Eén keer per jaar vluchten mijn zoon en ik het huis uit. Dat is als mijn dochter haar verjaardag viert met vrienden. Gisteravond was het weer zover. Mijn dochter vierde haar 21^e verjaardag met vrienden en vriendinnen. Ze had er gelukkig niet heel veel uitgenodigd. Slechts een mannetje/vrouwtje of veertig. De aanwezigheid van mij en mijn zoon werd niet op prijs gesteld. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat mijn zoon en ik onze aanwezigheid ook niet wenselijk achtten. Mijn zoon vindt doorgaans twee mensen om zich heen al te druk, laat staan veertig. Dus gaan mijn zoon en ik één keer per jaar naar de bioscoop.

We hadden vooraf uiteraard overlegd welke film we zouden gaan zien. “Zoek maar een film uit. Mij maakt het niet uit. Als het maar geen horrorfilm is, want daar hou ik niet van”, had ik gezegd. Ik was me ervan bewust dat onze smaken wat filmgenre betreft ver uiteen lopen, maar ik weet ook dat om half tien ’s avonds geen films in mijn genre meer draaien. Voor films in het segment Shrek en The Lion King moet je nu eenmaal vroeger naar de bioscoop. Dat was echter geen optie, want dan zouden we weer te vroeg thuiskomen. En mijn dochter had ons nog zo op het hart gedrukt niet voor middernacht thuis te komen.

Mijn zoon had zijn oog laten vallen op ‘X-Men: Days of Future Past (3D) in Theater Castellum. “Zullen we voor de zekerheid online reserveren?”, vroeg hij. Dat leek me een goed plan. Het lukte echter niet omdat m’n printer de geest had gegeven. Ik zag op de site van Castellum dat alle plaatsen op dat moment nog beschikbaar waren, dus we besloten het er maar op te wagen. Bovendien heeft Alphen aan den Rijn nog een bioscoop en daar draaide ook een film die de goedkeuring van mijn zoon kon wegdragen.

Toen rond kwart over acht de eerste genodigden mijn huis binnenstapten, trokken mijn zoon en ik de deur achter ons dicht om ons in het bruisende uitgaansleven van Alphen aan den Rijn te storten. Natuurlijk moest er eerst een patatje worden gegeten bij Fers Friethuys, de winnaar van de AD-Friettest. Om even na negen uur liepen we de bioscoop binnen om kaartjes te kopen. Al snel werd duidelijk dat reserveren helemaal niet nodig was geweest. Het aantal bezoekers was op de vingers van twee handen te tellen. En dan kon je nog een vinger missen ook. Dat er, inclusief zoon en ik, slechts negen mensen in de zaal zaten, was natuurlijk helemaal niet vreemd. De rest van Alphen zat bij mij thuis.

Na de gebruikelijke reclames en previews werden we verzocht onze 3D-brillen op te zetten. Het was tijd voor X-Men: Days of Future Past. Een absolute aanrader voor liefhebbers van films met onzinnige, ongeloofwaardige en onbegrijpelijke verhaallijnen. Binnen drie minuten kon ik er al geen touw meer aan vastknopen en besloot ik het verhaal – zo daar al sprake van was- het verhaal te laten en me te verdiepen in de 3D-effecten. Die waren best mooi.

“Je had eigenlijk de eerdere X-Men films moeten zien. Dan had je het waarschijnlijk wel begrepen”, zei mijn zoon, toen we na afloop van de film naar huis reden. Ik waag dat te betwijfelen. En ik wil hierbij dan ook een dringend beroep doen op de programmeurs van de Alphense bioscopen om volgend jaar in juni om half tien ’s avonds een leuke Disneyfilm te programmeren. Want dan viert mijn dochter haar verjaardag met vrienden. Of mijn zoon dan met me mee wil, weet ik niet. Maar één bezoeker komt dan op zeker. En ik ben bereid om mijn stoel te reserveren. Ik ga vandaag nog een nieuwe printer kopen.