Ik leid een rustig bestaan. Ik ben geen avonturier. Ik ben niet zo’n held. Activiteiten waar spanning en risico’s aan kleven, zult u mij niet zien doen. Spannende avonturen heb ik dan ook nog nooit beleefd. Tot gisteren…

Geheel tegen mijn gewoonte in ging ik gisteren een stukje lopen. Wie mij een beetje kent, weet dat ik eigenlijk helemaal niet zo’n loper ben. Doe mij de auto maar. Toch ging ik gisteren een stukje lopen. Omdat deskundigen mij hadden gezegd dat dit goed voor me zou zijn. Nou…, niet dus.

Ik was nog geen 200 meter van huis toen het gebeurde. Waar hij zo snel vandaan kwam weet ik niet, maar opeens was hij daar. En hij dreigde te steken. Ik ben geen held, maar toch sloeg ik wild van me af. Het zal de adrenaline van de schrikreactie zijn geweest. Mijn verdedigende actie had echter niet het gewenste resultaat. Het maakte mijn belager nog agressiever en hij bleef aanvallen.

Vluchten, schoot het door me heen. En ik rende, achtervolgd door mijn belager, zo snel als ik kon in de richting van mijn huis. Een paar keer had hij mij bijna te pakken, maar dan kon ik net op tijd mijn pas versnellen.

Nog tien meter, en ik was bij mijn huis. Op dat moment realiseerde ik me dat de voordeur op slot zat. Aanbellen en wachten tot één van de kinderen de deur open zou doen of zelf proberen met de sleutel naar binnen te komen, zou mijn belager genoeg tijd geven om toe te steken.

De achterdeur was nog wel open, wist ik. Met een bruuske beweging verlegde ik mijn koers. Ik bracht hiermee mijn belager even in verwarring. Ik had weer een kleine voorsprong. Ik rende door, maar hoorde hoe mijn belager mij weer inhaalde. Daar was de tuin. En ja, de achterdeur was nog open. Ik rende naar binnen en schoof razendsnel de hordeur dicht. Ik was veilig.

De wesp vloog nog een rondje in mijn tuin en ging er toen vandoor.