Kleine ik
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: mijn ik is te klein. Ik loop er al 60 jaar mee rond, met die ik, en ik heb het zelf al die jaren een prima ik gevonden. Ik zag in mijn ik een perfect maatje. We konden altijd uitstekend samen door één deur. Misschien juist wel omdat mijn ik klein is.
Maar de afgelopen tijd ben ik mijn ik toch met andere ogen gaan bekijken. Er hebben de laatste jaren enkele dramatische en ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven plaatsgevonden. Het overlijden van mijn vrouw in 2007, de zorg voor een puberende tweeling, de Ziekte van Parkinson -die ik na drie jaar met medicijnen te zijn behandeld niet bleek te hebben-, een hartprobleempje, het overlijden van mijn vader en tot slot een burn-out die gepaard ging met enorme duizeligheid. In de jaren na het overlijden van mijn vrouw heb ik verschillende psychologen bezocht. En bij allemaal draaide het uit op mijn kleine ik. Ik hoorde hen aan, maar het drong niet tot me door wat zij er nu precies mee bedoelden.
Tot enkele weken geleden. Ik was al dat gedoe rond mijn kleine ik allang weer vergeten en leefde gewoon weer mijn leven zoals ik dat altijd had gedaan. Er was inmiddels wel een nieuwe dimensie in mijn leven bijgekomen: Twitter. Het was mijn contact met de buitenwereld tijdens het jaar dat ik duizelig thuis zat. Twitter heeft mij mooie contacten opgeleverd en met één van de tweeps is inmiddels een zeer waardevolle vriendschap ontstaan. Een paar weken geleden brachten wij een warme zomermiddag met elkaar door op een terras. We dronken wat, we aten wat en we hebben vooral heel veel met elkaar besproken. Voordat we afscheid van elkaar namen zei ze: ‘Jij hebt een kleine ik. Je stelt je alleen maar in dienst van anderen, je cijfert jezelf weg en neemt genoegen met wat er voor jou overblijft. Zolang jij dat doet, maken de anderen daar wel gebruik of misschien wel misbruik van. Als je meer aan jezelf denkt en jezelf wat vaker op de eerste plaats zet, kom je beter uit je burn-out.’
Daar zat ik. Opnieuw geconfronteerd met mijn kleine ik. Maar deze keer drong het wel tot me door. Ik wist nu precies waar de vriendin op doelde. Het was mijn eigen voorbeeld van de speklapjes van AH. Altijd vijf in de verpakking. Wij zijn met z’n drieën, dus krijgen mijn kinderen er ieder twee en ik één. In de optiek van de vriendin zou ik er dus twee moeten nemen en mijn kinderen er ieder anderhalf moeten geven. Dat gaat niet gebeuren. Ten eerste geef ik niet om speklapjes en ten tweede heb ik niet alleen een kleine ik, maar ben ik ook een kleine eter. Maar ik begrijp wat zij bedoelt. Bij alles wat ik doe denk ik eerst aan de kinderen, de poes, eventuele andere belanghebbenden en dan zie ik wel hoe ik er nog in pas. En daarin ga ik ver. Zo ver, dat het mij onnodig veel energie kost. En die energie heb ik nodig om uit de burn-out te komen.
Vanaf nu stop ik mijn energie in het groeiplan voor mijn ik. Die zal zich daar ongetwijfeld regelmatig tegen verzetten en er zullen zeker momenten komen dat wij niet meer samen door één deur kunnen. Maar het groeiplan ‘ik iK IK’ wordt nu in werking gezet.
Mooi, zuiver verhaal. Ja, ga nu ook maar eens goed voor jezelf zorgen. Je bent het waard. En ik kan dat weten!
Lieve Gert,
Helemaal mooi, dat komt vast helemaal goed!
Ik geloof alvast in je 🙂
Groetjes,
Daisy
Een mooie site, Gert! Overigens hoeft een kleine ik geen probleem te zijn; de kans is dan kleiner dat je op je ik wordt getrapt. Veel succes gewenst, en om met H.M. de Koningin te spreken: “wij blijven U volgen.”
Ik vond het heel goed verwoord,je verhaal over je IK. Maar nu zoek ik in het verhaal ouwelullenauto naar die zelfde ” IK” maar kan hem niet vinden.Het is je zoon waarvoor je weer een kleine ik bent geworden.Maar wel een REUZE vader.
Dank allemaal voor de mooie reacties.
Mooi compliment Corrie, REUZE vader. Ik denk dat ik toch een stapje heb gezet in mijn groeiplan. De aanschaf van de auto is iets eerder gekomen dan gepland, maar heeft een voor mij heel positief effect. Meer nachtrust en zes uur per week voor mezelf. Tijd die ik kan besteden aan zinvolle en leuke dingen, zoals deze website. En ik ben trots op mijn zoon dat hij niet impulsief een of ander wrak van een auto koopt, maar weloverwogen te werk gaat. Kortom, geen stap terug, maar een klein tussenstapje vooruit.