Veifgever: Desiree Bloem
Woorden: Kat – bezem – rolschaatsen – luier – muziek

“Kun je even je voeten optillen, zodat ik kan stofzuigen? Trouwens, je mag me best eens helpen, hoor. Ik loop me hier in huis in het zweet te werken, maar meneer blijft op z’n luie reet in z’n stoel zitten. Je wordt echt met de dag luier. Samenwonen is ook samenwerken, hoor.”

Irene staat met een rood aangelopen gezicht van het harde werken en ingehouden woede voor de stoel waarin haar vriend Dennis zit. Zijn gezicht gaat verscholen achter de krant die hij leest. Hij reageert niet. Irene slaat de krant uit zijn handen en rukt de oordopjes van de iPod uit zijn oren. “Je hebt zeker niet gehoord wat ik zei?”, brult ze. “Nee, sorry”, reageert Dennis verbaasd over de hardhandige actie van zijn vriendin. “De muziek stond nogal hard.” “Vertel mij wat”, briest Irene. “Ik kon het zelfs in de keuken helemaal horen.” “Ja, lekker nummer”, zegt Dennis. “Heb je al koffie gezet?” Irene ontploft. “Nee”, schreeuwt ze met overslaande stem. “Ik heb nog geen koffie gezet en ik ga ook geen koffie zetten. Ik sta dus net een heel verhaal te houden over dat ik me hier in het zweet werk en jij op je luie reet blijft zitten. En dat je best eens mag helpen.” “Sorry schat”, zegt Dennis. “Niet gehoord. De muziek stond nogal hard.” Irene laat zich moedeloos op de bank vallen.

“Wat is er aan de hand, lieverd? Waarom ben je zo boos?”, vraagt Dennis. “Noem me geen lieverd”, briest Irene. “Ik ben geen lieverd.” Dennis kijkt zijn vriendin met een niet begrijpende blik aan. “Ik heb je al twee keer verteld dat je me best eens mag helpen. Samenwonen is ook samenwerken.” “Maar ik help toch ook? Ik heb gisteravond nog de vaatwasser ingeruimd”, pareert Dennis de kritiek van zijn vriendin. Irene laat zich van de bank op haar knieën zakken, vouwt haar handen samen en steekt ze omhoog. “Dank je wel, schat. Dank je wel dat je gisteravond de vaatwasser hebt ingeruimd. Je bent geweldig. Wat zou ik zonder jou moeten beginnen?”, zegt ze cynisch. “Ik begrijp werkelijk niet waarom je zo doet”, zegt Dennis. “Moet je ongesteld worden?” “Wat denk je nou zelf?”, schreeuwt Irene. “Ik heb geen idee”, antwoordt Dennis. “Ik hou die cyclus niet zo bij.” “Dat heeft er helemaal niets mee te maken. Het gaat erom dat ik wil dat je in het huishouden helpt. Ik sta overal alleen voor”, roept Irene. Ze ploft weer op de bank.

“Oké”, zegt Dennis. “Zeg maar wat ik moet doen.” “Weet ik veel. Het kan me niet schelen wat je doet, maar doe iets’, antwoordt Irene. Dennis haalt zijn schouders op. “Vrouwen…”, zegt hij zuchtend. “Ook dat heeft er helemaal niets mee te maken”, brult Irene. “Je wilt dat ik help. Maar als ik dan vraag wat ik moet doen, kun je niets bedenken. Typisch vrouwenlogica”, werpt Dennis tegen. “Man…”, schreeuwt Irene. “Pak voor mijn part de bezem en ga de tuin aanvegen.” Dennis staat op. “Oké”, zegt hij en loopt de tuin in.

Nog geen drie minuten later hoort Irene Dennis een enorme brul geven. Ze loopt naar buiten en ziet hem op z’n rug op de grond liggen. “Wat is er gebeurd?”, vraagt ze bezorgd. “Welke idioot laat hier z’n rolschaatsen rondslingeren?”, briest Dennis. “Die zijn van Sanne. Ze was er gisteren mee door de hondenpoep gereden. Ik heb haar gezegd dat ze ze buiten moest laten staan”, antwoordt Irene. “Gaat het? Heb je pijn? Heb je iets gebroken?” “Valt wel mee, geloof ik. Alleen wat last van mijn rug”, zegt Dennis terwijl hij opstaat. “Ga maar even op de bank liggen”, adviseert Irene. “Nee joh, dat is niet nodig. Maar ik heb wel trek in koffie. Ik zal wel even zetten”, zegt Dennis. Maar Irene is onverbiddelijk: “Nee, niets ervan. Jij gaat op de bank liggen. Ik zet wel koffie.” “Nee joh, ik mankeer niets…”, stribbelt Dennis tegen. “Liggen!”, commandeert Irene.

Dennis ligt languit op de bank. De kat is op zijn borst gesprongen en ligt heerlijk te ronken. Irene gaat stofzuigend door de kamer. “Ik ga zo verder in de tuin”, zegt Dennis. “Nee”, zegt Irene stellig. “Jij blijft liggen. Ik doe zo de tuin nog wel even.” Dennis aait de kat en zegt: “Tja jongen, vrouwen… Wij zullen hun logica waarschijnlijk nooit begrijpen.” De kat knipoogt en spint tevreden verder.