Veifgever: Ricardo Seffelaar
Woorden: Geluk – passie – kerst – oliebol – gezin

“Goedemiddag. Wij zijn van de NCRV. Van het televisieprogramma Man Bijt Hond. Wij reizen door het land om te kijken wat de mensen aan het doen zijn. Mogen wij even bij u aanschuiven om de dag door te nemen?” John kijkt de drie mannen die tegenover hem staan niet begrijpend aan. Hij ziet een grote camera op zich gericht. “Hoe komen jullie hier? Hoe hebben jullie mij gevonden?”, vraagt hij. “Zoals gezegd, wij reizen door het land om te kijken wat de mensen aan het doen zijn”, zegt de man, die kennelijk de leider van het groepje is. “Jaja”, zegt John, terwijl hij het drietal met een argwanende blik bekijkt. “En dan kruipen jullie met al die apparaten die jullie bij je hebben door de bosjes om bij toeval bij mij terecht te komen?” “Wij zijn getipt door iemand die ons uw levensverhaal vertelde. Wij vinden het een mooi onderwerp voor de special die wij met kerst uitzenden”, legt de leider van het groepje uit. “Zo, vinden jullie dat? Door wie zijn jullie eigenlijk getipt?”, vraagt John. “Als u ons binnenlaat, zal dat in de loop van het gesprek duidelijk worden”, antwoordt de televisieman geheimzinnig. “Nou, goed dan. Maar ik vraag me af hoe jullie dat willen gaan doen”, zegt John, wijzend op de kleine hut die hij van boomtakken en afdekzeil heeft gebouwd en die al ruim vier jaar dienst doet als zijn woning. “Laat dat maar aan ons over”, antwoordt de man. Hij pakt een deurmat uit de koffer die hij bij zich heeft en legt die bij de ingang van de hut. “We nemen altijd een mat mee voor het geval de mensen die zelf niet hebben. We filmen namelijk altijd dat ik mijn voeten veeg als ik bij de mensen naar binnenstap”, legt hij uit.

Als even later alles een plaats heeft gevonden in de kleine hut vraagt de man: “Wat heeft u vandaag gedaan?” “O, ik heb wat klusjes gedaan bij een bedrijfje hier in de buurt. Dat doe ik wel vaker en daar krijg ik dan wat geld voor zodat ik eten en bier kan kopen”, antwoordt John. “U heeft geen vaste baan?”, vraagt de man. “Nee”, zegt John, “al vijf jaar niet meer.” “En nu leeft u hier in deze hut. Hoe is dat zo gekomen?”, vraagt de man. “Dat is een lang verhaal. Ik weet niet of ik dat nu wel moet vertellen”, zegt John. “Vertel het toch maar”, dringt de man aan. En John vertelt.

“Ik heb altijd een goed leven gehad. Het geluk lachte mij toe. Ik had een fijne jeugd, kon goed leren en vond een goede baan. Ik ontmoette een lieve vrouw. Wij trouwden en kregen samen twee kinderen. We waren volmaakt gelukkig. Het ideale gezin. Tot ik vijf jaar geleden plotseling mijn baan verloor. Het bedrijf waar ik werkte ging failliet. Het was eigenlijk de eerste echte tegenslag waar ik in mijn leven mee te maken kreeg. Ik kon er niet mee omgaan. Mijn dagen bracht ik door in bed of doelloos zittend op de bank. Mijn vrouw probeerde mij te motiveren om werk te gaan zoeken. Dat irriteerde me. We groeiden uit elkaar. De passie verdween uit ons huwelijk. Ik zocht mijn toevlucht in de drank. Hoe meer ik dronk, hoe beter ik me voelde. Dan voelde ik weer het volmaakte geluk. Maar als de alcohol was uitgewerkt, besefte ik dat ik een puinhoop van mijn leven maakte. Ik wilde het wel veranderen, maar ik kon het niet. Ik kon het niet.”

