Hé Gert. Zit je weer te somberen op bank?

Huh, wie ben jij? Oh, ik zie het al. Karel Meier, m’n alter ego, m’n geweten, m’n beschermengel die zijn tekst altijd vetgedrukt krijgt.

Precies! Al weet ik eigenlijk niet waarom mijn tekst altijd vetgedrukt wordt.

Wat denk je? Zou het kunnen zijn om aan te geven wie er aan het woord is, zodat onze conversatie een beetje leesbaar is?

Daar gaan we weer. Hebben we elkaar een jaar of twee, misschien wel drie, niet gesproken, kom ik eindelijk weer eens langs… klim jij meteen weer in de gordijnen.

Volgens mij hebben we het daar al eens eerder over gehad. Dat roep jij in me op.

Waarom dan?

Omdat jij altijd langskomt als ik het moeilijk heb. Als ik weer eens een beetje depressief ben. En dat je me dan met allerlei wijsheden uit de put weet te lullen. Daar heb ik dus nu eens helemaal geen zin in. Laat me lekker depressief zijn en in de put zitten. Ik kom er heus zelf wel weer uit, hoor. Als ik daar aan toe ben. Dag Karel. Jij komt er ook zelf wel uit, hè?

Hahaha! Ik vind dat best wel heel knap van je, Gert. Dat je ondanks dat je depressief bent toch gevoel voor humor blijft houden.

Oh, gaan het nu over deze boeg gooien. Complimentjes geven. Dat zal hem er wel bovenop helpen. Nou, niet dus.

Wat is dat toch met jou? We hebben elkaar lang niet gesproken omdat het goed met je ging. Je was zo goed bezig. En nu opeens dit.

Omdat ik altijd maar verlies. Dat is mijn hele leven al zo. Altijd als ik denk dat ik iets moois heb, raak ik het kwijt. Ik ben een geboren verliezer. Nooit lacht het geluk ons hier eens toe. Altijd alleen maar teleurstellingen en tegenslagen. En als dat nu alleen mij zou gebeuren, zou ik er misschien nog wel mee om kunnen gaan. Maar het overkomt mijn kinderen ook. Dat doet pijn. Vind je het gek dat ik dan depressief word?

Nee, dat begrijp ik wel. Maar door hier op de bank te zitten somberen, los je niets op. Je helpt jezelf er niet mee en je kinderen al helemaal niet.

Ja hoor, daar hebben Karel weer met zijn psychologie van de koude grond. Dan heb je vast ook wel een oplossing zeker?

Nee, die heb ik niet. Ik kan er niets aan doen dat het geluk jullie niet toelacht. Ik zie ook wel dat jullie heel veel teleurstellingen op jullie bordjes krijgen. En dan hoor ik je tegen je kinderen zeggen dat ze teleurstellingen moeten accepteren en verwerken. En dat het heus allemaal wel in orde komt. Prima. Maar wat doe je zelf?

Kijk, dit is nu precies waarom ik een hekel aan je heb. Omdat je altijd gelijk hebt. Ik voel dat het je weer gaat lukken om me uit de put te lullen.

Mag ik je een advies geven, Gert?

Als het per se moet.

Geef jezelf nog 1 of 2 dagen om de gebeurtenissen van de afgelopen week te verwerken en een plek te geven. En ga dan aan de slag. Schep orde in de puinhoop om je heen, scheur het behang van de muren, schuur de verf van het houtwerk en fris de boel op met nieuw behang en nieuwe verf. Je zult zien dat niet alleen je omgeving, maar ook jijzelf ervan opknapt.

Oké, als jij het zegt zal het wel zo zijn.

Doen, Gert. Je zult zien dat het werkt. En als je het niet doet, stap ik over een paar dagen weer bij je binnen om met je te praten.

Liever niet. Ik ga hier aan de slag.

Top!

Ik kan het bijna m’n strot niet uitkrijgen, maar toch bedankt dat je weer even bij me langskwam, Karel.