Veifgever: Jan Zwier
Woorden: Waadpak – chiliburger – krultang – AVRO – kerstborrel

Jan staat tot zijn middel in het water van het meer. In zijn handen heeft hij een groot schepnet dat hij in halve cirkelvormen door het water haalt. Van links naar rechts en van rechts naar links. Het water is koud, maar Jan voelt het niet. Het waadpak dat hij aan heeft, beschermt hem tegen de kou. “Wat doet u daar?”, hoort hij een mannenstem roepen. Jan draait zich een halve slag om. Op de oever van het meer ziet hij een man staan. Een veertiger, schat Jan. De man heeft een papieren tasje in zijn hand. “Bent u aan het vissen?”, roept de man. “Zoiets, ja”, roept Jan terug. “Wat hoopt u op deze manier te vangen?”, roept de man weer. “Krultang”, roept Jan. De man haalt zijn schouders op en wil doorlopen. “Wacht”, roept Jan. “Ik kom naar u toe, dat praat makkelijker.” Hij waadt naar de kant.

De man is op een omgezaagde boom gaan zitten. Jan neemt plaats naast hem. “Ik verstond krultang”, zegt de man. “Dat zei ik ook”, antwoordt Jan. De man maakt aanstalten om op te staan. Jan houdt hem tegen en zegt: “Het zit zo. Afgelopen zomer bivakkeerde ik hier samen met mijn vrouw in een tent. Lekker rustige plek hier. Op een gegeven moment wilde mijn vrouw haar haar in de krul zetten. Maar ja, kijkt u maar om u heen, er is hier in het bos natuurlijk geen stopcontact te vinden. Mijn vrouw werd daar zo boos om dat ze haar krultang met een grote boog in het water gooide. Onze hond dacht dat mijn vrouw een stok in het water gooide en sprong meteen het meer in. Maar ja, de krultang verdween naar de bodem.” “Zonde”, zegt de man.

“Wilt u misschien een chiliburger?”, vraagt de man, terwijl hij in de papieren tas graait. “Hij zal waarschijnlijk nu wel koud zijn, maar dat maakt niet uit, want hij is toch heet. Qua smaak dan. Ik heb wel een magnetron achter in de auto staan, maar ja, geen stopcontact hè.” Jan knikt begrijpend. Hij pakt de chiliburger aan en neemt een hap. “Zo, heet”, zegt hij met volle mond. “Dat zeg ik”, zegt de man. “Maar vertel verder. Waarom probeert u nu die krultang weer op te vissen?” Jan eet zijn mond leeg en vertelt: “Dat zit zo. Mijn vrouw heeft binnenkort bij het bedrijf waar zij werkt een kerstborrel. Daar wil ze mooi voor de dag komen en nu heeft ze haar zinnen gezet op een AVRO-kapsel. U weet wel, net als die presentator van ze. Hoe heet hij ook alweer… Oh ja, Jeroen Pauw.” “U bedoelt waarschijnlijk afrokapsel”, onderbreekt de man hem. “Maar dat heeft Jeroen Pauw helemaal niet. Hij heeft gewoon krullend haar. En hij is van de VARA, niet van de AVRO.” Jan slikt het laatste stukje van zijn chiliburger door en zegt: “Voor welke omroep hij werkt, doet er niet toe. Voor mijn part is hij van de NCRV, de TROS of de EO. Waar het om gaat is dat mijn vrouw haar krultang terug wil.”

De man graait weer in het tasje. “Wilt u misschien milkshake?”, vraagt hij. “Hij zal waarschijnlijk niet meer heel koud zijn, maar het gaat om de smaak. Ik heb wel een vriezertje achter in de auto staan, maar ja, geen stopcontact hè.” Jan pakt de beker aan en zuigt aan het rietje. Dan staat hij op en zegt: “Kom, ik ga maar weer eens verder met vissen.” Hij loopt naar de waterkant. Na twee stappen te hebben gezet, draait hij zich om. “Wat kwam u hier eigenlijk doen?”, vraagt hij. De man staat ook op en antwoordt: “Ik heb een krultang achter in de auto liggen, maar ja, geen stopcontact hè. Ik was van plan het ding hier in het water te gooien, maar toen zag ik u en besloot terug te komen als u weer weg bent. Ik ken u niet, dus wellicht verlinkt u me bij de politie.”

Jan krabt nadenkend op zijn achterhoofd. “Daar hoeft u niet bang voor te zijn hoor”,zegt hij dan. “Ga dat ding maar gerust halen. Maar wel graag een metertje of wat verder naar rechts gooien, want anders vis ik straks misschien de verkeerde krultang op.” De man knikt en loopt naar zijn auto. Jan waadt in zijn waadpak het water weer in.