Veifgever: Arna Michielsen
Woorden: steampunk – drijfijs – cirkelzaag – gelatinepudding – camper

Het was een zonnige voorjaarsdag toen Theo zijn camper in de grote loods achter zijn woning parkeerde. Hij had de kampeerwagen nog maar net en zou er een week mee op vakantie gaan, maar na twee overnachtingen op een camping had hij het wel gezien. Zijn eerste vakantie alleen, nadat vier jaar geleden zijn vrouw was overleden, viel hem zwaar. Hij voelde zich eenzaam en verdrietig. En ook teleurgesteld, want zijn idee om met de camper weer van het leven te gaan genieten, was in zijn ogen op een mislukking uitgelopen.

Terwijl hij bezig was om etenswaren en andere spullen uit de camper te halen, kwam net zijn jongste dochter langs om de planten water te geven. “Ben je nu alweer terug?”, vroeg ze verbaasd. “Ja”, antwoordde Theo. “Ik vond het helemaal niets. Ik voelde me zo ontzettend alleen.” Zijn dochter sloeg een arm om hem heen en gaf hem een kus op zijn wang. “Ik begrijp het”, zei ze. “Het zou fijn zijn als je weer een leuke vrouw zou hebben om samen van het leven te genieten. “Misschien wel”, gaf Theo toe.

“Kijk jij wel eens naar dat televisieprogramma First Dates?”, vroeg Caroline, want zo heet Theo’s jongste dochter, even later. “Ik heb er een paar afleveringen van gezien”, antwoordde Theo. “Misschien is dat wel iets voor jou”, opperde Caroline. “Nee, geen denken aan. Ik zou op zich best wel een date willen, maar ik ga niet met m’n kop op de televisie”, was de reactie van Theo. Caroline dacht even na. “Pap, ik heb een idee.”

Het is een zonnige zomermiddag. Theo loopt naar de ingang van het restaurant waar hij om 18.00 uur een date heeft. Georganiseerd door zijn jongste dochter. In de stijl van het programma First Dates, maar dan zonder camera’s. Hij probeert zo nonchalant mogelijk te lopen, maar hij is bloednerveus. Waarom doe ik hier aan mee?, vraagt hij zich af.
In het restaurant wordt Theo opgewacht door de gastheer, die door Caroline is geïnformeerd en zijn rol met verve speelt. Theo steekt zijn hand uit. “O nee, dat mag niet. Corona”, zegt hij verontschuldigend. “Ik moet er ook nog telkens bij nadenken, hoor”, reageert de gastheer. “Handen schudden is nu eenmaal een ingebakken gewoonte.” Hij begeleidt Theo naar de bar. “Uw date komt zo”, zegt hij. “Wilt u wat drinken?”, vraagt de barman. “Ja, doe maar een gin-tonic”, antwoordt Theo. “Met drijfijs?”, grapt de barman om het ijs te breken. Theo kijkt hem vragend aan. “Met ijsblokjes, bedoel ik”, verduidelijkt de barman. “Ja, doe maar”, antwoordt Theo

Dan komt de gastheer naar de bar. Achter hem loopt Theo’s date. Theo staat op en steekt zijn elleboog uit. “Theo”, stelt hij zich voor. “Irene”, zegt de vrouw, terwijl zij ook haar elleboog uitsteekt voor de Lee Towersbegroeting. Ze neemt plaats op de barkruk, die in verband met de coronamaatregelen anderhalve meter verderop staat. Terwijl de barman de door haar gevraagde witte wijn inschenkt, vraagt Theo: “Waar kom je vandaan?” “Daar vandaan”, reageert Irene gevat, terwijl ze wijst naar de ingang van het restaurant. “Haha, dat is toevallig. Ik ook”, zegt Theo. “Dan hebben we dat in elk geval al gemeen”, stelt Irene vast.

Eenmaal aan tafel verdwijnt bij beiden de nervositeit en zijn ze al snel in gesprek. Nog voor het voorgerecht wordt geserveerd, weet Theo dat Irene een jaar jonger is dan hij, dat ze een dochter heeft, dat zij sinds drie jaar weduwe is, dat zij altijd in de verpleging heeft gewerkt en dat zij twee jaar geleden door een dronken automobilist is aangereden en daardoor nu arbeidsongeschikt is.
Terwijl ze het voorgerecht naar binnen werken, vertelt Theo tussen de happen door zijn verhaal. Dat hij vier jaar geleden weduwnaar werd, dat hij nu 65 jaar is, dat hij drie kinderen heeft (twee dochters en een zoon) en dat hij altijd een eigen bouwbedrijf heeft gehad, maar dit een jaar geleden heeft overgedragen aan zijn zoon. “Ah, vandaar dat speldje op je colbert”, merkt Irene op. “Ja, een gouden cirkelzaag. Kreeg ik bij mijn afscheid van het personeel. Ik kreeg er ook nog een bronzen beeldje van een cirkelzaag bij.”

Tijdens het hoofdgerecht komen hun liefhebberijen aan de orde. Irene vertelt dat zij graag schildert en beeldhouwt. “Verder wandel ik veel, luister ik graag naar muziek en vind ik steampunk leuk”, zegt Irene. Theo kijkt haar verbaasd aan. “Steampunk?”, roept hij. “Ik dacht bij jou aan klassiek. Misschien wat popmuziek, maar zeker niet aan punk.” “Nee joh, steampunk heeft niets met muziek te maken. Steampunk is gebaseerd op verhalen die zich afspelen in het stoomtijdperk, maar heeft ook sciencefiction elementen. Je hebt er speciale kleding en attributen voor. Er zijn regelmatig evenementen”, legt Irene uit. Ze pakt haar mobiel en laat Theo wat foto’s zien. “Apart”, zegt Theo. “Ik kende het niet.”

“Heeft het gesmaakt?, vraagt de ober als hij als hij de borden van het hoofdgerecht op komt halen. “Ja, het was perfect”, antwoorden Theo en Irene. “Willen jullie nog een dessert?”, vraagt de ober. Theo laat het antwoord over aan Irene. “Nee”, zegt zij. “Ik ga bij mij thuis nog een lekkere gelatinepudding voor hem klaarmaken, want die hebben jullie niet.”

Als ze even later bij Irene thuis genieten van de gelatinepudding vraagt Theo zich hardop af hoe hun dochters tot het koppelidee zijn gekomen. “Zij houden van ons”, zegt Irene. “En ze houden van elkaar.” “Meen je dat nou?”, vraagt Theo. “Ja”, antwoordt Irene. “Wist je dat niet?” “Nee”, zegt Theo, “dat wist ik niet. Wow, dat is toch wel geweldig. Als wij een setje worden, zijn we zowel ouders als schoonouders.”

Het is een zonnige nazomerdag. Theo zit achter het stuur van de camper. Naast hem zit Irene. Achter hen rijdt een auto met Irene’s dochter achter het stuur. Naast haar zit Caroline. Twee stellen op weg naar een mooie, onvergetelijke vakantie en een gelukkige toekomst.