelijkse, zeer leuke en gevatte, stukjes in het regionaal weekblad, of was je dat vergeten?
Groeten, ik geniet altijd van jouw stukjes! Prachtig!
En gefeliciteerd met het tweejarig bestaan van je “ei”.
Sorry, foutje “heer”moet zijn “heel”. (Zo’n taalfout zou jou nooit gebeuren)
Gefeliciteerd met 2 jaar site en schrijven. Ik geniet van je verhalen en bespiegelingen. Zo mooi en zo waar. Ik hoop nog veel van je te lezen!
Ik volg je nog niet zo heel lang Gert, maar ik hoop nog vele ‘eitjes’ te lezen!
Jouw eitjes smaken voortreffelijk. Het zou jammer zijn als ze uit de productie worden gehaald. Gefeliciteerd, ik hoop dat er nog veel volgen.
Twee jaar, prachtige verhalen dat is een felicitatie waard! Van harte gefeliciteerd Gert en ik hoop nog lang van je mooie, bijzondere verhalen te mogen genieten. Meestal met humor maar ook met verdriet. Ik lees je graag en het pakt me met een lach of met een traan. Je schrijft zo alsof dat ik er bij ben. Ga zo door! Ik blijf je volgen 🙂 Groetjes Hiltje
ik ben jaloers. Ofnee. niet jaloers. Wel vol bewondering. Jij doet wat ik ook zou moeten doen van mezelf. Maar het leven heeft op dit moment teveel onrust. Ik krijg geen overdrachtelijke pen op imaginair papier. Nu kan ik mezelf wel flatteren door het een schrijversblok te noemen. Larie. ik moet mezelf er gewoon toe zetten om te doen wat jij doet. Intussen zit ik te wachten tot het voorbijgaat. Fout. Enfin. Dit staat. En dit ook: Chapeau!