Scheidplekken
Het onmogelijke is gebeurd. Ik ben om. Ik heb het roer radicaal omgegooid. Sinds een maand gaat het er hier in huis totaal anders aan toe. En dat is ook duidelijk te zien. Aan de scheidplekken…
Mensen die mij kennen, weten dat ik me nooit heb beziggehouden met het scheiden van afval. Om logistieke redenen (en uit gemakzucht) flikkerde ik vrijwel alles in de afvalbak die in mijn keuken staat. *) Alleen kranten en folders deponeerde ik in de blauwe papiercontainer die achter in mijn tuin staat. Het gevolg van mijn afvalgedrag was dat ik vrijwel dagelijks een volle vuilniszak naar de ondergrondse afvalcontainer op de hoek van de straat sjouwde.
Hoe anders is dat nu. Het kost me nu al moeite om één vuilniszak per week vol te krijgen. We zijn ons afval namelijk gaan scheiden. Nog niet geheel strikt volgens de regels, maar dat komt nog wel als we meer scheidplekken hebben. Nu mik ik tijdens het bereiden van het eten bijvoorbeeld de restanten van uien, courgette en paprika in de afvalbak in de keuken. Daar moet ik nog een scheidplek voor maken. Ik kan niet alles tegelijk, hè.
Voor het overige zie ik er nauwlettend op toe dat alles volgens de aanwijzingen van de gemeente strikt wordt gescheiden. Aanvankelijk was ik overigens helemaal niet zo blij met dat scheiden. Lege drinkpakken en plastic verpakkingen van vlees en groenten werden op de hoek van het aanrecht gelegd omdat we geen van allen zin hadden om met elke verpakking apart helemaal naar de bruine bak voor plastic, metaal en drinkpakken (PMD) te lopen. Niet dat ik een landgoed als achtertuin heb, maar toch. Het werd dus een zooitje op het aanrecht. Helemaal toen er ook nog kartonnen verpakkingen en wikkels bij werden gelegd.
En toen kwam mijn dochter op het lumineuze idee om om het hoekje van de keuken een doos neer te zetten waarin karton en papier verzameld kon worden. Dat kon ik natuurlijk niet op me laten zitten. Dus zette ik me aan de tekentafel en bedacht een oplossing voor de plastic verpakkingen, lege kattenvoerblikjes, bierdopjes, koffiecups en drinkpakken. Die worden nu gedeponeerd in het plastic tasje dat aan het keukenbuffet hangt. Aan het eind van de dag wordt het tasje geleegd in de PMD-bak.
Ik ben de eerste om toe te geven dat een doos en een plastic tasje niet de meest fraaie scheidplekken zijn. U moet het dan ook zien als een testfase. Eerst even zien of het scheiden bevalt voordat je grote investeringen gaat doen. Nu de test is geslaagd, ga ik de scheidplekken vervangen door fraaiere oplossingen. En ik ga het aantal scheidplekken nog uitbreiden. Zoals gezegd moet er nog een scheidplek komen voor groente- en fruitafval. En wellicht zijn er nog wel meer scheidmogelijkheden te bedenken.
U ziet het, het roer is radicaal omgegooid. Ik ben nu fanatiek aan het scheiden. Mensen die mij kennen en zij die eerder al mijn verhaal over niet scheiden van afval *) hebben gelezen, vragen zich wellicht af hoe ik tot deze ommezwaai ben gekomen. Zie ik nu opeens het belang van het milieu? De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het milieu niet de doorslaggevende reden was. Het is mooi meegenomen dat ik dit nu dien, maar mijn huidige afvalgedrag is ingegeven door eigenbelang. Sinds medio juni hebben we hier in Alphen aan den Rijn namelijk een afvalpas. Met deze pas kan ik ondergrondse containers openen om er mijn vuilniszakken in te deponeren. De gemeente kan nu dus precies zien hoeveel troep ik dump. En ik ben bang dat ik daar op een gegeven moment de rekening voor gepresenteerd zal krijgen. Dat plezier gun ik de gemeente niet. Daarom scheid ik nu heel fanatiek en precies. En ik heb er nog voordeel van ook, want ik bespaar per week vier vuilniszakken. Deze besparing kan ik gebruiken om mooie scheidplekken aan te schaffen.
Het afvalscheiden is in mijn woonplaats onlangs ook gewijzigd. Manman, ik heb net een toneelstukje gedaan voor een vriendin van me, ze lag in een deuk. De buurt is hier namelijk nog niet gewend aan de nieuwe afvalophaaldagen. Als gevolg daarvan loopt er elke dag wel een verwarde buur naar de klikoplaats, met steevast een verkeerde kleur container, of als de ophaalwagen komt, komen er uit vele huizen verwarde buren die nog snel een kliko erbij willen zetten. Hilarisch was het toen een andere buur besloot die kliko voor die buur weer terug te brengen. Het geschrokken gezicht de volgende morgen toen die buur de vermissing opmerkte. Hoewel ik me amper kan voorstellen dat een inbreker er met je volle afvalbak met plastic en blikken vandoor gaat, maar dat terzijde.
Toen de PMD kliko’s geleegd werden, die oranje dus, rolden tijdens het kiepen van de bakken alle zakjes uit de containers en de chauffeur van de auto moest uitstappen om ze als een volleerd basketballer in de auto te mikken. Want tja, die kliko is niet gemaakt om zakjes met licht afval te vullen, los werkt het beste, maar wie wil nu in huis losse afval bewaren…of elke keer naar buiten lopen om een pak of bakje weg te gooien.
Ik heb de buren nog maar niet verteld dat voor het chemisch afval(batterijen en verfblikken) er nu óók een speciaal ophaalmoment is. Of ophaal, je moet het zelf wegbrengen, naar de markt, en dat wel drie keer per jaar…tussen acht uur en kwart voor negen. Als je het vergeet zit je er dus wéér vier maanden mee opgescheept.