Ontberen
Konijnen vermenigvuldigen zich razendsnel. In een wip zorgen ze voor het nodige nageslacht. En dat nageslacht wipt er ook lustig op los. Het is algemeen bekend. Iedereen weet het. De beestjes staan erom bekend.
Beren doen dat ook. Maar dat weet niemand. Ik heb er althans nog nooit iemand over gehoord. De algemene gedachte is, dat wanneer twee beren samen zijn, ze broodjes gaan zitten smeren. Er schijnt ooit iemand geweest te zijn die zei het gezien te hebben. Hij (of zij) heeft er zelfs een liedje over geschreven. Nou, vergeet het maar. Beren doen heel andere dingen als ze samen zijn. Het zijn net konijnen. Ze vermenigvuldigen zich razendsnel. En ik kan het weten, want ik zie ze dagelijks op mijn weg. Het worden er in rap tempo steeds meer.
Vroeger als kind zag ik ook wel eens heel in de verte een beer op de weg. Die ontweek ik dan door een andere weg in te slaan om mijn doel te bereiken. Maar dat lukt me tegenwoordig niet meer. Doordat die beren zo snel door blijven fokken, zijn het er inmiddels zo veel dat ontwijken niet meer mogelijk is. Als ik bijvoorbeeld de voordeur uitstap om in de supermarkt een boodschap te gaan doen, zie ik de eerste al op de hoek van de straat zitten. Achterom dan maar. Fiets uit de schuur pakken en het achterpad in. U raadt het waarschijnlijk al. Jawel, aan het eind van het pad zit er ook al eentje. Ik vlucht mijn huis weer in.
Met een suizend hoofd zit ik dan weer hyperventilerend en duizelig op de bank. Balend van mezelf dat ik weer op de vlucht ben geslagen. Waarom heb ik niet geprobeerd om langs die beren heen te rijden? Ik weet immers niet of die beren iets kwaads in de zin hebben. Misschien zijn het wel knuffelberen. Maar dat onderscheid zie ik niet. Een beer is een beer en betekent dus automatisch gevaar.
Ik heb een geweldige fysiotherapeute. Zij is gespecialiseerd in het behandelen van mensen met psychosomatische klachten. Ze heeft aan mij een stevige kluif, want elke week meld ik me weer in een andere mentale en lichamelijke toestand bij haar. Ze heeft me uitgelegd dat het heel normaal is dat je geest op bepaalde gebeurtenissen reageert en dan via je lichaam alarmsignalen uitzendt. Die alarmsignalen moet je niet negeren, maar je moet ze ook weer niet bepalend laten worden. Dat doe ik dus wel. “Het zou fijn voor je zijn als het je zou lukken om de focus niet op je lichaam te leggen”, zei ze deze week. Maar dat is schier onmogelijk. Ik heb een goddelijk lijf. Probeer maar eens om je daar niet op te focussen.
Mijn fysiotherapeute heeft natuurlijk gelijk. Dat weet zij, dat weet ik ook. En daarom heb ik besloten om te gaan proberen mijn focus te verleggen en te gaan ontberen. Ik moet van al die beren op mijn weg af. Nu ben ik nogal een softy, dus afschieten is geen optie. Ik denk meer aan een sterilisatieverplichting. Dan kunnen ze zich niet meer voortplanten en zal hun aantal door natuurlijk verloop afnemen. Ik vrees echter dat een dergelijke verplichting niet wettelijk geregeld kan worden. Misschien moet ik daarom maar eens de stoute schoenen aantrekken en op die beren afstappen met een mes. En een broodje en een kuipje boter, zodat die beren ‘m kunnen smeren.
Ontberen wordt mijn nieuwe missie.
Je snapt er dus geen moer van Gert.
Als ik zou worden afgescheept met een mes en boter dan vond je me ook op je weg.
Nutella Gert. Nutella. Of op zijn minst honing.
Dat is wat die beren al jaren moeten ontberen.
(Sterkte super-auteur)
Goed dat je dit even laat weten, Ger. Ik heb Nutella en honing bovenaan mijn boodschappenlijstje gezet. Dank voor de tip. 🙂
Haha; super geschreven. Ont-moeten en daarna ont-beren en het leven is weer gewoon leuk. Zoals het bedoeld is…
Beresterk geschreven natuurlijk maar wel een probleem lijkt me zo. Misschien een optie om ze te vangen en in een beerput te kieperen?
Vertel mij dan ook even waar ik die beerput kan vinden, Mies.
Want niet alleen in Alphen komen ze steeds vaker voor, Gert.