Onlangs heb ik u in mijn verhaal ‘Mannetje van de radio’ verteld dat ik van 1974 tot 1986 als vrijwilliger actief ben geweest bij de Bejaarden Omroep Stichting in Rotterdam. Een fantastische tijd waar ik nog vaak met heel veel plezier op terugkijk. Ik was er jarenlang voorzitter, programmaleider en presentator. Vooral presentator, want was dat heerlijk om te doen. Ik maakte deel uit van een groep enthousiaste mensen die zonder uitzondering allemaal al hun vrije uurtjes in de omroep staken. De studio in bejaardencentrum Hoppesteyn aan de Boezemsingel in Rotterdam zat tijdens opnameavonden en de rechtstreekse uitzending op zaterdagmiddag altijd bomvol. Iedereen was er, dienst of geen dienst. We kwamen bij elkaar op verjaardagen, we waren eigenlijk één grote familie.

In bovengenoemd verhaal heb ik u ook al verteld dat ons in de beginperiode werd gevraagd mee te werken aan activiteiten voor bewoners van Hoppesteyn. Ik beschreef een dagtochtje met bewoners van de ziekenboeg en noemde dat wij op een Koninginnedag als clowns geschminkt bewoners hielpen bij allerlei spelletjes. In 1978 of 1979 –neemt u mij niet kwalijk dat het juiste jaartal mij is ontschoten- kregen wij het verzoek om tijdens de kerstdagen iets te organiseren voor de bewoners van Hoppesteyn. Wij staken de koppen bij elkaar en bedachten dat het wel leuk zou zijn om een revue op te voeren. Dat zouden we dan twee keer doen. Op tweede kerstdag in Hoppesteyn en een week of twee later in huize Rubroek, waar we ook uitzendingen verzorgden.

Om een zo gevarieerd mogelijk programma te kunnen brengen, werden ook de partners van de medewerkers bij de revue betrokken. We gingen op zoek naar oude sketches en liedjes, want we wilden de bewoners van de twee bejaardencentra een echt ouderwetsche revue presenteren. ‘Sentimental journey’ was dan ook de toepasselijke titel van de revue. Nu was het vinden van teksten sketches en liedjes in die tijd niet zo eenvoudig als tegenwoordig. Nu volstaat een simpele zoekopdracht op Google en je hebt binnen luttele seconden alles wat je wilt weten. Toen was het vooral feestartikelenwinkels afstruinen op zoek naar tekstboekjes van leuke sketches en langspeelplaten afluisteren en meeschrijven. Maar het is gelukt. Na enige tijd hadden we voldoende materiaal voor een avondvullend programma.

Ondergetekende als zangeres zonder stem, want playback.

In de weken voor de eerste uitvoering kwamen we één of twee avonden per week in de studio bij elkaar om het programma samen te stellen, de rollen te verdelen en te repeteren. Met name de repetities waren hilarisch. Zo zie ik nog voor me hoe we als kleine kinderen liepen te huppelen op de muziek van ‘Af en toe gaan pa en moe met ons naar de speeltuin toe’. Ik weet eerlijk gezegd niet meer of dit onderdeel de voorstelling heeft gehaald. Wat ik nog wel weet, is dat we tijdens de repetities heel veel lol hadden en nog dichter naar elkaar toe groeiden.

Met Hans Goossen (rechts) in een emigratiesketch.

De eerste uitvoering van ‘Sentimental journey’ in Hoppesteyn was een groot succes. De bewoners genoten en wij zo mogelijk nog meer. Vol vertrouwen gingen we een week of twee later dan ook naar huize Rubroek. We hadden niet meer gerepeteerd, dat leek ons niet nodig. Al snel bleek dat niemand van ons er aan had gedacht dat het wellicht handig was geweest om de teksten nog eens door te nemen.  Nu hadden we de uitgeschreven teksten wel op tafels en op de grond liggen, maar het valt op als je daar veelvuldig naar moet kijken. In de pauze liep de recreatiezaal leeg. Het tweede deel van de voorstelling speelden wij nog slechts voor een handjevol mensen.

Ria Zantman, Joke van den Berg, Hans Goossen, Willem van den Berg en Nico Zantman in een restaurantsketch met dollende ‘kinderen’.

Een revue hebben we daarna nooit meer gedaan. Mooie radioprogramma’s nog wel. En altijd zat de studio vol. Eén grote, mooie familie.

Nico Zantman als schooljongen in een conference van Fons Jansen.