Zorgen (2) – Schiet ik als vader tekort?
En daar ging ik dan. Op een zonnige maandagmiddag in februari op weg naar Epe. Het was me gelukt om via een last minute boeking voor een aantrekkelijke prijs een chalet te huren op een vakantiepark. En dus propte ik op maandagochtend wat kleding, handdoeken, toiletgerei en etenswaren voor de eerste avond in een flinke weekendtas. Die weekendtas was nog wel een puntje van zorg, want ik had gekozen voor een midweek. Ik dacht dat ik nog wel ergens een midweektas moest hebben, maar waar ik ook zocht, niet te vinden natuurlijk. Gelukkig mocht ik op het park even met de auto naar het chalet rijden om de spullen uit te laden. Daar aangekomen keek ik behoedzaam om me heen. Ik zag niemand en heb toen snel de weekendtas naar binnen gesmokkeld.
De reis naar Epe voelde als een vlucht. Ik vluchtte mijn huis uit omdat ik de problemen thuis niet meer aankon. Ze blokkeerden mijn totale functioneren. Van alles had ik geprobeerd om met het kind waar ik me ernstige zorgen om maak naar oplossingen te zoeken. Maar het kind in kwestie ziet het probleem niet. En daar zit nu net het probleem. Er is namelijk sprake van een stoornis in het autistisch spectrum, zoals dat zo mooi wordt genoemd. Wij leven dus in twee totaal verschillende (denk)werelden. Ik doe mijn uiterste best om me in die andere (denk)wereld te verplaatsen, maar vaak begrijp ik die gewoonweg niet. Op dat vlak schiet ik als vader tekort.
Het was in maart 2007 toen ik enkele dagen na het overlijden van Tiny werd gebeld door Jeugdzorg met de mededeling dat ze bij het kind in kwestie een stoornis in het autistisch spectrum hadden geconstateerd. Begeleiding was wenselijk, werd erbij gezegd. Op dat moment hadden wij echter wel wat anders aan ons hoofd en daar was bij Jeugdzorg begrip voor. Zij zouden later nog wel contact opnemen. Dat is echter niet gebeurd. En omdat wij vervolgens volledig in beslag genomen werden door het opbouwen van een leven zonder Tiny, vergat ik om zelf contact op te nemen. Bovendien ging het, ondanks de zware omstandigheden, best goed. Er was de regelmaat van school. En later werk. Zolang er die regelmaat was, was het allemaal best te doen.
En toen werd het oktober 2013. De regelmaat viel weg. Dat kan gebeuren. Ik ging ervan uit dat de regelmaat na een week of vier wel terug zou komen. Maar dat gebeurde niet en is nog altijd niet gebeurd. Omdat het kind in kwestie daar de noodzaak niet van ziet. Daarbij komt dat ook het gezinsleven steeds onregelmatiger werd. Mijn andere kind studeert en werkt op onregelmatige tijden en zelf ben ik na mijn burn out periode ook weer meer gaan werken. De enige regelmaat die we hier nog hebben, is dat het onregelmatig is. En dat is funest. Ik doe mijn uiterste best om er regelmaat in te brengen, maar het lukt me niet. Daarin schiet ik als vader tekort.
En dus meldde ik me in januari bij de huisarts met een hulpverzoek. Er werd een afspraak gemaakt met de psycholoog die bekend is met het kind in kwestie. Het werd 21 februari, eerder kon niet. Dat was dus nog lang wachten en daarom besloot ik er een midweekje tussenuit te gaan. Om even tot rust te komen en afstand te nemen.
Ik zag er enorm tegenop. Voor het eerst in meer dan dertig jaar alleen op stap. En dan ook nog eens mijn kinderen thuis achterlaten. Hoewel het me zwaar viel, heb ik toch doorgezet. En ik heb er geen spijt van. Integendeel, ik ben blij dat ik het heb gedaan. Ik heb ervan genoten. Heerlijke uitstapjes gemaakt. Een rondrit langs plaatsen waar ik in mijn jeugd vele vakanties heb doorgebracht, op visite geweest bij mijn nicht in Ermelo en een middagje in Zutphen rondgeleid door iemand die ik van Twitter en Facebook ken. Aan thuis heb ik nauwelijks gedacht. Ik kon afstand nemen. Loslaten. En dat geeft me een goed gevoel. Vanaf het moment dat ik in Epe het chalet – wat overigens niet meer was dan een veredelde stacaravan- binnenstapte, verdween het vluchtgevoel. Het maakte plaats voor de gedachte dat ik een reusachtige stap had gezet. Dat maakte ook dat ik ervan kon genieten.
