It’s a new life. And I’m feelin’ good.
Het is zaterdagavond. Het loopt tegen elf uur. Johan fietst op de eindeloze, open polderweg die hij al zo vaak heeft bereden. Het stormt. Maar Johan merkt het niet. Hij voelt niet dat hevige windstoten proberen hem van de weg af te blazen. Johan zit kaarsrecht op zijn rijwiel, het stuur losjes in de handen en lichtvoetig, bijna dansend, de pedalen ronddraaiend. Hij denkt aan de afgelopen middag en avond die hij samen met Marjan heeft doorgebracht. Aan de mooie gesprekken die ze hadden. Hij ziet voor zich hoe ze samen in de keuken stonden. Hij had de boontjes afgehaald en netjes doormidden gebroken en daarna vol bewondering toegekeken hoe Marjan improviserend met de ingrediënten die ze in huis had een overheerlijke maaltijd bereidde. Hij denkt terug aan hoe ze later samen aan de afwas stonden. Het voelde zo vertrouwd. En haar liefdevolle blik bij het afscheid staat op zijn netvlies gebrand. Daardoor danst Johan op de pedalen.
Johan kijkt voor zich uit. In de verte ziet hij een verkeerslicht. Het staat op groen. “Bizar”, mompelt hij. “Er heeft hier nooit een verkeerslicht gestaan. Het stond er vanmiddag ook nog niet. Welke idioot gaat er op zaterdagavond een verkeerslicht plaatsen op een polderweg? En dan ook nog eens op een plek waar geen kruispunt in de buurt is.” Als Johan het verkeerslicht tot op honderd meter genaderd is, springt het licht op oranje en direct erna op rood. Hij besluit zich er niets van aan te trekken en gewoon door te fietsen. Maar dan licht plotseling een bord op. ‘Sta hier even stil bij uw verleden. Denk aan alles wat er is gebeurd’, leest Johan. “Ja dag”, zegt hij hardop. “Ik heb net mijn verleden keurig geordend en opgeborgen. Ik ga nu niets tevoorschijn halen. En al helemaal niet met deze storm. Alles door elkaar laten waaien zeker?” Hij zet zijn voet op de trapper en wil doorrijden. Dan licht het bord opnieuw op. ‘Wacht tot het rode licht gedoofd is, er kan nog een gedachte komen.’ “Ja”, zegt Johan, “maar die gedachte gaat dan over het heden en niet over het verleden.” Het licht springt op groen.
Thuisgekomen zet Johan zijn fiets in de schuur. De kinderfietsen zijn weg, constateert hij. In huis wordt hij enthousiast begroet door de poes, die kopjes gevend langs zijn benen loopt. Hij tilt de poes op en drukt haar even stevig tegen zich aan. Dat was echter niet het idee van de poes. Die worstelt zich los en gaat luid miauwend bij het bakje zitten waarin zij kattensnoepjes verwacht. Johan voldoet aan haar wens. Dan pakt hij een flesje bier uit de koelkast en neemt plaats op de bank. Hij kijkt naar de foto van Cathy die naast de bank staat. “Ik ben er weer”, zegt hij zacht. Zoals wel vaker gebeurt, ziet hij de glimlach van Cathy breder worden. Alsof ze zeggen wil: “Het is goed, man. Ik weet waar je was. Het is goed. Ga maar samen plezier maken.” “Dank je wel”, fluistert Johan. Hij steekt een sigaret op. Terwijl hij de eerste trek inhaleert, schiet het door hem heen dat hij in al die uren die hij met Marjan doorbracht geen seconde de behoefte heeft gehad aan een peuk.
Johan pakt zijn iPad en legt wat woordjes op Wordfeud. Tussendoor wordt er nog flink gechat met Marjan. Lieve woorden gaan over en weer. Ze weten van elkaar dat ze allebei veel verdrietige momenten in hun leven hebben gehad. Nu hebben ze afgesproken om samen te proberen weer te gaan genieten van het leven. De zon weer te laten schijnen.
Johan staat op van de bank. Hij loopt naar zijn computer. Hij klikt op YouTube en zingt mee met Michael Bublé. ‘It’s a new dawn. It’s a new day. It’s a new life for me. And I’m feelin’good. I’m feelin’good.’
Ik wens Johan alle goeds na dit opnieuw heerlijk geschreven verhaal.
johan krijgt eindelijk wat ie verdient.
En dat is hem van harte gegund.
Geluk vermenigvuldigt zich als je het met iemand deelt. Leuke blog.
Geluk voor Marjan en Johan….heerlijk, geniet ervan!
Heerlijk verhaal.
Met plezier gelezen! 🙂
Ben blij voor Marjan en Johan 😉 het is hen zeer gegund!