Ik en mezelf – een paar apart
‘Lieve oma, hoe gaat het met u? Met mij gaat het goed. Ik hoop met u ook.’
Zo begon ik als kleine jongen mijn brieven aan mijn oma als we elkaar een tijd niet hadden gezien. Dat kwam met enige regelmaat voor, want we woonden niet bij elkaar in de buurt en mijn ouders hadden toen nog geen auto. Dus schreef ik brieven aan haar, waarin ik na de standaard openingszin vertelde wat ik zoal had beleefd.
Wij (jullie lezers en ik) hebben elkaar ook al lange tijd niet gesproken. Ruim anderhalf jaar heb ik nauwelijks iets geschreven. Dit jaar zelfs nog helemaal niets. Het lijkt me daarom goed om jullie even bij te praten wat ik zoal heb beleefd. Laat ik dan beginnen zoals ik de brieven aan mijn oma begon.
Hallo allemaal, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het niet zo goed. Ik hoop met jullie ook. Nee… wacht… Dat kan natuurlijk niet. Ik hoop dat het met jullie wel goed gaat. Je hoeft je over mij overigens geen zorgen te maken, hoor. Het komt wel weer goed. Wie al eerder verhalen van mij heeft gelezen, weet dat dit bij me hoort. Mijn leven wordt gekenmerkt door een aaneenschakeling van ups en downs. Het is alles of niets. En nu is het even niets.
De afgelopen twee jaar heb ik me geweldig goed gevoeld. Ik had het druk. Van april 2017 tot eind augustus 2018 trok ik op met mijn hoogbejaarde vroegere buurman. Ik ging een paar keer per week naar hem toe om zijn medicijnen klaar te zetten, we deden samen boodschappen en lunchten met enige regelmaat met elkaar. Tot hij in augustus 2018 op 98-jarige leeftijd overleed.
Van oktober 2017 tot eind november 2018 deed ik heel mooi vrijwilligerswerk. Ik heb me daar met hart en ziel voor ingezet en was er eigenlijk dag en nacht mee bezig. Helaas kwam er door een conflict een abrupt einde aan dit vrijwilligerswerk.
Onlangs kreeg mijn dochter een woning toegewezen. Een riant vierkamerappartement. Er moest wel veel geklust worden. Dat heb ik met heel veel plezier gedaan. Ik heb gewit, geverfd, behangen en op de gehele vloeroppervlakte laminaat gelegd. Ik voelde me, afgezien van pijnlijke knieën en rug, geweldig. De klus is geklaard, dochter heeft haar spullen gepakt en woont inmiddels al een paar weken in haar eigen huis.
En nu is er dus even niets. Tijd voor rust en bezinning. Ik heb overwogen om weer vrijwilligerswerk te gaan doen, maar ik ben door de bezinning tot de conclusie gekomen dat dit geen goed plan is. Ik ken mezelf. Als ik iets doe dan stop ik daar mijn hele ziel en zaligheid in en vergeet ik de rest om me heen. Dan verwaarloos ik mezelf en mijn leefomgeving. Ik wil er heel graag voor een ander zijn, want ik weet dat ik me dan geweldig voel. Maar ik besef inmiddels ook dat ik er niet meer voor een ander kan zijn als ik er niet voor mezelf kan zijn. Nu leven ik en mezelf nog langs elkaar heen. We zijn een paar apart. Ik ga ons weer bij elkaar brengen.
Geweldig dat je er weer bent met je eitjes. Het paar apart komt zonder twijfel weer samen.
Dank Mies. Ik was te lang van de leg. Tussen mij en mezelf komt het wel goed.
Wat fijn weer iets van je te lezen!
Leuk dat je me dit laat weten. Ik hoop weer wat vaker te gaan schrijven.
Graag gelezen Gert, wat fijn dat je de aparte delen van jezelf weer wilt samenvoegen. 😉
Ik heb mezelf nodig om mezelf te kunnen zijn, Jannie. Nu dus eerst even goed voor mezelf zorgen en daarna ook weer voor anderen.
Mag ik mee lezen? Ik ken je helemaal niet, alleen een klein beetje van Twitter, maar ik vind je verhaaltjes leuk!
Natuurlijk mag je meelezen. Graag zelfs.