Ik ben mezelf niet. Of toch juist wel?
Ik kijk in de spiegel. Tegenover me zie ik een bekend gezicht. Het is mijn gezicht. Logisch, want ik kijk in de spiegel. Maar toch… er is iets aan dat gezicht dat ik niet herken. Er is iets veranderd… Maar wat? Ik ben mezelf niet, schiet het door mijn hoofd.
Ik buig wat voorover. Mijn spiegelbeeld komt wat dichterbij. Ik bestudeer mijn gezicht, maar kan niet ontdekken wat er nu anders aan is. Is het de baard? Nou nee, die heb ik al anderhalf jaar. Daar ben ik dus inmiddels wel aan gewend. Zit er misschien een puistje of een vlekje dat ik eerder nog niet heb gezien? Nee, ook niet. Is het m’n haar dat weer wat langer begint te worden en weer gaat krullen en uit model springt? Is mijn gezicht wat smaller? Of juist wat dikker? Nee, dat is het allemaal niet.
Ik buig nog wat verder naar voren. En dan zie ik het. Het zijn mijn ogen. Niet dat ze van kleur zijn veranderd, maar ze hebben een andere uitstraling gekregen. Weg is het verdriet dat er lange tijd heeft ingezeten. Weg is ook de angst die vaak in mijn ogen te zien was. En ook de futloosheid die je in mijn ogen kon lezen, is verdwenen. Mijn ogen stralen vertrouwen, trots en energie uit. “Dat ben ik niet”, zeg ik hardop. “Ik ben mezelf niet.” Ik loop de badkamer uit. Bij de deur bedenk ik me en ga ik toch nog even terug naar de spiegel. Ik kijk mijn spiegelbeeld aan en zeg: “Het staat je wel heel erg goed.” We steken precies tegelijk onze duimen op.
Ik loop naar de keuken en schenk een kop koffie in. Terwijl ik geniet van het warme donkerbruine vocht probeer ik er voor mezelf achter te komen wat nu die verandering in mijn ogen teweeg heeft gebracht. Hoe kunnen vertrouwen, trots en energie nu blinken in de ogen van de verlegen, onzekere, sombere en futloze man die ik ben? “Wás, Gert, wás”, klinkt opeens een stemmetje in mijn hoofd. “Je had het misschien zelf niet zo in de gaten, maar je bent al een paar maanden aan het veranderen. Je voelt je steeds beter, sterker en nuttiger. En dat doet je zo goed dat je ogen het nu ook uitstralen.” Ik haat stemmetjes in mijn hoofd. Vooral als ze gelijk hebben. Want het is een feit dat ik de laatste maanden niet meer de boot afhoud en de kat uit de boom kijk om dan uiteindelijk nee te zeggen als er een beroep op me wordt gedaan. Ik denk aan het verleden, aan hoeveel voldoening het me gaf om er te mogen zijn voor mensen die ziek waren en behoefte hadden aan een luisterend oor of verzorging of gewoon op een andere manier behoefte hadden aan mijn aanwezigheid. Dat gevoel van voldoening heb ik sinds een aantal maanden weer en het groeit nog steeds. Ik ben mezelf niet. Of toch juist wel?
Drie gebeurtenissen liggen volgens mij ten grondslag aan mijn ‘wedergeboorte’. De eerste was eind april. Mijn vroegere buurman, met wie ik -ondanks dat we al een flink aantal jaren niet meer naast elkaar wonen- nog altijd contact heb, belde mij met de mededeling dat zijn zoon een zware operatie moest ondergaan. Daar zat hij mee en ik besloot naar hem toe te gaan. Hij vertelde me ook dat de dame met wie hij wekelijks zijn boodschappen deed was verhuisd. Ik stelde voor om samen met hem boodschappen te gaan doen. Mijn ‘oude buurman’ is 97 jaar en ziet en hoort heel slecht. Hulp bij het winkelen was dus welkom. Het is inmiddels vaste prik dat wij elkaar op zondag om kwart over twaalf treffen in restaurant De Vrienden en samen lunchen. Daarna gaan we naar Albert Heijn. Het is dan nog niet druk in de winkel. Zo nu en dan doen we ook op een andere dag nog wel eens een boodschapje en ga ik, als zijn zoon en schoondochter (met wie ik ook een heel goed contact heb) verhinderd zijn, met de buurman naar de dokter. Daarnaast ga ik één of twee keer per week ’s middags naar hem toe. We drinken dan een paar kopjes thee en praten over van alles en nog wat. De vroegere buurman heeft me al vaak laten weten dat ik hem er een groot plezier mee doe. Dat geeft mij een heel goed gevoel.
