Tot gisteren werd ik geplaagd door een knagend schuldgevoel. Ik ben namelijk niet zo strikt in het scheiden van afval. Ik ben me ervan bewust dat sommigen van u door deze bekentenis teleurgesteld zullen zijn in me. U had me waarschijnlijk milieubewuster ingeschat. Temeer daar u weet dat ik in mijn achtertuin drie gekleurde afvalcontainers heb staan die het gescheiden aanleveren van mijn troep eigenlijk kinderlijk eenvoudig maken. Maar toch ben ik niet strikt in het scheiden van afval.

Hoe komt dat, Gert?, hoor ik u vragen. Welnu, het is voornamelijk een logistiek probleem. Neem bijvoorbeeld een dagelijkse bezigheid als koken. Stel dat we witte bonen in tomatensaus met gebakken aardappelschijfjes en speklapjes eten. Dat eten we wel eens. Dan heb ik al drie verschillende verpakkingen die ik kwijt moet zien te raken. Ik ben niet echt klein behuisd, maar ik heb in mijn keuken maar plaats voor één afvalemmer. Een grijze. Omdat dit een neutrale kleur is die prima bij de inrichting van mijn keuken past en als symbool dat afval in mijn huishouden een grijs gebied is. Ik zou natuurlijk even naar buiten kunnen lopen om het plastic zakje, waarin de aardappelschijfjes hebben gezeten, in de bruine afvalcontainer te gooien. Die is namelijk voor plastic afval. Ik doe dat niet. Er staat immers een mooie grijze afvalemmer pal achter me. Ik hoef me alleen maar even om te draaien.

Maar die pot van de witte bonen in tomatensaus gooi je daar toch niet in hè, Gert?, hoor ik u nu vragen. Als u me nu zou kunnen zien, zou u waarnemen dat ik hier met het schaamrood op de kaken zit, want hoewel mijn kinderen mij vaak vermanend toespreken dat glas in de glasbak moet, mik ik de pot toch in de afvalemmer die achter me staat. Doe ik dat niet, dan weet ik dat die pot nog dagen, zo niet weken, op het aanrecht staat. Omdat we hier allemaal ‘vergeten’ om het glaswerk mee te nemen als we naar buiten gaan. Ik zou natuurlijk meteen naar de glasbak kunnen lopen, maar die staat zo’n 500 meter bij mijn huis vandaan. Tegen de tijd dat ik dan terug ben, zijn de witte bonen in tomatensaus, de aardappelschijfjes en de speklapjes aangebrand. Een logistiek probleem dus.

We eten uiteraard niet altijd witte bonen in tomatensaus met gebakken aardappelschijfjes en speklapjes. Hoewel ik het persoonlijk wel erg lekker vind. Ik kook ook wel eens wat uitgebreider. En dan snijd ik –afhankelijk van  het recept- de uien klein, de courgette in blokjes en de paprika’s in reepjes. Ik gebruik uiteraard alleen de bruikbare delen, de rest gaat zoals de naam aangeeft bij het restafval. Dat is logisch. Ik weet ook wel dat dit eigenlijk in de groene gft-container moet, maar die zit al maanden vol met tuinafval. Omdat we hier allemaal vergeten deze container op de ophaaldag buiten te zetten. Maar dat is niet onze schuld, dat is de schuld van de gemeente. Omdat de gemeente stopte met het verspreiden van de afvalkalender en een ander systeem van afvalinzameling introduceerde. Als u weet dat ik nog steeds niet gewend ben aan de euro, zult u begrijpen dat het ook nog wel geruime tijd gaat duren voor ik aan het nieuwe systeem gewend ben.

Dat ik niet goed scheid, is dus verklaarbaar. Maar toch zat het me niet lekker. Het schuldgevoel werd steeds groter en juist gisteren –toen ik dankzij een WhatsApp-berichtje van mijn dochter eindelijk de overvolle blauwe papiercontainer weer eens op tijd buiten had gezet- nam ik mij voor om voortaan bewuster met het scheiden van afval om te gaan.

En toen las ik dat bericht op de website van de NOS. Dat gemeenten in Brabant een boete van bijna drie miljoen euro krijgen van afvalverwerker Attero omdat zij als gevolg van afvalscheiding te weinig restafval leveren.

Sinds gisteren is mijn schuldgevoel dan ook omgeslagen in een gevoel van trots. Ik ben namelijk goed bezig. Ik draag bij aan het voorkomen dat de gemeente waar ik woon een boete krijgt. Ik verwacht hiervoor geen lintje, maar ik neem aan dat de gemeente blij met mij zal zijn.