Veifgever: Ed Nissink
Woorden: Braadworst – olielamp – bestelbus – jutezak – steunbalk

Hendrik staat aan de rand van het stuk land waar hij samen met zijn broer Bertus woont. Hij kijkt om zich heen en voelt tranen in zijn ogen branden. Want ooit was het een uitgestrekt weiland en groeide er mals gras, weet Hendrik zich nog te herinneren. Een aantal jaren geleden echter heeft de eigenaar van het land een groot deel van het weiland verkocht. Voor Hendrik en Bertus bleef een stukje grond van 20 bij 20 meter over. “Groot genoeg voor twee ezels”, meende de man.

De eigenaar kocht van de opbrengst van de verkoop elders een riante villa en bekommerde zich nauwelijks meer om het stukje land en de twee broers. ‘Moet je toch eens zien’, denkt Hendrik. ‘Het is één grote modderpoel. Geen grassprietje meer te zien.’ Hij kijkt om zich heen en ziet de ingestorte schuur. ‘Dat was ooit een riante slaapplaats, nu is het een ruïne.’ Hij ziet de oude, roestige bestelbus die  de eigenaar een tijdje terug als vervangende woonruimte heeft neergezet. Het wrak biedt weinig comfort. Ja, er hangt een oude olielamp, maar wat heb je daaraan als je geen olie hebt. ‘Het is maar goed dat opa dit niet meer hoeft mee te maken’, denkt hij.

Hendrik denkt aan zijn grootvader, naar wie hij is vernoemd. Opa Hendrik was ooit een beroemd acteur. Jarenlang speelde hij onder zijn artiestennaam Nononono een belangrijke rol in de televisieserie Pipo de Clown. Toen Nononono te oud werd om zijn rol in de serie nog te kunnen spelen, huurde de omroep voor hem een groot weiland met daarop een prachtige schuur. Opa Hendrik bracht er samen met zijn zoon en diens vrouw zijn laatste jaren zeer comfortabel door.

Na het overlijden van hun ouders bleven Hendrik en Bertus samen op het land wonen. “Het is hier prima toeven”, balkten ze opgewekt tegen elkaar. ‘Maar dat is het allang niet meer’, denkt Hendrik terwijl hij door de modder sjokt. In gedachten verzonken loopt hij naar zijn broer die een stukje verderop ezelachtig voor zich uit staat te staren. Plotseling worden zijn gedachten wreed onderbroken. “Au”, schreeuwt hij. “Nu ben ik het zat. Stoot ik me weer heel gemeen aan die klotesteen. Ik ga hier weg.”

“Bertus”, balkt hij even later tegen zijn broer, “ik vertrek. Voor ik als braadworst eindig wil ik nog van het leven genieten. Er nog wat van maken.” “Iaiaia”, balkt Bertus smalend lachend. “Ia hoor, jij denkt dat je als braadworst eindigt. Wij zijn ezels, man. Mensen moeten ons vlees niet. Wij zijn zelfs niet geschikt voor katten- of hondenvoer.” “Even serieus, Bertus”, antwoordt Hendrik. “Laten we samen gaan. We pakken onze spullen, doen die in de jutezak die in de bestelbus ligt en we gaan er vandoor.”

Als Bertus bezig is om hun spullen bij elkaar te zoeken, probeert Hendrik het hek open te krijgen. Maar hoe hij ook duwt, sjort en tilt, het hek blijft dicht. “Kun je me komen helpen?”, heeft hij al een paar keer naar zijn broer geroepen, maar die hoort hem niet. Hendrik loopt naar de bus. “Waar blijf je nou, man”, balkt hij boos. “Mankeer jij iets aan je ezelsoren? Hoor je niet dat ik al een kwartier om steun balk?” Zonder iets te zeggen staat Bertus op en loopt mee naar het hek.

“Kijk”, zegt Hendrik. “De eigenaar heeft het hek gebarricadeerd met een steunbalk. Het is onmogelijk open te krijgen.” “Ia”, balkt Bertus brommend. “Maar wacht, ik heb een idee.” Hij loopt naar de bestelbus en komt even later terug met de loopplank die ze gebruiken om in het voertuig te komen. “Die zetten we schuin tegen het hek.” Hendrik krabt zich achter de oren. Hij ziet de oplossing niet. Maar als de plank tegen het hek is gezet, snapt hij het ook. Het is een ezelsbruggetje.

Even later lopen ze samen op de landweg. Ze kijken nog één keer om. Dan lopen ze door en zingen het lied dat ze van opa ‘Nononono’ Hendrik hebben geleerd.

We reizen recht door zon en regen
Langs de wijde wereldwegen