Op zoek naar een kamer
‘Niemand laat zijn eigen kind alleen. Je bouwt het liefst een muurtje om haar heen.’ Deze regels uit een liedje van Willy en Willeke Alberti zingen nu al dagenlang in mijn hoofd. Mijn dochter staat namelijk op het punt het kievitsnest te verlaten en uit te vliegen. Ze is druk bezig met het zoeken naar een kamer in de buurt van Rotterdam. Tot nu toe –helaas voor haar- zonder resultaat, maar het plan is er en het zal er zeer waarschijnlijk binnenkort wel van komen.
Wie mij een beetje kent, zal weten dat ik het er best moeilijk mee heb. Ik ben het schoolvoorbeeld van een vader die het liefst een muurtje om zijn kinderen heen bouwt. Loslaten is niet mijn sterkste punt. Toch zal het moeten. Ik doe mijn best. Sterker nog, ik probeer haar zelfs te helpen een geschikte kamer te vinden. Omdat het vinden van een kamer maar niet wilde lukken, heb ik een oproepje geplaatst op Twitter. Het oproepje werd al snel meer dan 60 keer geretweet. Enkele tweeps voegden er een opmerking aan toe als ‘Iemand?’ en ‘Ja, wie?’ en ook die retweets werden weer veelvuldig geretweet. Als je bedenkt dat al die mensen honderden, soms duizenden, volgers hebben, dan weet je dat je met één oproepje een enorm bereik hebt. Dat is de kracht van Twitter. En als je dan de volgende ochtend een berichtje krijgt van iemand die je helemaal niet kent en die aanbiedt om bij haar contacten te informeren, dan besef je weer wat een mooi volk wij eigenlijk zijn. Zat ik me in mijn vorige verhaal nog zorgen te maken over de toekomst van mijn gewenste kleinkinderen, krijg ik nog geen week later zo’n warm bad over me heen.
Een kamer heeft het oproepje nog niet opgeleverd, maar gezien enkele reacties ben ik hoopvol gestemd dat het gaat lukken. Dat moet ook wel, want de tijd dringt. Mijn dochter begint deze week in het kader van haar studie Leisure Management aan de Hogeschool Rotterdam namelijk aan een half jaar durende stage bij een Poppodium in Vlaardingen. Daar zal ongetwijfeld ook werken in de avonduren bij horen en zie dan maar eens bij nacht en ontij met openbaar vervoer van Vlaardingen naar Alphen aan den Rijn te komen. Ik moet daar als vader die het liefst een muurtje om zijn kinderen heen bouwt eerlijk gezegd niet aan denken. Ik voorzie voor haar een enorme belasting en voor mezelf vele slapeloze nachten. U mag ook best weten dat ik er helemaal niet blij mee was dat mijn dochter voor een stageplek zo ver van huis ging. Ik heb geprobeerd om haar dichter bij huis te houden, maar ik weet ook dat zo’n Poppodium helemaal bij haar past. En toen zij het geluk had uit een aantal kandidaten te zijn verkozen, heb ik me er schoorvoetend bij neergelegd. En toen heb ik haar zelf geadviseerd een kamer te zoeken. Ik, die het liefst een muurtje om haar bouwt. Ik leer het nog wel eens, dat loslaten.
Mijn dochter heeft inmiddels een aantal hospiteergesprekken achter de rug, maar bevond zich telkens in gezelschap van een groot aantal medegegadigden. Ik hoop voor haar –en ook voor mijn eigen gemoedsrust- dat het snel toch gaat lukken om een geschikte kamer te vinden. Zij stelt geen hoge eisen aan een onderkomen. Gunstige ligging ten opzichte van school in Rotterdam en stageplek in Vlaardingen is voor haar het belangrijkst. Het oproepje op Twitter levert wellicht iets in deze richting op. De zoektocht gaat door. Ik hoop dat ik u binnenkort kan melden dat ik met mijn dochter bij een bekende Zweedse woonwinkel ben om leuke spulletjes voor haar kamer te kopen. Dat gun ik haar. Ze verdient het ook.
‘Nooit mag zij mijn liefde missen. Je doet toch alles, alles voor je kind’, zingt Willeke Alberti in mijn hoofd.
I’ve been there.
De slapeloze nachten nemen af.
Ja, je wil blijven zorgen.
Maar aan de andere kant is het ook maar goed dat je niet kan metzelen Gert.
Sterkte en succes
Klopt, Ger. Ik kan niet metselen en wil het ook helemaal niet. Ik heb het volste vertrouwen in mijn dochter. Het gaat haar lukken. Maar ik blijf wel achter haar staan om haar met raad en daad bij te staan.
De mijne ook dit jaar naar Wageningen op kamers Snap je willeke lied maar weet nog goed hoe heerlijk ik het vond op kamers te gaan ooit. Dus loslaten en genieten van een zelfstandig kind is dan toch de mooiste oplossing
ad hoc in vlaardingen gaan wonen: goedkoop, dichtbij en best gezellig
Wat een mooie getuigenis van liefde voor zijn dochter…ik heb ook zo een papa, weet dat je kind nooit zal vergeten de warmte die ze kreeg…ik ben 60 en geniet nu nog van de warme herinnering aan mijn papa van in mijn jeugd…mooi verhaal…Met liefde geschreven voelt men zo…