Ik weet niet of u in reïcarnatie gelooft… Ik wel. Ik weet namelijk wat ik in mijn vorige leven ben geweest. Bulldozer. Dat weet ik zo goed omdat ik het nog steeds in me heb. Ik ben er namelijk een kei in om dingen die gedaan moeten worden voor me uit te schuiven. Laat mij maar schuiven…

Waarschijnlijk heb ik dat voormeuitschuiftalent al mijn hele leven, maar ik heb het zelf eigenlijk pas kort geleden ontdekt. Ik moest voor de een of andere instantie namelijk wat gegevens uit het verleden opdiepen. Geen probleem natuurlijk. Gewoon even de drie ordners met papierwerk uit de kast halen en de benodigde gegevens opzoeken. Dat bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan. De ordners waren leeg en werden op hun plaats gehouden door twee enorme stapels paperassen. Of andersom eigenlijk, want toen ik de ordners uit de kast haalde begonnen de stapels te schuiven en mengden zij zich op de onstane lege plek. Een beetje jammer, want ik wist me te herinneren dat ik de papieren eerder al op onderwerp had gesorteerd. Ik was toen vast van plan geweest ze netjes in de ordners te doen, maar er zal ongetwijfeld een moment zijn geweest dat zich een ander klusje aandiende en ik heb gedacht: leg maar even in de kast, dit kan later wel. Nu ben ik er weer aan begonnen. Mijn eettafel ligt bezaaid met brieven en formulieren die ik moet uitzoeken en opbergen. Maar dat komt straks wel, want ik wil eerst dit verhaal schrijven. Laat mij maar schrijven…, laat mij maar schuiven.

Dat wil overigens niet zeggen dat ik blij ben met mijn voormeuitschuiftalent. De gevolgen ervan zijn inmiddels pijnlijk zichtbaar. Ik kan met veel enthousiasme ergens aan beginnen, maar iets afmaken… ho maar. Eerlijk gezegd is bijna alles onaf. Ik ben geen afmaker, ik ben een voormeuitschuiver. Het kan later altijd nog. U bent welkom om bij mij op bezoek te komen, maar ik wil u dan dringend verzoeken recht vooruit te kijken. Niet naar beneden naar de plinten kijken. Die zijn tijdens de kluskarweien in huis niet meegeverfd. Niet omdat de verf op was -mijn schuur staat vol blikken met restjes verf-, maar omdat het later nog wel kon. En ook niet naar het plafond kijken, want daar moeten na de laatste kluspartij van drie jaar geleden nog altijd nieuwe lampen worden opgehangen. En ik heb liever ook niet dat u naar buiten kijkt. De renovatie van mijn tuin, waar ik deze zomer zo druk mee bezig was, is –u raadt het al- niet af. Dat komt (heel misschien) komend voorjaar wel. Laat mij maar schuiven…

Inmiddels is er een nieuw project dat ik niet zal afmaken. Dat is het boek waar ik drie jaar geleden aan begonnen ben met schrijven, vervolgens voor me uit heb geschoven en onlangs weer heb opgepakt. Maar nu ligt het niet afmaken anders. Niet van het komt nog wel, maar ik heb bewust de keuze gemaakt om met het schrijven van het boek te stoppen. Aanleiding hiervoor is het verhaal ‘Tegen de wind in (2)’ dat ik vorige keer op deze site heb geplaatst en waarin hoofdpersoon Johan, na jarenlang tegen de wind in te hebben gefietst, besloot zijn overbodige bagage weg te gooien en een andere richting in te slaan. Ik ken die Johan heel erg goed. Aardige vent. Hij spoort natuurlijk niet helemaal, met z’n regenbogen… Maar toch heb ik iets van hem geleerd. Mijn boek zou namelijk voor een belangrijk deel gaan over de ziekte en het overlijden van Tiny. En dan met name over de gruwelijke medische fouten die zijn gemaakt door artsen in het ziekenhuis. Tiny heeft heel veel bijgehouden en opgeschreven. Om tot een goed verhaal te komen moet ik alle bewaarde agenda’s en notitieboekjes weer lezen. Ik ben ermee begonnen, maar al snel kwamen al die ellendige herinneringen weer naar boven.  Dat wil ik niet. Dat is overbodige ballast. Ik gooi de aantekeningen uiteraard niet weg, zoals Johan dat wel deed met zijn overbodige bagage, maar ze zijn nu goed opgeborgen. Ik houd me nu vast aan de mooie herinneringen. Daarmee schuif ik een stuk makkelijker door het leven.

Geloof het of niet, maar mijn eigen verhaal heeft me op een ander spoor gezet. Mijn collega’s hebben het deze week waarschijnlijk wel gemerkt. Ik heb er weer plezier in en hoop binnenkort het aantal uren dat ik werk uit te kunnen breiden. Ik heb er zin in. En die papieren op tafel, de plintjes, de lampen, de tuin? Dat komt allemaal wel… goed. Laat mij maar schuiven…

PS: Zoals u ziet is dit verhaal wel af!