John valt even stil en veegt een traan van zijn wang. Hij ziet dat de camera op zijn gezicht inzoomt. Hij laat het toe. “En toen bent u ervandoor gegaan en heeft u uw vrouw en kinderen in de steek gelaten”, zegt de man van Man Bijt Hond. “Ja”, antwoordt John. “Maar hoe weet u dat?” “Zoals gezegd, zijn wij op de hoogte van uw levensverhaal. Maar we willen het ook graag van u horen”, zegt de man. John vervolgt zijn verhaal.

“Op een dag heb ik wat kleren en geld bij elkaar geraapt en ben ik vertrokken. Lopen, lopen, lopen. Zo ver mogelijk overal vandaan. Mijn geld raakte al snel op. Om toch aan eten en drinken te komen, jatte ik af en toe wat uit supermarkten. Maar naarmate je langer een zwervend bestaan leidt, ga je er steeds onverzorgder en viezer uitzien. Als je dan een winkel binnenstapt, houden ze je extra goed in de gaten. Stelen werd vrijwel onmogelijk. Ik heb daarom een tijd lang letterlijk uit afvalbakken en vuilniszakken gegeten. Je wilt niet weten wat de mensen tegenwoordig allemaal weggooien. Gewoon nog goed eten. Je ziet het, ik heb het overleefd en ben er ook nooit ziek van geworden. Tegenwoordig hoef ik dat niet meer te doen. Hier in de omgeving kennen ze me inmiddels en kan ik her en der wat klusjes doen. In ruil daarvoor krijg ik dan wat geld en vaak ook wat te eten. En bij een boer in de buurt mag ik regelmatig douchen en mijn kleren wassen. Van het geld dat ik verdien, koop ik in de supermarkt de goedkoopste blikken met halve liters bier. Om de eenzaamheid te verdrijven en me weer heel even een beetje gelukkig te voelen.”

“Maar u bent niet echt gelukkig hè”, stelt de man van Man Bijt Hond vast. “Nee”, zegt John. “Ik mis mijn gezin. Elke dag. Maar helemaal in deze tijd van het jaar met kerst en oud en nieuw voor de deur. Met elkaar de kerstboom versieren, spelletjes doen en lekker eten. Samen met mijn zoontje oliebollen bakken. De eerste oliebol was altijd voor hem. Om te proeven of het goed gelukt was.”

John valt weer even stil. Tranen zoeken hun weg over zijn ongeschoren wangen. De camera zoomt weer in op zijn gezicht. “Ik wil u iets laten zien”, zegt de man van Man Bijt Hond en hij drukt John een iPad in zijn handen. John kijkt naar het scherm en ziet zijn vrouw in beeld komen. “Lieve John”, hoort hij haar zeggen. “Eindelijk hebben we je gevonden. We hebben al die jaren naar je gezocht. We hebben je zo ontzettend gemist. Kom alsjeblieft weer naar huis. We houden van je en ik weet zeker dat we een nieuwe start kunnen maken.” John veegt met de mouw van zijn trui snel de tranen uit zijn ogen, want daar verschijnt zijn dochter in beeld. “Lieve papa, ik mis je zo erg”, zegt ze snikkend. Dan ziet hij het gezicht van zijn zoon. “Pap, je moet gauw naar huis komen, hoor. Dan kunnen we weer samen oliebollen bakken”, zegt het knulletje met een glimlach op zijn gezicht.

John staat op en omhelst de man van Man Bijt Hond. De camera zoomt erop in. “Dank je wel. Een mooier kerstcadeau had je me niet kunnen geven”, fluistert John. “Als u wilt, kunt u nu met ons meegaan”, zegt de man van Man Bijt Hond. “Dan brengen wij u thuis.” “Graag”, zegt John. De man van Man Bijt Hond pakt de deurmat, rolt ‘m op en stopt ‘m in de koffer. “Voor een volgende opname”, verklaart hij.

Twee uur later stopt de auto van Man Bijt Hond voor het huis dat John ruim vier jaar geleden heeft verlaten. De camera zoomt in op zijn gezicht en brengt een intens gelukzalige glimlach in beeld. “Gelukkig kerstfeest”, zegt de man van Man Bijt Hond. “Gelukkig kerstfeest”, zegt John. Dan gaat de camera uit.