Veifgever: Jannie Harmsen
Woorden: Spaarvarken – eierdoos – schilderstape – sneeuwbanden – oorbel

“Goedemorgen meneer, waarmee kan ik u van dienst zijn?”, vraagt de verkoper achter de toonbank. “Goedemorgen. Ik wil graag een rol schilderstape”, antwoordt Leo. “Juist”, zegt de verkoper. “En heeft u al iets in gedachten?” Leo kijkt de verkoper niet-begrijpend aan. “Ik wil gewoon een rol van dat plakband dat je op de ramen plakt om te voorkomen dat er tijdens het schilderen verf op het glas komt”, zegt hij. “Ik weet wel wat schilderstape is”, zegt de verkoper. “Ik bedoelde eigenlijk of u zelf al een idee heeft over het formaat van de rol, de breedte van de tape en de kleur. Ons assortiment is heel uitgebreid. Wacht, ik zal u wat mogelijkheden laten zien.” De verkoper loopt naar het magazijn en keert even later terug met zijn armen vol rollen schilderstape. Hij spreidt de rollen uit op de toonbank.

“U ziet het, meneer. De keuzemogelijkheid is enorm. En wat u hier ziet liggen, is alleen nog maar het meest gangbare. Ik heb achter nog veel meer. En mocht ik niet in huis hebben wat u zoekt, dan laat ik het gewoon naar uw persoonlijke wensen maken. Onze service gaat ver”, vertelt de man achter de toonbank enthousiast. Leo monstert de uitgestalde rollen. “Kijk meneer”, vervolgt de verkoper, “we hebben kleine rollen, grote rollen en heel grote rollen. En ziet u de verschillen in breedte? Van smal via breed naar heel breed.” Leo kijkt de verkoper aan. De man spoort niet, denkt hij. Hij wijst naar een rol van middelmatige grootte en dito breedte. “Doe die maar”, zegt hij. “Een uitstekende keuze, meneer”, zegt de verkoper. Een mooie rol. Prima kwaliteit en aantrekkelijk geprijsd. En welke kleur had meneer gedacht? Ik heb ‘m in het wit, in het geel en in het blauw. Maar als u liever een andere kleur heeft, laat ik die voor u maken. Is wel ietsje duurder, maar dan heeft u wel een heel persoonlijke rol schilderstape.” Leo denkt even na en zegt: “Doe die blauwe maar. Die steekt mooi af bij de witte verf die ik ga gebruiken.” “Meneer heeft een goede smaak”, zegt de verkoper en hij pakt de blauwe rol. “Is het voor uzelf of is het een cadeau? Ach, weet u wat, ik doe het voor u gewoon in cadeauverpakking.” De man graait onder de toonbank en haalt een eierdoos tevoorschijn. Hij legt de rol erin en sluit de doos. “Zo, nog even een plakbandje en kijkt u eens: schilderstape in cadeauverpakking. Hier kunt u mee thuis komen”, zegt hij trots.

Leo knikt verbouwereerd. “Ik mis nog een strikje”, zegt hij dan. “Wat dom van me”, zegt de verkoper. “Zou ik dat bijna vergeten.” Hij pakt een paar gekleurde linten, krult ze langs een mesje en legt een mooie strik om de eierdoos.

“Anders nog iets?”, vraagt de verkoper. “Nee, niet dat ik weet”, antwoordt Leo. “Ja, ik wil nog even kijken naar sneeuwbanden, maar die verkoopt u niet.” “Die verkoop ik wel”, zegt de man op een toon alsof hij zojuist zwaar is beledigd. “Ik heb ze in verschillende formaten, breedtes en kleuren. En als ik niet in huis heb wat u zoekt, dan laat ik ze naar uw persoonlijke wensen maken. Onze service gaat ver. Loopt u maar even mee naar het magazijn.”

“Doe die maar”, zegt Leo als hij een tijdje in het magazijn heeft rondgekeken. “Uitstekende keuze, meneer”, zegt de verkoper. “Een mooie band. Prima kwaliteit en aantrekkelijk geprijsd. En de kleur?” Leo denkt even na en zegt: “Doe maar blauw. Dat past mooi bij de schilderstape.” “Wat heeft u toch een goede smaak, meneer”, vindt de verkoper opnieuw. “Er is echter wel een probleempje. Vier sneeuwbanden in cadeauverpakking gaat me niet lukken.” “O, maar dat is helemaal geen probleem hoor”, verklaart Leo. “Ik hoef er ook geen vier, ik hoef er maar één.” Nu is het de beurt aan de verkoper om verbouwereerd te kijken. “Wat heeft u nu aan één sneeuwband?”, vraagt hij. “Het is voor de schommel van mijn kinderen”, legt Leo uit. “Dan kunnen ze ook in de winter veilig in de tuin schommelen. Ze gebruiken nu een zomerband als schommel, maar dat vind ik ’s winters niet zo’n fijn idee.”

Terug in de winkel berekent de verkoper de prijs. “Wilt u pinnen of contant betalen?”, vraagt hij. “Contant”, antwoordt Leo en hij graait in de tas die hij bij zich heeft. Hij haalt een hamer tevoorschijn en legt die op de toonbank. De verkoper stapt verschrikt achteruit. Als Leo nog een keer in de tas heeft gegraaid, heeft hij een spaarvarken in zijn hand. De verkoper stapt weer dichter naar de toonbank. Leo pakt de hamer en slaat met een ferme klap het spaarvarken stuk. Scherven vliegen in het rond en munten vallen rinkelend op de toonbank. De verkoper veegt papiergeld en munten bij elkaar en legt het bedrag waar hij recht op heeft opzij. “Kijkt u eens, u houdt nog geld over”, zegt hij.

Leo telt het geld dat over is. “O, maar dat is nog genoeg om een cadeautje voor mijn vrouw te kopen. Ze wil al heel lang een nieuwe oorbel.” De verkoper springt nu bijkans over de toonbank heen. “Laat ik die nu ook verkopen. Ik heb ze in verschillende formaten, diktes en kleuren. En als ik niet in huis heb wat u zoekt, dan laat ik het gewoon naar uw persoonlijke wensen maken. Onze service gaat ver.” “Ach, ik ben hier nu toch”, zegt Leo. “Laat u maar zien wat u heeft.”

“Doe die maar”, zegt Leo, wijzend op een mooi gevormde oorbel van middelmatige grootte en dito dikte. “Wederom een uitstekende keuze, meneer”, zegt de verkoper. “Omdat het een cadeautje voor uw vrouw is, ga ik het extra mooi inpakken.” De man graait onder de toonbank. Dan zakt hij door de knieën. Als hij even later weer achter de toonbank omhoog komt, ziet Leo de paniek in zijn ogen. “Dit is vreselijk, meneer”, zegt de man met een snik in zijn stem. “Ik heb geen eierdoos meer.”

“Geen probleem, hoor”, zegt Leo. “Loopt u maar even mee naar mijn auto. Als vertegenwoordiger van een fabrikant van eierdozen heb ik altijd een heel assortiment bij me. Ik heb ze in verschillende formaten, diktes en kleuren. En als ik niet in mijn auto heb wat u zoekt, laat ik het naar uw persoonlijke wensen maken. Onze service gaat ver.”