Het is zaterdagavond 14 september. Zoon is uit. Poes heeft zich teruggetrokken op zolder. Ik schenk een biertje in en vermaak me met televisie kijken.
Na Beste Zangers, Dit Was Het Nieuws, Studio Sport en drie biertjes zet ik tegen middernacht mijn computer aan. Ik luister op YouTube naar muziek en trakteer mezelf nog op een vieux cola. Voordat ik naar bed ga, kijk ik nog even op Twitter en Facebook. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen, want met name Facebook is rond dit tijdstip een bron van ergernis. Hoe lang ik ook scroll, Facebook laat alleen berichten van vele uren geleden zien. Uit ergernis plaats ik daar een bericht over. Daar wordt meteen op gereageerd en er ontstaan ‘gesprekjes’. Wordt het toch nog gezellig. Nou vooruit dan, nog een vieux cola. En dat had ik misschien ook beter niet kunnen doen.
Om half drie vind ik het mooi geweest, ga naar bed en val vrijwel meteen in slaap. Niet heel lang daarna word ik wakker van geluid in de achtertuin. Ik hoor dat de schuurdeur dichtgedaan wordt, gevolgd door het geluid van voetstappen en het openen van de achterdeur. Zoon is thuis. Ik kijk op de wekker. De display geeft 03:03 aan. Het is dus 6 minuten over drie. Mijn wekker loopt namelijk drie minuten achter. Dat is al tijden zo. Ik weet dat, dus hoef ik ‘m niet gelijk te zetten. Ik draai me om en slaap verder.
Een poosje later word ik opnieuw wakker van geluid in mijn achtertuin. Ik hoor geritsel, geschuifel en gepiep. Ik kijk op de wekker. De display geeft 04:19 aan. Het is dus 04:22 uur. Ik stap uit bed en kijk uit het raam. Het is aardedonker en kan daardoor niet zien wat er zich in mijn tuin afspeelt. Ik tast in het donker naar mijn broek en shirt, stop mijn telefoon in mijn broekzak en ga naar beneden. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 04:25 uur is. Dat is dus echt zo. Als ik de deur opendoe moet ik even met mijn ogen knipperen. De zon schijnt volop en verblindt me even.
Als mijn ogen aan het felle zonlicht gewend zijn, zie ik een absurd tafereel in mijn achtertuin. Ik zie een lange stoet spinnen, slakken, muizen, padden en ratten (oplopend in grootte) vanuit de achtergevel naar de uitgang van mijn tuin lopen. De beestjes komen uit een kleine opening in de gevel. Een opening die niet groter is dan 9 centimeter breed en zo’n 3 centimeter hoog. De opening wordt doorgaans afgedekt met een kunststof roostertje, maar dit ligt nu op de grond.
Ik kijk naar de opening en zie er nog een rat uitkomen. Dan gebeurt er enkele minuten niets. Net op het moment dat ik weer terug naar bed wil gaan, zie ik een poot met daaraan een schaar uit het gat in de muur komen. Er zit dus kennelijk ook nog een krab in de kruipruimte onder mijn huis. Die kan er nooit uit, bedenk ik me. Daarvoor is het gat te krap. De krab is echter niet voor één gat te vangen en weet zich als een ware ontsnappingskunstenaar naar buiten de wurmen, waarna ook hij of zij –ik kan bij krabben de seksen niet onderscheiden- rustig naar de uitgang van mijn tuin hobbelt.
Ik haal m’n telefoon uit mijn broekzak om een paar foto’s te maken. Als bewijs, want ik realiseer me dat niemand mijn verhaal zal geloven. Op het moment dat ik de eerste foto wil maken, schrik ik wakker. Ik kijk op de wekker. De display geeft 04:37 aan. Het is dus 04:40 uur. Ik stap uit bed en kijk uit het raam. Niets te zien. Het is nog te donker.

Het is zondagochtend 15 september. Ik word wakker en kijk op de wekker. De display geeft 09:12 aan. Het is dus 09:15 uur. Ik besluit uit bed te gaan. Even later ben ik beneden. Als ik de achterdeur opendoe knipper ik even met mijn ogen. De zon schijnt uitbundig. Ik kijk naar de opening in de muur. Het roostertje zit keurig op z’n plaats. In de tuin geen enkel spoor van wat zich er afgelopen nacht heeft afgespeeld. Denkend aan de krab, krab ik me achter de oren. Misschien had ik die tweede vieux cola niet moeten nemen, bedenk ik me. Want altijd als ik wat gedronken heb, zie ik beestjes. Allemaal beestjes. Zelfs in mijn dromen.
https://www.youtube.com/watch?v=ef6S5i2h8-c