Donderdagmiddag. Het loopt tegen vier uur. Er wordt aangebeld. Ik doe open. Er staat een jongen voor de deur. “Goedemiddag meneer. Uw chemisch toilet”, zegt de jongen. “Ah, de pleeboy”, roept de man die bezig is mijn trap te voorzien van plastic afdekfolie. De jongen veinst een glimlach, die mij doet vermoeden dat hij de grap al heel vaak -te vaak- heeft gehoord. “Ik zal u even uitleggen hoe het werkt”, zegt de jongen onverstoorbaar en zet een soort koelbox in mijn gang Hij haalt iets wat lijkt op een vuilniszak in miniformaat tevoorschijn. “Deze zak hangt u in het toilet. U doet er een zakje poeder in en als hij vol is, doet u deze deksel erop en dan kunt u de zak in de afvalcontainer aan de overkant van de straat deponeren”, vertelt hij, terwijl hij mij een stapeltje zakjes en dekseltjes overhandigt.
“Hier kunt u het wel vijf dagen mee redden. Er kan een hoop in zo’n zak”, zegt de man die  bezig is mijn trap te voorzien van plastic afdekfolie met een serieus gezicht.  Ik kijk hem aan en kom tot de conclusie dat hij zelf niet door heeft dat hij zojuist een zeer toepasselijke woordgrap maakte. “Dat mag ik hopen”, probeer ik hem tot nog een grappige opmerking te verleiden. Tevergeefs. “Ik ben hier nu klaar”, zegt hij. “Fijne avond meneer, tot morgen.”
Vrijdagochtend. Het loopt tegen half acht. Er wordt aangebeld. Ik doe open. Er staan twee mannen voor mijn deur. “Goedemorgen meneer. We gaan beginnen”, zegt één van de mannen. “Kom verder”, zeg ik uitnodigend, terwijl ik eigenlijk, denk: “Moet dat? Sodemieter op. Ik heb hier helemaal geen zin.” Maar dat zeg ik allemaal niet. Ik zeg dus: “Kom verder.” En dat doen de mannen.

De twee lopen linea recta de trap op, naar de badkamer. Ik ga naar de keuken en vul het waterreservoir van de koffiemachine. Net op tijd, zo blijkt even later, want zonder waarschuwing vooraf hebben de heren de hoofdkraan van de waterleiding dichtgedraaid. En dan breekt de hel los. Boven mijn hoofd wordt de badkamer gesloopt. En dat gaat bepaald niet zachtzinnig. Inmiddels is nog een man mijn huis binnengekomen. Hij is bezig met het ontmantelen van het toilet beneden in de gang. Ik raak enigszins in paniek. Ik wist natuurlijk wel dat het ging gebeuren, maar nu ik die man met mijn toiletpot de voordeur uit zie lopen, is het definitief. Drie weken kan ik hier niet douchen en ik ben minstens een week lang aangewezen op het chemisch toilet dat ik boven in de rommelkamer een plek heb gegeven.

Maandenlang heb ik hier tegenaan lopen hikken. Ik op een chemisch toilet, ik met mijn prikkelbare darmen. In gedachten zag ik me de deksel van het toilet omhoog doen en zag ik misselijkmakende beelden voor me. Ik heb wat gekokhalsd de afgelopen maanden. En nu is het dan zover. Als we moeten, moeten we wel.

Mijn zoon is de eerste die gebruik maakt van het mobiele toilet. Als de slopers even weg zijn voor een koffiepauze gaat hij naar boven. Enkele minuten later komt hij weer beneden. In zijn hand heeft hij een zakje met een deksel erop. “Ik ga het even in de container gooien”, zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. “Je gaat me toch niet vertellen dat jij dat zakje helemaal gevuld hebt hè?”, vraag ik. Nu is het de beurt aan mijn zoon om verbaasd te kijken. “Dit is niet de bedoeling”, leg ik uit. “Pas als het zakje vol is, moet het eruit en weggegooid.” “Gadverdamme!”, zegt mijn zoon. “Precies!”, zeg ik. Mijn zoon loopt met het zakje naar boven. Even later komt hij vertellen dat het deksel er niet meer af gaat. Dat was dus zakje één. Nog vijf te gaan. “Dan moeten die andere zakjes zo vol mogelijk. Desnoods maar even stevig aandrukken”, zeg ik om de stemming er weer in te krijgen. Mijn zoon kan er niet om lachen.

De dag verstrijkt. De herrie is niet te harden en het is koud in huis, want de hele dag staat de voordeur wagenwijd open. Ik probeer mezelf warm te houden met koffie. Niet slim natuurlijk, want de combinatie van koffie en kou heeft een enorme uitwerking op mijn blaas. Ik zal verder niet in details treden, maar aan het eind van de avond kan zak twee naar de afvalcontainer. Nog vier te gaan…