Op vrijdagochtend 21 februari keerde ik al vroeg huiswaarts omdat de afspraak met de psycholoog op het programma stond. Binnen het uur na thuiskomst zat ik daar, samen met het kind in kwestie. Ik mocht mijn verhaal doen. Daarna kwam ik nauwelijks meer bij de man in beeld. Hoewel ik degene was die hulp had gezocht, was ik niet zijn cliënt, maar was mijn kind zijn cliënt. Mijn aanwezigheid werd door de psycholoog gedoogd, maar daar hield het dan ook mee op. Dat ik hier zat in het belang van mijn hele gezin was niet zijn cup of tea. Na ongeveer drie kwartier wees de psycholoog vonnis. Zijn uitspraak kwam keihard aan. Hij had alle begrip voor het kind in kwestie, want autistische stoornis. Ik werd veroordeeld tot het meer begrip hebben voor de andere (denk)wereld en het mij onthouden van druk uitoefenen. Het was me duidelijk. In zijn ogen schiet ik als vader tekort.
We zijn nu een week verder. Ik heb me het oordeel van de psycholoog aangetrokken. Ik doe mijn uiterste best me te verplaatsen in de andere (denk)wereld en oefen geen druk meer uit. Het is vooralsnog eenrichtingsverkeer, maar ik doe het. In het belang van mijn kind. Je wilt als vader immers niet tekortschieten. Maar er leeft hier nog een kind. En ik ben er zelf ook nog. Het is aan mij om een situatie te creëren waarin we alle drie goed kunnen functioneren en gelukkig kunnen zijn. Daar ga ik me met alle energie die ik in me heb voor inzetten. Ik ga voor het geluk van ons allen. Schiet ik dan als vader tekort? Ik dacht het niet.
Schiet jij als vader tekort?
Is de paus een Islamiet?
Je weet het antwoord gelukkig zelf al.
Als het kan zou ik maar eens wat vaker zo’n weekje plannen.
Succes kerel.
Beste Ger, je schiet pas tekort als vader wanneer je dit soort gevoelens en twijfel niet zou hebben. Je bent goed bezig! Sterkte ermee!
1 psycholoog maakt nog geen zomer. Wel een oordeel blijkbaar. Het is maar een opleiding, Gert
Jij schiet zeker niet tekort. De psych twijfel ik over. Is wel heeel rechtlijnig. Wie had er ook maar weer een hulpvraag?? Sterkte! Jij doet t goed x
Een lastige kwestie, temeer daar het lijkt dat er in dit verhaal drie eilanden zijn. Dat je dan als vader tekort zou schieten is natuurlijk onzin. Ik zou zeggen, zoek het hogerop, maar vaak is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. In ieder geval veel sterkte (goed dat je jouw humor wel behoudt.)
Hou dit nummer altijd in gedachten: https://www.youtube.com/watch?v=hfhNxt8wBEA
Raak, Jan. Zoals je wellicht weet, was Tiny een enorme fan van Simply Red. Dit nummer heeft zij niet meer gehoord. Het is sinds 2007 ‘mijn’ nummer.
Mooi stuk Gert. Uiteindelijk is je liefde die je als vader geeft het allerbelangrijkste ! En al je verhalen zijn doorspekt met die liefde. Dus volgens mij ben je een top-vader.
Beste Gert, Je kunt als ouder ook kiezen voor een andere psycholoog. In mijn beleving kan een psycholoog alleen zijn werk goed doen als er een click is met de klant. In dit geval is die er duidelijk niet. Geef die kerel een schop en zoek een ander. Ook een psycholoog is commercieel en dus heb je een keuze. Mensen inde zorg denken vaak dat ze welzijnswerker zijn, maar het zijn net als ieder ander commerciëlen die geld ontvangen voor hun diensten. Gezien je stukje heb je recht op een psycholoog die zich ook in jou verplaatsen kan, net als dat hij van jou verplaatsing in je kind verlangt. Succes!, Dirk
Dag Gert. met belangstelling jouw wetenswaardigheden gevolgd en gelezen. Laat anderen nooit of te nimmer een waardeoordeel over je uitspreken. Je schiet niet te kort en je doet alles uit liefde voor je kinderen. En dat is waar het in ons leven om draait. Een vriendelijke groet uit Goirle.
Hoi Gert.
Wat heb je nu aan zo’n hulpverlener !!! Grrrrrr
Twijfel niet aan je zelf als vader maar zoek s.v.p. naar andere hulp,
dat moet toch mogelijk zijn.Ik wens je veel wijsheid en sterkte.
Groetjes Corrie
Hi Gert. Ik was nog niet eerder aan t lezen van dit eitje toegekomen. T is bepaald geen makkelijk eitje. Ik sluit mij aan bij de goede raad die je van bovenstaande lezers krijgt. Een kind met n autistische inslag is zeker gebaat bij regelmaat, maar heeft bovenal liefde en geborgenheid nodig en die probeer je te geven dus schiet JIJ in elk geval niet tekort als vader. Sterkte ermee. Groejes Ineke