Hehe, het was me het weekje wel. Druk, druk, druk, druk. Ik sta mezelf toe om even te gaan zitten en laat me met een plof op de bank vallen. Zo, ik zit. Maar ik zit niet lekker. Hoger dan ik gewend ben. Omdat ik denk dat het kussentje dat dient voor steuntje in de rug is omgevallen terwijl ik ging zitten, graai ik onder mijn zitvlak om het kussentje weg te trekken. Maar ik zit helemaal niet op een kussentje. Ik sta op om te kijken wat er dan op mijn vaste stekkie op de bank ligt. Er ligt echter niets. Ja, er ligt wel wat naast mijn plek. Een stapel kranten van de afgelopen week. Niet gelezen, want geen tijd voor. Ik ga weer zitten. Maar weer heb ik het gevoel dat ik hoger zit dan anders. Ik sta weer op en zie nu dat de kuil die ik de afgelopen 2,5 jaar in de bank heb gezeten een stuk minder diep is. Ik bedenk me dat ik de voorbije week nauwelijks op de bank heb gezeten. Ik was niet thuis of ik zat bij mijn computer. Mijn afwezigheid heeft de bank zichtbaar goed gedaan. Hij begint weer in vorm te komen.

Dat geldt overigens niet alleen voor de bank, maar ook voor mezelf. Na ruim twee jaar vrijwel nietsdoen, somberen en afzonderen, kom ik nu weer onder de mensen. En als ik iets doe, dan doe ik het goed ook. Elke dag ontmoetingen (soms gepland, soms onverwacht omdat iemand toevallig in de buurt was), met een goede kennis een dagje naar Rotterdam-Zuid omdat we daar beiden een deel van onze jeugd hebben doorgebracht, boodschappen doen, koken en de vrije uurtjes besteden aan mijn vrijwilligerswerk. Kortom, geen tijd voor de bank. Het heeft mijn bank zichtbaar goed gedaan. Maar dat heb ik al gezegd.

Het was ook een week met een behoorlijk vroegere buurman-gehalte. Hoewel ik de laatste jaren heel honkvast ben, heb ik in mijn leven op een flink aantal verschillende adressen gewoond. Ik heb dus heel veel vroegere buurmannen. Met de meesten heb ik geen contact onderhouden. Zo gaat dat. Een aantal van hen zal waarschijnlijk niet meer onder ons zijn. Zo gaat dat. Maar met een paar vroegere buurmannen heb ik nog wel contact. Dat zijn vroegere buurmannen die nog niet zo heel lang geleden mijn buurmannen waren. En zo kon het gebeuren dat ik vrijdagmiddag mijn vroegere buurman naar een zaaltje bij een wooncomplex bracht voor zijn wekelijkse klaverjasmiddag en ik het wooncomplex binnenstapte om op bezoek te gaan bij mijn vroegere buurman, die overigens later mijn vroegere buurman werd dan mijn vroegere buurman, die ik –mede gelet op zijn hoge leeftijd- mijn oude buurman noem. Maar dit terzijde.

Het was me het weekje wel. Druk, druk, druk, druk. Voor mijn doen dan. We moeten wel blijven relativeren. Maar wat heb ik ervan genoten. Net als mijn bank kom ik weer in vorm.