In 1984 rolde ik  min of meer bij toeval de journalistiek in. Ik werkte voor die tijd bij de belastingdienst in Rotterdam. Prima baan en het verdiende goed. Maar ik kon in het werk daar mijn ei niet kwijt. En dat is heel vervelend voor een Kievit als ik. In mijn vrije tijd was ik actief als vrijwilliger bij een bejaardenomroep (zie mijn eerdere verhalen daarover). Dat was toch al een beetje journalistiek werk bedrijven. Daar kon ik mijn ei wel in kwijt. In 1984 zocht de redactie van weekblad Het Zuiden een freelance correspondent. Ik had geen idee wat het werk precies inhield, maar heb wel gesolliciteerd. Ik kreeg een proefopdracht en werd aangenomen. Ruim een half jaar later werd ik er redacteur.

In de bijna dertig jaar dat ik bij Wegener in dienst ben, heb ik op heel wat redacties en in verschillende plaatsen gewerkt. En altijd met heel veel plezier, want ik heb een wereldbaan. Ik heb in die bijna dertig jaar zoveel mooie en interessante mensen mogen interviewen. Afgelopen week nog zat ik op de bank bij Peter de Jong in Boskoop. Hij heeft een prachtig boekje geschreven. ‘Kleine verhalen’ heet het boekje en het staat vol schitterend geschreven belevenissen van kleine, niet aaibare beestjes als hagedissen, spinnen, muizen en insecten. Tijdens het gesprek kwam ook mijn eigen website ter sprake en ik vertelde hem dat ik steeds vaker verzoeken van ‘mijn lezers’ krijg om mijn verhalen te bundelen in een boek. De volgende dag al kreeg ik een mailtje van Peter. Hij had mijn site bezocht en gaf mij een compliment waar ik nu nog beduusd van ben. En nu weet ik het zeker. Dat boek komt er. Sterker nog, er komen twee boeken van mijn hand. Dat is me namelijk voorspeld.

Ik neem u mee terug naar het voorjaar van 2006. Ik werkte toen op de redactie van De Posthoorn, een huis-aan-huiskrant die in Den Haag verschijnt. Er was een briefje binnengekomen van een lezeres die ons attent maakte op de 80^ste verjaardag van een Haagse dame die bekendheid genoot als paranormaal medium. Haar naam is me helaas ontschoten. Wat me nog bijstaat is dat ze Zyta of Syta heette en dat ze in de Miquelstraat in het Haagse Laakkwartier woonde. De afgelopen dagen heb ik heel vaak op Google geprobeerd haar naam te achterhalen. Echter zonder succes. En in de stapel agenda’s, die ik zorgvuldig heb bewaard, ontbreekt er één. Precies, die van 2006. Toeval?

Ik weet nog wel heel goed dat ik de telefoon pakte om de mevrouw te bellen, nadat we op de redactie natuurlijk nog wel eerst de grap hadden gemaakt dat ze wist dat ik zou bellen. Ze was immers helderziend. Voor de goede orde moet ik er ook bij vermelden dat ik zelf helemaal niets had met dat paranormale gedoe. Maar dat veranderde al in de eerste minuut dat ik deze mevrouw sprak. Ik had nog niet kunnen vertellen waarvoor ik belde toen zij zei dat ze voelde dat ik of iemand in mijn omgeving heel veel pijn aan zijn knie had. Met mijn knie was niets aan de hand, maar mijn vader had op dat moment als gevolg van huidkanker grote open wonden in zijn knieholte. Ik moest even slikken. En dat moest ik nog een paar keer toen zij een situatie beschreef die zij in mijn ogen nooit zou kunnen kennen.

Een paar dagen later zat ik bij haar thuis voor het interview. Het werd een lange zit, want waar ik doorgaans binnen een uur wel weer weg ben, zat ik hier ruim twee uur. De mevrouw vertelde een boeiend levensverhaal. Ik luisterde en schreef bijna een notitieblokje vol. Op een gegeven moment voelde ik een lichte pijn in mijn nek, maar ik schreef door. De pijn werd echter steeds heviger. Ik probeerde niets te laten merken. “U heeft pijn in uw nek, hè”, zei de mevrouw opeens. “Dat komt doordat er iemand achter u staat. Een man in een uniform met twee rijen knopen en een plakje op zijn kin. Hij is wel vaker bij u. Hij beschermt u.” Ik neem aan dat het medium met plakje een sikje bedoelde. Ik pijnigde mijn hersenen, maar de combinatie van uniform en sikje kwam mij niet bekend voor. Ik ben er nu nog altijd niet achtergekomen, maar feit is wel dat ik zijn aanwezigheid voelde.

En er was nog een opvallend moment. De mevrouw was volop aan het vertellen toen zij midden in een zin plotsklaps stil werd. Ze keek me aan en zei: “Je moet de groeten hebben van Jan. Was dat niet je schoonvader?” Ik voelde kippenvel over mijn hele lijf en wist niet goed wat ik hiervan moest denken. Het was mooi, waardevol en eng tegelijk.

Tijdens het gesprek stond de mevrouw ook een keer op om naar haar boekenkast te lopen. Zij liep moeizaam en had een stok nodig. Ze was kortgeleden gevallen en had last van haar been, vertelde ze. Toch vond zij het nodig om naar de boekenkast te lopen en er twee boeken uit te halen. Verschillend van formaat en dikte. “U gaat twee boeken schrijven. Qua grootte ongeveer vergelijkbaar met deze boeken”, zei ze. Ik wilde haar nog vragen waar die boeken dan over zouden moeten gaan, want daar had ik op dat moment werkelijk geen idee van. Ik heb die vraag maar ingeslikt.

Enkele dagen later ging ik weer naar haar toe. De mevrouw wilde het verhaal graag lezen voordat het in de krant zou komen. Ik belde aan en zij deed open. “Kijk”, zei ze opgewekt. “Ik loop zonder stok. Meteen nadat u weg was, had ik geen last meer van mijn been. U hebt, zonder dat u er zich van bewust bent, ook een paranormale gave.” Ik ben me daar inderdaad niet van bewust en ik geloof daar eerlijk gezegd ook niet in. Als ik die gave zou hebben, hoefde ik nu niet over mijn Tiny in de verleden tijd te praten en te schrijven.

De voorspelling van dit bijzondere Haagse medium gaat uitkomen, dat voorspel ik u. Die twee boeken gaan er komen. En van één weet ik inmiddels ook wat er in komt te staan. Ik schuif het uitgeven van de boeken overigens nog wel een tijdje voor me uit. Dan weet ik zeker dat ik nog een tijd meega. En daar heb ik heel veel zin in, want het leven is mooi, ik heb een wereldbaan en hoop nog heel veel mooie mensen te ontmoeten.