Het loopt tegen half zeven in de avond. Cora heeft het vuur onder de pannen al lager gedraaid. “Waar blijft hij toch?”, moppert ze in zichzelf. “Het eten staat te verpieteren.” Dan gaat de deurbel. Cora loopt naar de gang en opent de voordeur. “Je hebt toch een sleutel”, zegt ze zonder op te kijken. “Waarom ben je zo laat. Je had toch wel even kunnen bel…?” Het laatste woord maakt ze niet af. Ze schrikt, want voor haar deur staan twee ernstig kijkende politieagenten. “Nico”, stamelt ze. “Nico. Er is iets met Nico.” De oudste van de twee agenten stapt naar voren. “Inderdaad, mevrouw”, zegt hij. “Ik ben bang dat we slecht nieuws voor u hebben.” Cora doet een stap opzij. “Komt u verder”, zegt ze zacht.

***

Het is even na vier uur als Nico de deur van het kantoor waar hij werkt achter zich dichttrekt. Hij is moe. Het was een drukke dag en de nacht ervoor had hij nauwelijks geslapen. Als hij in de auto onderweg is naar huis, laat hij de gebeurtenissen van de voorbije 24 uur nog eens de revue passeren. Het was gisteren zondag. En net zoals hij al meer dan 20 jaar elke zondag wasgoed strijkt en netjes opvouwt, had hij dat gisteren ook gedaan. Dat hadden ze ooit zo afgesproken. Omdat Cora ook een drukke baan heeft. En dus staat Nico elke zondag achter de strijkplank. Tot tevredenheid van Cora, want zij heeft een enorme hekel aan strijken.
Maar gisteren liep het anders dan anders. Het was Nico wel opgevallen dat Cora stiller was dan gewoonlijk, maar hij had er geen aandacht aan besteed. Ze zal wel moe zijn, had hij gedacht. En toen kwam het moment dat Cora met een afkeurende blik naar een stapel netjes opgevouwen handdoeken wees. “Zo vouw je toch geen handdoeken”, zei ze bits. “Zo vouw ik ze altijd en je hebt er nog nooit commentaar op gehad”, antwoordde Nico. “Zó vouw je handdoeken”, sprak Cora, terwijl ze een gevouwen handdoek losschudde en demonstratief op haar manier vouwde. “Och”, zei Nico. “Ik zie niet echt veel verschil.” Om er laconiek aan toe te voegen: “En bovendien, wat maakt het uit? Als je een handdoek gebruikt, schud je ‘m toch ook weer los. Of droog jij je na het douchen af met een gevouwen handdoek?” Hij moest er zelf om glimlachen, maar zijn laconieke houding werkte bij Cora als olie op het vuur en voor Nico het goed en wel in de gaten had, kreeg hij het ene na het andere verwijt naar zijn hoofd geslingerd.Aanvankelijk liet Nico zijn vrouw begaan, maar ook dat werkte als een rode lap op een stier. “Wees eens een vent en verdedig je”, had Cora in haar boosheid geroepen. Even later stonden ze als twee kemphanen tegenover elkaar. De verwijten over en weer werden steeds heviger. Nico was volgens Cora alleen maar bezig met zijn werk. Hij had geen aandacht meer voor haar. Ze had graag kinderen gewild. “En, en, en”, riep ze, naar adem happend, “wat stelt ons liefdesleven tegenwoordig nu nog helemaal voor? Niets. Maar dan ook helemaal niets. Ik ga naar bed. Tabé.”Daarna hebben ze geen woord meer met elkaar gewisseld. Na een lange nacht piekerend wakker te hebben gelegen, hoorde Nico dat Cora de deur uitging om naar haar werk te gaan. Ze maakte hem niet wakker, zoals ze dat altijd wel deed. Ze gaf hem bij het weggaan geen zoen, zoals ze dat altijd wel deed.

***

 “Wat is er gebeurd?”, vraagt Cora als de agenten in de woonkamer plaatsgenomen hebben op de bank. “Uw man heeft een ongeluk gehad”, antwoordt de oudste van het tweetal. “Is hij… is hij…?”, stamelt Cora. Ze durft het woord dood niet uit te spreken. “Ja mevrouw, uw man is daarbij om het leven gekomen”, zegt de agent. “Wat? Waar? Hoe?”, hakkelt Cora, niet meer in staat om hele zinnen te zeggen. “Volgens ooggetuigen was uw man achter het stuur in slaap gevallen en is hij met hoge snelheid tegen de vrachtwagen die voor hem reed gereden”, vertelt de jongere agent. Cora barst in huilen uit. “Het is allemaal mijn schuld”, zegt ze snikkend.

Dit verhaal is niet echt gebeurd. Maar toch heeft dit verhaal een moraal. Een dubbele zelfs. Ten eerste is het een wijze les voor gehuwde mannen: Vouw handdoeken altijd op de manier waarop uw echtgenote dat wil. Ten tweede is het een les voor mezelf. Ik moet nooit meer naar het liedje ‘Ga nooit weg zonder te groeten’ van Dolf Brouwers luisteren, want dan krijg je van dit soort verhalen.