Vervlogen, vervaagd… – Lieve Tien (2)
Lieve Tien,
Heb je me gisteravond zien zitten? Op mijn vertrouwde plekje op de bank, met mijn rechteroog gericht op de tv en mijn linkeroog zover mogelijk naar links gedraaid om te zien of het lampje in de ‘Gedenkkast’ zou gaan knipperen? Ik heb nog een beetje hoofdpijn van dat scheel kijken. Maar er gebeurde niets. Het lampje in de kast was aan en bleef aan. Je bleef er van af en liet het niet knipperen. Terwijl ik gistermiddag toch zo mijn best heb gedaan om de kast van binnen en van buiten mooi schoon te maken.
Weet je trouwens wat me opviel? Dat is dat ik niet die rilling over mijn rug voelde lopen die ik anders altijd voelde als ik de kast opendeed. Ik haalde eigenlijk zonder bijzondere emotie al je spulletjes uit de kast en legde ze keurig geordend op de eettafel, zodat ik ze schoongepoetst en wel weer op dezelfde plek kon terugzetten. Op de glasplaten in de kast was duidelijk te zien waar de spullen al die tijd stonden. De schoonmaakactie was dus zichtbaar nodig.
Nadat ik de ruiten van de kast en de glasplaten had gesopt, heb ik al je spulletjes één voor één afgestoft en opgepoetst. (Je kunt weer door je brillen kijken.) En toen ging het mis. Doordat ik de glasplaten had gesopt, kon ik niet meer zien waar alle spulletjes precies hadden gestaan en/of gelegen. Bovendien dacht ik -je kent me- dat het misschien wel beter zou zijn om de kast anders, zeg maar meer thematisch en logischer, in te richten. Je weet wel, zoals ik dat vroeger vaak met de woonkamer deed als jij een dagje met vriendinnen uit was. Dan kwam je thuis en stond alles anders. Jij vond dat in eerste instantie maar niets, maar als je er eenmaal aan gewend was, zei je altijd: “Ja, beter zo.” Totdat na drie of vier keer schuiven alles weer op de plek stond waar het allemaal begonnen was. “Ja, beter zo.” Misschien is dat nu ook wel de reden dat je het lampje niet hebt laten knipperen. Misschien moet je eerst nog even wennen aan de nieuwe inrichting in de kast. Misschien denk je straks: “Ja, beter zo.” Schroom dan niet om het lampje alsnog even te laten knipperen.
Maar, lieve Tien, ik zal niet boos of verdrietig worden als je het lampje voortaan met rust laat. Wat ik gisteren heb geleerd, is dat mooie herinneringen altijd blijven, maar dat emoties en de pijn van het gemis vervagen. De spulletjes in de kast zijn slechts materiële dingen. Ze roepen wel herinneringen op, maar hebben verder geen enkele functie meer. Neem die brillen. Stel dat je terug zou komen. Zou je er dan nog wat aan hebben? De sterkte van de glazen zou waarschijnlijk niet meer goed zijn en bovendien is het brillenmodebeeld de afgelopen jaren ook behoorlijk veranderd. Stel dat je terug zou komen, dan kopen we gewoon een andere bril. En dat flesje Charlie vervangen we dan ook. Ik heb er gisteren wat van in de kast gespoten, maar het is geen fractie meer van de geur zoals ik die van vroeger ken. Vervlogen, vervaagd…
En, lieve Tien, zo hoort het ook. We hebben een heel mooie tijd gehad samen. Ik zal daar nog heel vaak met plezier aan denken. Maar het leven gaat verder. Dat wist ik natuurlijk al veel langer, maar ik gaf mezelf de ruimte niet. Door niet met het lampje te knipperen heb je me laten zien dat jij me die ruimte wel geeft. Dank je wel daarvoor. Ik beloof je dat ik mijn best zal doen om die ruimte te gaan benutten. Samen met de kinderen, familie en een aantal mooie mensen die ik op Twitter heb mogen leren kennen. Door niet met het lampje te knipperen heb jij me het licht laten zien.
Heel veel liefs,
Gert
weer tranen Gert, wat mooi dat je ons zo laat meekijken en meevoelen, en wat kan je het prachtig opschrijven.
Pingback:De Hobby Blogger – Vervlogen, vervaagd… – Lieve Tien (2) | Gert de Kievit
Mooi opgeschreven weer #bikkel Win-win: je geeft ‘de lezer’ een mooi inkijkje in je gevoelswereld. En zelf kun je beter ademen #lijktmij
Fijn om te lezen Gerrit. Troostrijk.
Goh Gert. Wat een mooie column. Ik heb hem met een brok in mijn keel gelezen. Maar het is zo waar. Prachtig opgeschreven.
Wederom prachtige openheid, Gert.
En wat geweldig dat nieuwe, frisse levensadem in de ruimte van je persoonlijke kracht weer lijkt toe te nemen. Althans, vanuit mijn lerzersperspectief!
Ik geniet van je schrijfsels!
Wat mooi, Gert.
Prachtig!
Geweldig, Gert. Prachtig opgeschreven.
Beste Gert,
Ik heb genoten van je prachtige tekst. Jouw verhaal ontroerde me, maar gaf me ook een glimlach mee. Je bent goed bezig, waardig en prikkelend in beeldvorming met je prachtige zinnen. Het gaat je goed.. Ik hoop gauw meer van je meesterlijke teksten te mogen aanschouwen.
Groet, Maxim