Veifgever: Anna de Jong
Woorden: reddingsboot – visite – kamerplant – gewei – koffie

Het is bijna drie uur in de nacht. Gejaagd loopt Cora door haar huis. Her en der pakt zij wat spullen bij elkaar. Spullen die ze denkt nodig te hebben. Kleding, etenswaren, een matras… Ze staat even stil bij de foto van haar drie jaar geleden  overleden man Felix. “Jij gaat natuurlijk ook mee’, zegt ze zacht.
Even later laadt Cora de spullen in de bestelbus die naast haar huis geparkeerd staat. Ze maakt nog een laatste rondje door het huis en besluit ook de kamerplant die ze vanmorgen van haar jeugdvriendin Joke kreeg nog mee te nemen.

Het was al lang geleden dat Cora (62) en Joke (63) elkaar hadden gezien, maar vanmorgen was het eindelijk weer eens zover. Joke kwam bij Cora op visite en had een kamerplant meegenomen. “Dat had je toch niet hoeven doen”, had Cora gezegd, terwijl de ze plant een plekje in de kamer gaf. “Ach, een aardigheidje. We hebben elkaar al zo lang niet meer gezien en gesproken”, had Joke geantwoord.
Ze hadden veel om over te praten en het was heel gezellig. Nadat Cora het derde kopje koffie had ingeschonken, ging het gesprek ongemerkt over in ouder worden en de zorgen die dat met zich meebrengt. “Je mag best weten dat ik vaak bang ben”, gaf Joke aan. “Je leest zulke enge verhalen over ouderen die beroofd of opgelicht worden. Ik ga ’s avonds niet alleen naar buiten en doe ook de deur niet open voor mensen die ik niet ken. Je kunt niemand meer vertrouwen. Laatst las ik ook weer zoiets. Zo bizar.”
Joke vertelde het verhaal van een oudere man die een fietsongeluk kreeg. Een vrouw, -ene Annie-,  zag het gebeuren en bracht hem naar huis. De volgende dag bezocht zij hem bij hem thuis. Ze gingen samen boodschappen doen. Zij kookte voor hem en deed wat klusjes in huis. Later bleek dat die Annie alle kasten in het huis van de man had doorzocht en dat zij zijn pinpas had gestolen. “De man had zijn pincode op een briefje geschreven. Wat die Annie echter niet wist, is dat hij bewust twee cijfers had omgewisseld. Zij kon pinnen wat zij wilde, het leverde haar niets op. Slim hè?’, besloot Joke haar verhaal. “Heel slim”, gaf Cora toe. “En het mooiste komt nog”, ging Joke verder. “Die Annie is gefilmd terwijl zij geld wilde opnemen met de pas van die man.” *)
Cora liet van schrik bijna haar kopje uit haar handen vallen, maar herstelde zich snel. “Blijf je lunchen?”, vroeg ze om het gesprek een andere wending te geven. “Nee”, antwoordde Joke. “Ik moet zo gaan. Ik heb een afspraak met m’n huisarts.”

Toen Joke was vertrokken, sloeg bij Cora de paniek toe. “Die Annie is gefilmd terwijl zij geld wilde opnemen met de pas van die man”, dreunde het nog na in haar hoofd. “Oké, oké… nu even rustig blijven”, sprak ze zichzelf hardop toe. “Ik droeg tijdens het pinnen een pruik en een bril. Je moet me wel goed kennen om me te herkennen. Hoe groot is de kans dat iemand die me kent, ziet dat ik het ben?” Ze was naar boven gegaan en had de pruik en de bril die ze die dag droeg opgezet. In de spiegel kijkend, kwam ze tot de conclusie dat mensen die haar kennen zouden zien dat zij Annie was.
Ze trok haar plan. Hier kon ze niet blijven. Ze had tijd nodig om na te denken. Daarom had Cora vanmiddag bij haar buren aangebeld om te vertellen dat ze een paar weken weg zou zijn. Ze ging samen met een vriendin een mooie reis maken, had ze de buren wijsgemaakt. Een plotseling vertrek zonder uitleg zou alleen maar vragen oproepen, was haar gedachte. De buren wensten haar een mooie reis. “Dat gaat het worden”, had Cora geantwoord.

Het is elf uur in de ochtend. Cora wordt wakker. Na een rit van een kleine twee uur had ze haar bestelbus ver van de bewoonde wereld geparkeerd op een plek die moeilijk te vinden is. Daarna was ze in slaap gevallen. Nu ze weer wakker is, eet ze een boterham met appelstroop, waarna ze begint met het inrichten van haar verblijf. Matras als slaapplek, tuinstoel en tafeltje, kamerplant in de hoek. ‘Waarom heb ik dit meegenomen?’, denkt ze als ze met een gewei in haar handen staat. Ze had het zelf nooit mooi gevonden, maar Felix was er ooit mee thuis gekomen. “Nou ja, het kan dienst doen als kapstok”, mompelt ze.
Cora pakt de foto van Felix. Hij poseert daarop bij de reddingsboot van de reddingsbrigade waar hij lid van was. Hij redde meerdere levens, maar toen hij drie jaar geleden tijdens een reddingsactie een hartstilstand kreeg, was zijn leven niet meer te redden.

Het was voor Cora niet te bevatten. Haar wereld stortte in. Zij zocht troost in de drank. Daardoor raakte ze in financiële problemen. Totdat ze op een gegeven moment in de supermarkt bij de kassa achter een oudere dame stond. Ze kon haar pincode meelezen en even later haar portemonnee uit de jaszak stelen.
Het was haar daarna nog  drie keer gelukt om op deze manier aan geld te komen. En toen was er opeens Gijs. Die man van 75 die met zijn fiets tegen een paaltje reed. Ze zag het gebeuren en was met hem begaan. Zo’n lieverd, die zijn leven had opgeofferd om voor zijn moeder te zorgen. Toch was zij de volgende dag als Annie naar hem teruggegaan met het plan om hem te beroven. Hij was door zijn verwondingen een makkelijk slachtoffer.

Het is kwart voor negen in de avond. Nadat ze de hele dag heeft nagedacht hoe het nu verder moest, is Cora gaan rijden en heeft ze na een rit van een kleine twee uur haar bestelbus bij het strand geparkeerd. Zij loopt over het strand de zee in. Als ze tot borsthoogte in het water staat, roept ze: “Sorry Felix, sorry Gijs. Het spijt me!”

Haar lichaam zal weken later vele kilometers verder aanspoelen.

*) Zie ook Gijs