Ik ben dol op geschiedenis. Dat was ik al als klein jochie. En omdat ik opgroeide in een gereformeerd nest had ik het geluk dat ik op een lagere school ‘met den Bijbel’ werd geplaatst, waar zowel Bijbelse als Vaderlandse geschiedenis werd gegeven. Het was een mooie tijd.

Niet dat ik hoge cijfers scoorde voor beide vakken. Integendeel, ik kwam niet hoger dan een mager zesje. Meestal lagen de cijfers daar nog onder. Dat kwam doordat ik tijdens de geschiedenislessen wegdroomde. Dan bevond ik me opeens zelf in de tijd waar het tijdens de les over ging. Dat kon ik niet tegenhouden, het gebeurde gewoon. Mijn moeder maakte zich daar wel eens zorgen om. Ze noemde mij een dagdromer. Dat klopt ook wel, want ik droomde vrijwel dagelijks dag. Dat heb ik trouwens nog altijd. Ook nu kan ik nog steeds als ik iets over een gebeurtenis hoor, wegdromen en mezelf in die situatie bevinden.

Omdat ik op een school ‘met den Bijbel’ zat, kwam het Scheppingsverhaal natuurlijk al snel aan de orde. Dit verhaal fascineerde me. Natuurlijk vond ik het indrukwekkend hoe en in welk kort tijdsbestek hemel, aarde en mens zijn geschapen, maar wat mijn fantasie vooral prikkelde was het gegeven dat de eerste mensen, Adam en Eva, daar in hun blootje liepen. Ik wist in die tijd al hoe grote mensen er uitzien als ze geen kleren aanhebben. Mijn ouders hadden namelijk -hoewel ze er zelf niet aan deden- twee boeken over naturisme verstopt in hun linnenkast. Twee boeken vol foto’s. En die boeken had ik op een dag bij toeval gevonden. U begrijpt nu de beelden die ik voor me zag toen de meester van de derde klas over Adam en Eva in het Paradijs vertelde. Ik droomde weg. En ik voel aankomen dat dit nu weer gaat gebeuren. ~~~

~~~ Het is een snikhete zomerdag, zo’n week of vier na de Schepping. De zon staat hoog aan de hemel boven het Paradijs. Adam heeft net zijn dagelijkse rondje hardgelopen. Hij komt terug bij de hut, die hij van boomtakken en bladeren heeft gebouwd, en ziet Eva in het gras liggen. Haar naakte lichaam is gebronsd door de zon. ‘Wat is ze mooi!’, denkt Adam, terwijl hij op een rotsblok gaat zitten. Maar een paar seconden later springt hij alweer overeind. “Au!”, schreeuwt hij en hij doet een soort Indiaanse regendans. “Wat is er Adam?”, vraagt Eva, die geschrokken rechtop gaat zitten. “Die rots is gloeiend heet”, antwoordt Adam. “Dat is niet zo gek”, zegt Eva. “Die rots staat pal in de zon.” Ze bekijkt de billen van haar man. “Oei”, zegt ze dan. “Dat ziet er niet best uit. Dat zullen lelijke blaren worden. Tja, wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten.” Zij realiseert zich niet dat ze hiermee een spreekwoord heeft bedacht.
Adam gaat op zijn zij naast zijn vrouw liggen en streelt haar lichaam. “Eva”, zegt hij dan, “ik heb net tijdens het hardlopen eens nagedacht. Het is natuurlijk heel bijzonder om als eerste mensen op aarde de geschiedenis in te gaan, maar het heeft ook nadelen.” “O”, zegt Eva. “Zoals?” “Nou”, antwoordt Adam. “Het is hier prachtig, daar niet van, maar er is niet zo veel te beleven. Eerlijk gezegd, verveel ik me te pletter. Ik zou wel eens iets leuks willen doen, maar ja, alles moet nog worden uitgevonden.” “Ach”, zegt Eva. “Ik zeg maar zo: Wat niet weet, wat niet deert. Ik vind het wel prima zo. Geen gedoe. Gewoon lekker zonnen en genieten van het leven.” “Ik heb daar het geduld niet voor”, zegt Adam. “Ik verveel me en ik wil wat te doen hebben. We hangen hier maar een beetje rond bij de hut. Nu had ik gedacht dat het misschien wel leuk is om samen eens een avondje uit te gaan. Voor de kinderen hoeven we het niet te laten, want die hebben we nog niet. Dus gewoon, jij en ik, samen een avondje uit.” Eva komt overeind en kijk haar man indringend aan. “Lieve Adam”, zegt ze na een tijdje. “Doe je nu zo dom of ben je echt zo dom?” “Hoezo?”, vraagt Adam. “We kunnen toch wel eens een avondje uitgaan?” “Nee Adam, dat kan niet”, zegt Eva stellig. “Waarom dan niet?”, jengelt Adam als een klein kind dat zijn zin niet krijgt. Eva kijkt haar man nog eens aan en zegt: “Omdat ik, lieve Adam, niets heb om aan te trekken.” Adam draait zich op zijn rug. “Vrouwen…”, zegt hij met een diepe zucht. ~~~

Ik ben dol op geschiedenis. En op dagdromen…