Veifgever: Robyn van Deventer
Woorden: Graag – valkuil – minuscuul – water – verlangen

“Koffie?”
“Ja, graag.”
“Melk en suiker?”
“Ja, graag.”
“Maar je gebruikt helemaal geen melk in je koffie.”
“Ja, graag… Hè, wat?”
“Ik zeg, dat je helemaal geen melk in je koffie gebruikt.”
“Dat is waar. Waarom vraag je het dan?”
“O, dus je hebt wel gehoord dat ik het vroeg. Waar zit jij met je gedachten? Je bent de laatste tijd zo afwezig en je zegt zo weinig.”

Johan kijkt zijn vrouw Cathy glazig aan. “Sorry schat. Wat zei je?” Cathy staat op van haar stoel. “Kijk, dat bedoel ik dus”, zegt ze. “Je luistert niet, je hoort niet wat ik zeg.” “Jawel hoor”, antwoordt Johan. “Je vroeg of ik melk en suiker in mijn koffie wilde.” Cathy’s gezicht betrekt. “Hoe lang zijn wij nu al met elkaar getrouwd?”, roept ze. “Eh…, lang”, antwoordt Johan, terwijl hij zijn hersenen pijnigt om het juiste aantal jaren boven water te krijgen. “Lang? Lang?”, briest Cathy. “Bijna 30 jaar, man.” “Dat wilde ik net zeggen”, probeert Johan zich uit de situatie te redden. “Bijna 30 jaar”zegt Cathy. “Dan weet ik dus wel dat jij geen melk in je koffie wilt…” “Waarom vraag je het dan?”, onderbreekt Johan haar. “Omdat”, roept Cathy, “omdat ik me zorgen over je maak. Ik zie aan je dat je er met je gedachten niet bij bent. Het lijkt wel of je in een andere wereld leeft. Een wereld waar ik geen deel van uitmaak.” Johan kijkt zijn vrouw aan. Tranen branden in zijn ogen. Hij zwijgt. Cathy staat weer op van haar stoel en loopt naar buiten, de tuin in. Johan kijkt haar na. ‘Je moest eens weten hoe dicht je met die laatste opmerking bij de waarheid zit’, denkt hij.

Sinds anderhalve week leeft Johan inderdaad in twee werelden. Het is zijn valkuil. Hij weet het, want hij heeft het al eens eerder meegemaakt. Dat was in 1979 toen zijn moeder op jonge leeftijd overleed. Hij wilde sterk zijn. Was dat ook, maar tegelijkertijd voelde hij zich zwak en hulpeloos. Het heeft destijds een hele tijd geduurd voordat hij zichzelf en zijn leven weer op de rails had. En nu voelt hij weer precies hetzelfde. “We kunnen helaas niets meer voor u doen, mevrouw.” Deze woorden die de arts anderhalve week geleden uitsprak denderen nog altijd na in zijn hoofd.

Sinds anderhalve week is Johan thuis. Om voor zijn vrouw te zorgen. Cathy wilde er aanvankelijk niets van weten. “Ik voel me nog sterk genoeg om mezelf te kunnen redden”, zei ze. Maar Johan ziet hoe de slopende ziekte haar lichaam aantast. Elke verslechtering, hoe minuscuul ook, neemt hij waar. En dan komt hij in zijn gedachten terecht in die andere wereld. Die wereld waar Cathy geen deel meer van uitmaakt. Vaak denkt hij hoe het allemaal verder moet als zij er niet meer zal zijn en hij met twee nog jonge kinderen is achtergebleven. Hij probeert zich er een voorstelling van te maken. Het lukt hem niet, want Cathy is er nog. Hij wil voor haar zorgen.

Cathy komt weer binnen. Johan ziet dat het lopen moeizaam gaat. Moeizamer dan enkele uren geleden. “Gaat het wel?”, vraagt hij. “Ja hoor”, antwoordt Cathy. “Koffie?” “Ja, graag”, zegt Johan. “Melk en suiker? “, vraagt Cathy met een knipoog. Het wordt het laatste kopje koffie dat zij voor Johan zal inschenken. Als zij de volgende ochtend wakker worden, blijkt dat Cathy nauwelijks meer de kracht heeft om op haar benen te staan. Zittend schuifelt zij de trap af. Beneden ondersteunt Johan haar als zij naar de woonkamer wankelt.

Zes jaar later zit Johan achter het toetsenbord van zijn computer. Hij heeft zojuist een verhaal geschreven. Dat doet hij wel vaker tegenwoordig. De wasmachine en droger draaien op volle toeren. Zijn kinderen zitten boven in hun kamers. Het zijn momenten dat hij zijn leven samen met Cathy weer aan zich voorbij ziet trekken.

“Koffie?”, zegt hij hardop. “Ja, graag. Geen melk, wel suiker.” Terwijl hij naar de keuken loopt neuriet hij:  ‘Als de dag van toen hou ik van jou. Misschien oprechter en bewuster trouw. Want toch steeds weer is een dag zonder haar een verloren dag met stil verlangen naar.’