“Waar zit jij nou naar te kijken?” Het is de stem van mijn dochter. Zij staat achter me en kijkt over mijn schouder mee naar mijn computerscherm. In haar stem klinkt walging. Alsof ze me zojuist betrapt heeft op het bekijken van een heftige pornoscène. Niet dat ze me daarop zou kunnen betrappen, want ik kijk nooit naar porno. Althans… niet op mijn pc. Ik zou ook kunnen zeggen: sowieso niet. Maar dat gelooft waarschijnlijk toch niemand. Pfffft, hoe red ik me hier uit…

“Seniorenpraat”, leest mijn dochter hardop voor wat ze op het beeldscherm ziet staan. Ik leg haar uit dat ik zojuist door de oprichtster van deze openbare Facebookgroep ben gevraagd om af en toe mijn verhalen in deze groep te plaatsen. “En dat ga jij doen?”, vraagt mijn dochter met toenemende afkeer in haar stem. “Ja, vind ik wel leuk”, antwoord ik. “Serieus? Dat meen je niet hè? Doe effe normaal, pap. Je bent net een paar dagen 64. Jij bent nog veel te jong voor een seniorengroep”, probeert mijn dochter mij van het aanmelden bij de groep te weerhouden. Ik moet erom lachen. Eigenlijk verbaast de reactie van mijn dochter me ook wel. Want als er iemand hier in huis is die me met enige regelmaat laat weten dat ik toch wel oud ben, is het mijn dochter. Zeker wat betreft mijn muzieksmaak en voorkeur voor televisieprogramma’s.

Ik realiseer me dat als dingen in het verleden anders waren gelopen, ik nu kinderen zou kunnen hebben die qua leeftijd nu zelf ook al aardig richting seniorenleeftijd zouden lopen. Maar zo liep het niet. Ik was al 41 toen mijn dochter en zoon (tweeling, in volgorde van opkomst) geboren werden. Wat was ik destijds blij met hen en wat ben ik nog altijd blij met ze. En wat ben ik, met de kennis en omstandigheden van nu, dankbaar dat ze ‘zo laat’ geboren zijn. Daardoor kon ik na het overlijden Tiny (in 2007) nog voor ze zorgen en waren we elkaar tot steun. Ze zijn nog jong en wonen nog thuis. En nu ik zelf al een tijdje in een periode zit waarin ik met mijn gezondheid aan het tobben ben, staan zij voor mij klaar. En… jonge kinderen zijn in onze steeds meer digitaliserende samenleving ook nog eens reuzehandig. Waar ik nog wel eens met angst en beven tegenaan zit te hikken, lossen zij in een paar klikken op.

“Doe effe normaal, pap. Jij bent nog veel te jong voor een seniorengroep”, klinken de woorden van mijn dochter nog na in mijn hoofd. En ze heeft gelijk. Ik voel me nog helemaal geen senior. Toch heb ik me aangemeld bij Seniorenpraat en inmiddels al enkele bijdragen geplaatst. De openbare Facebookgroep voor en door senioren is nog maar net opgericht en staat dus nog in de kinderschoenen. Ik roep daarom hierbij mijn ‘oudere’ Facebookvrienden, Twittervolgers en lezers van mijn blogs op zich aan te melden als lid. En nu niet roepen: Doe effe normaal, Gert. Wij zijn nog veel te jong voor een seniorengroep. Gewoon doen. Ik voorspel u veel lees- en schrijfplezier.