Veifgever: Paul Slijpen
Woorden: Stofzuiger – steelpan – bungalowtent – JSF – fietsbel

Jelle zit op zijn hurken bij een campinggasbrandertje. Hij roert met een houten pollepel in de steelpan die op het vuur staat. “Een steelpan”, moppert hij hardop. “En dan nog zo’n kleintje ook. Waarom gaf ze me geen koekenpan mee? Dan had ik tenminste nog een lekker stuk vlees kunnen braden. Maar nee, Jelle wordt het bos in gestuurd met een steelpan.” Hij roert nog maar eens in de inhoud van het pannetje: witte bonen in tomatensaus.

Drie dagen bivakkeert Jelle nu al in een bungalowtent op een weiland van boer Berend. Niet omdat hij dat leuk vindt, integendeel, hij haat kamperen. Nee, zijn verblijf hier is noodgedwongen. Het had trouwens de nodige moeite gekost om zijn tent hier te mogen neerzetten. Boer Berend wilde er aanvankelijk niets van weten. “Ut benne allemoal roare frats’n”, vond de boer. Maar de boerin had met Jelle te doen en wist haar man over te halen om toch in te stemmen. “Goed”, sprak de boer, “maar dan wel aan het eind van het weiland, tegen de bosrand. En ik wil geen roare toestand’n.”

Jelle roert nog maar een keer in de witte bonen in tomatensaus. Hij schept met de pollepel een paar bonen uit de pan en proeft. “Nog niet warm genoeg”, mompelt hij. Terwijl hij zijn maal al roerend verder opwarmt, denkt hij terug aan drie dagen geleden. Het was vrijdagmiddag. Hij keerde van zijn werk huiswaarts met drie weken vakantie in het vooruitzicht. Niet dat hij daar naar uitkeek, want het was thuis allang niet meer gezellig. Al maandenlang hadden hij en zijn vrouw Ilse dagelijks ruzie. Jelle kan zich niet meer zo goed herinneren wanneer het precies was begonnen. Hun huwelijk werkte niet meer, de liefde was weg, had Ilse hem op een dag gezegd. Jelle was daar enorm van geschrokken. Natuurlijk had hij ook wel gemerkt dat het allemaal anders was dan in de beginjaren van hun huwelijk, maar zo dramatisch als Ilse het stelde had hij niet ervaren. Jelle hield nog altijd zielsveel van haar en deed er alles aan om zijn huwelijk te redden. Maar Ilse wilde haar leven niet meer met hem delen. Al snel werd het Jelle duidelijk waarom. Ilse was verliefd op een andere man. Op een dag stelde Ilse voor dat Jelle uit haar leven zou verdwijnen. Hij moest het huis maar uit. Jelle weigerde. “Trek jij maar in bij die nieuwe kerel van je”, had hij gezegd. Maar dat kon volgens Ilse niet. Haar nieuwe liefde woonde nog bij zijn vrouw. “Hij wil hier komen wonen, maar dat kan natuurlijk niet zolang jij hier nog bent”, had Ilse hem voorgehouden. “Ik ga hier niet weg”, was het antwoord van Jelle.

Vrijdagmiddag had Jelle zijn auto in de straat geparkeerd. Op het moment dat hij het tuinpad naar zijn huis op wilde gaan, botste hij bijna tegen een man die net vertrok. De man had een gereedschapskoffer in zijn hand. “Ah, de cv-monteur”, begroette Jelle hem. De man schrok zichtbaar. Hij keek Jelle met een meewarige blik aan. “Eh, zoiets ja. Goedemiddag”, zei de man, en hij liep snel door. Een paar seconden later werd het Jelle duidelijk dat de man met wie hij zojuist oog in oog stond niet de cv-monteur was. Het was een slotenmaker. Jelle kon zijn huis niet meer in. Hij hoorde dat binnen de stofzuiger werd aangezet. “Doe open, Ilse”, riep hij. Maar de deur bleef dicht. Er klonk een piepje op zijn iPhone. Een WhatsApp-berichtje van Ilse: “Het is over, Jelle. Ik heb wat spullen voor je klaargelegd in de schuur. Ik wens je het beste.” In de schuur trof Jelle een stapel spullen aan die allemaal waren voorzien van een sticker met daarop zijn initialen: JSF. “Ah, ze heeft in elk geval voor onderdak gezorgd”, mompelde Jelle toen hij de grote tas met daarin de bungalowtent zag. Hij laadde de spullen in zijn auto en reed naar de boerderij van boer Berend.

Jelle schrikt op uit zijn gedachten. Hij roert in de witte bonen in tomatensaus. “Gatverdamme”, roept hij uit, “aangebrand.” Hij staat op en loopt naar de ingang van de bungalowtent. Naast de ingang hangt een fietsbel en een briefje met de tekst:

Jelle Simon Fennema
Twee keer bellen.