Veifgever: Petra Blankwaard
Woorden: Mandela – water – oranje – glunderen – visioen

Het is een warme zomerdag in 1926 in het dorpje Qunu in Zuid-Afrika. De dorpsbewoners hebben in de spaarzame schaduwrijke plekken beschutting gezocht tegen de brandende zon. Op een veldje net buiten het dorp is een groepje jongens aan het voetballen. Het zweet druipt van hun lichamen. Bij elke stap die ze zetten stuift een wolkje zand op dat aan hun tanige lijven blijft plakken. Maar ze zetten door. Ze hebben plezier in het spel met een van lappen en touw gemaakte bal.

Eén van de jongetjes is de 7-jarige Rolihlahla Mandela. Sinds kort wordt hij Nelson genoemd. Dat is de naam die hij van zijn onderwijzeres kreeg op zijn eerste schooldag. De kleine Nelson is dol op voetballen. Soms droomt hij erover. Laatst nog had hij een heel bijzondere droom. Eigenlijk was het meer een visioen. Nelson zag zichzelf op oudere leeftijd in een vol voetbalstadion. Hij zag twee voetbalteams op het veld. De spelers van één van de teams waren gekleed in oranje tenues. Op de tribunes zag hij duizenden mensen in oranje kleding en met in de zelfde kleur geschminkte gezichten. Aan het eind van de wedstrijd zag hij het oranje team juichend een enorme beker omhoog houden.

De kleine Nelson vertelde zijn moeder de volgende ochtend over zijn visioen. Enthousiast begon hij haar te vertellen wat hij had gezien. “Sssttt, niet zo luid”, onderbrak zijn moeder hem toen hij over oranje begon. Nelson keek zijn moeder niet begrijpend aan. “Lieve jongen”, zei ze zacht, “wij zwarte mensen mogen niet in kleur dromen. Dat mogen alleen blanke mensen. Wij zwarte mensen mogen alleen in zwart-wit dromen. Vertel dus aan niemand dat je in kleur gedroomd hebt, anders word je opgepakt en in de gevangenis gezet.” De kleine Nelson begreep er niets van, balde zijn vuistjes en zei: “Dat is niet goed. Daar ga ik verandering in brengen.” Zijn moeder keek hem meewarig aan en schudde haar hoofd.

Hoe het Nelson Mandela in zijn verdere leven is vergaan, is algemeen bekend. Mocht u iets gemist hebben, verwijs ik u naar de geschiedenisboeken. Dit verhaal gaat verder in 2010.

Johannesburg. Stadion Soccer City. Nelson Mandela wordt in een karretje het volgepakte voetbalstadion binnengereden. Hij is oud, broos, maar nog scherp van geest. Hij geniet. Als de camera op hem inzoomt zie je hem glunderen. Een adembenemend gejuich, het geluid van vuvuzela’s, kippenvel. ‘Mijn visioen komt uit’, zie je de oude Nelson denken.

Maar helaas, dromen zijn bedrog en zo ook dit visioen van Nelson Mandela. Want aan het eind van de wedstrijd houden de oranje spelers niet de enorme beker omhoog. Het waren die vermaledijde Spanjaarden die het visioen van Mandela en de droom van het Nederlands elftal in het water lieten vallen.