De tweede gebeurtenis is de backpackreis van mijn (nog thuiswonende) dochter door Azië. Toen ze mij over haar voornemen voor het maken van de reis vertelde, was ik daar op z’n zachtst gezegd niet enthousiast over. Maar ja, 24, dus volwassen en niet tegen te houden. Mijn overbezorgdheid speelde mij danig parten en ik voorzag voor mezelf een periode van twee maanden vol kwelling en slapeloze nachten. Ze is nu al anderhalve maand op reis. Ik kan haar op verschillende media volgen en we hebben met enige regelmaat contact via WhatsApp. Zij maakt de reis van haar leven, bezoekt de prachtigste plekken en geniet. En ik geniet met haar mee. Mijn overbezorgdheid heeft plaatsgemaakt voor vertrouwen in haar en trots.
En dan de derde gebeurtenis. Die is nog heel recent. Ik werd gebeld door een zeer goede kennis die mij vroeg ik of als vrijwilliger plaats wilde nemen in het bestuur van Stichting ZoekJeMee. Deze stichting houdt zich kort gezegd bezig met het plaatsen van berichten over vermiste personen op Facebook en Twitter. Ook wordt indien nodig/gewenst contact onderhouden met de achterblijvers. Ik mocht over de vraag voor de bestuursfunctie nadenken, liet de zeer goede kennis weten. Dus zei ik meteen ‘ja’. Niks boot afhouden, niks kat uit de boom kijken om dan toch nog nee te zeggen. Gewoon meteen ‘ja’. Ik kreeg toegang tot alle benodigde platforms en heb een paar dagen mee zitten ‘gluren’. Al snel raakte ik onder de indruk van het grote aantal vermissingen en het vele werk dat er door de vrijwilligers wordt ingestoken. En ik werd geraakt door het massale delen van de berichten door de volgers en het enorme aantal hartverwarmende reacties. Voor ZoekJeMee wil ik me heel graag inzetten.
Ik loop naar boven. In de badkamer ga ik voor de spiegel staan. Ik kijk naar mijn ogen die vertrouwen, trots en energie uitstralen. Het heeft vele jaren geduurd, maar ik ben mezelf weer. “Het staat ons goed”, zeg ik tegen mijn spiegelbeeld. We steken weer perfect synchroon onze duimen op.
Prachtig verhaal over een man die zijn leven op een mooie manier ziet kantelen. Het doet me deugd dat jij die man bent.
Heel mooi en beeldend geschreven.
Wat een positieve veranderingen op een mooie, en soms toch ook komische manier, beschreven.
Wat geweldig! Trots zijn mag ?
Welkom terug Gert!
Geweldig stuk Gert!
Nou daar knap je van op …een niet vertekende spiegel . Een waarheid’s getrouw spiegelbeeld van The Gert . Ja de tijger van de kranten koppen. Yes he is back . Tja en nu gewoon koesteren .En rechtop lopend met de buurman iets lekkers bij dat heerlijke kopje koffie halen. Ook dat is …. genieten.
Mooi mens, welkom terug! En vergeet vooral niet te blijven schrijven.
Yes! He is back! Geen kievit maar een trotse pauw mag je zijn!
Betekenis en zingeving kleurt een leven. Prachtig om te lezen dat je dit weer hebt hervonden.