“Henkie!”
“Ja mam.”
“Je moet over drie uur op school zijn en je moet je sokken en schoenen nog aantrekken.”
“Mam… de school is aan de overkant.”
“Ja, maar jij hebt altijd uren nodig om je sokken en schoenen aan te trekken, dus nu rap naar boven.”

Henkie zucht. Hij staat op en loopt de trap op.
“Niet zo stampen, jongen.”

Een uur later. Moeder roept vanaf onderaan de trap:
“Schiet je al een beetje op, jongen?”
“Ik heb bijna mijn sokken aan, maar ik geloof dat ik er een paar kwijt ben, mam.”
“Heb je al in de wasdroger gekeken?”
“Ja, daar zitten ze niet in.”
“Misschien in de wasmand?”
“Nee, ook niet.”
“Al onder je bed gekeken?”
“Ja, ze zijn nergens te vinden.”

Nu is het aan moeder om te zuchten.
“Het is ook altijd hetzelfde gedoe met sokken. Het lijkt wel of de wasmachine ze opvreet”, moppert ze. “Hoeveel ben je er nu weer kwijt?”
“Zeventien.”
“Zeventien?”
“Ja. Oh, en mam… ik heb vandaag gym. Maar ik kan ook niet al mijn gymschoenen vinden…”
Moeder laat zich zuchtend in een stoel vallen.

Zomaar een moment uit het leven van het gezin Duizendpoot.