Veifgever: Desiree Bloem
Woorden: kerst – poes – kalkoen – galajurk – sneeuw

Het is 25 december. Eerste kerstdag. Vera wordt wakker en kijkt op de wekker die op het nachtkastje naast het bed staat. “Oeps, kwart over negen al. Tijd om op te staan, want er moet nog een hoop worden gedaan”, mompelt ze in zichzelf. Ze kijkt naar haar man. Hij is nog in een diepe slaap. “Wakker worden, John”, zegt ze, terwijl ze  probeert hem wakker te schudden. “Het is al kwart over negen en we moeten nog flink wat doen voordat mijn ouders komen.” John draait zich op zijn zij en slaat een arm om Vera heen. “Tien minuutjes nog”, zegt hij zacht. “Ik ben nog zo moe. Het was de afgelopen dagen zo ontzettend druk op m’n werk.” Vera hoort het al niet meer. Nog voordat John zijn zin heeft uitgesproken is zij alweer in dromenland.

Vera (38) en John (41) zijn moe. Heel moe. Dat is niet zo vreemd, want zij hebben een hectische week achter de rug. Vera was elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan het werk in haar kapsalon op de begane grond van hun drive-in woning. Ze heeft een grote klantenkring en heeft het altijd – zeg maar permanent- druk, maar zo vlak voor de kerst maakt zij extra lange dagen. Dan wil iedereen er goed uitzien.
Ook John was de afgelopen week nauwelijks thuis. Hij moest als filiaalchef van een herenmodeketen ook extra uren maken. Koopavonden voor de kerst, want dan wil iedereen goed voor de dag komen.

De kerstdagen stonden voor Vera en John de laatste jaren dan ook vooral in het teken van bijkomen van de drukte. Tot rust komen. Uitslapen, met de kinderen films kijken en spelletjes doen. Verder geen gedoe. Geen visite en zelf ook nergens heen.
Dit jaar moet het echter helemaal anders worden. Dochter Sara (7) en zoon Daan (9) hadden op school verhalen van klasgenootjes gehoord hoe daar Kerstmis wordt gevierd. Met familie, met lekker eten. Sara en Daan hadden Vera op een spaarzaam moment dat ze er tijd voor had op aan gesproken. Sara had voorgesteld om de opa’s en oma’s uit te nodigen en er een koninklijke kerst van te maken. De mannen in pak, de vrouwen in galajurk. En natuurlijk een diner met kalkoen. Zelfs voor de poes had zij een plan bedacht. Deze keer eens geen voer uit een blikje, maar biefstuk of vis.
Vera hoorde het betoog van haar dochter aan. Ze was erdoor geraakt, maar besefte dat de tijd om alles te regelen wel heel erg kort was. “Mooi idee, kindje”, had ze geantwoord, maar ik denk dat de opa’s en oma’s al andere plannen hebben. “Kerstmis is al over minder dan een week. Maar ik zal het er met pappa over hebben en kijken wat ik kan doen.”
John stond aanvankelijk niet heel positief tegenover het plan. Hij hield het liever rustig, maar hij begreep zijn kinderen ook wel. “Het is goed”, zei hij tegen Vera. “Bel jij jouw en mijn ouders en regel jij de boodschappen, want daar heb ik geen tijd voor.” “Is goed”, antwoordde Vera.

Om een lang kerstverhaal iets korter te maken: De ouders van Vera konden op eerste kerstdag komen, de ouders van John waren voor beide kerstdagen al elders uitgenodigd en de telefonisch bestelde boodschappen zouden door de plaatselijke supermarkt worden klaargezet. Bezorgen was door de drukte helaas niet meer mogelijk. “Geen probleem”, had Vera gezegd. “Die halen we wel op.”

Dochter Sara en zoon Daan bonzen met hun vuisten op de deur van de slaapkamer. “Mamma, pappa”, roepen ze. “Het sneeuwt.” Ze stormen de slaapkamer binnen. Vera komt overeind, kijkt op de wekker en ziet tot haar schrik dat het al bijna half elf is. John, die door het lawaai ook wakker is geworden, stapt uit bed en kijkt uit het raam. “Zo te zien heeft het de hele nacht gesneeuwd”, zegt hij. “En het sneeuwt nog steeds. Er ligt een heel dik pak. Ik ben blij dat we de deur niet uit hoeven.”

Een paar minuten later gaat de telefoon. Het is Vera’s moeder. “Sorry schat, maar we zien geen kans om te komen”, zegt ze. “Er ligt een enorme laag sneeuw en het openbaar vervoer ligt stil. Er rijden geen treinen en bussen. En de verwachting is dat het nog uren blijft sneeuwen.” Als Vera even later vertelt dat opa en oma door de hevige sneeuwval niet kunnen komen, reageren Daan en Sara teleurgesteld. Ze hadden zich zo verheugd op een gezellig kerstfeest. “Dat gaan we er met z’n viertjes van maken”, belooft Vera. “We kleden ons straks mooi aan. Dan gaan we eerst allemaal lekkere hapjes eten, spelletjes doen en vanavond het kerstdiner. Helpen jullie me nu even met het dekken van de tafel voor de brunch?”
Als Vera in de keuken de deur van de koelkast opentrekt, krijgt ze de schrik van haar leven. De koelkast is zo goed als leeg. “Nee hè”, roept ze uit. “Ik ben helemaal vergeten de boodschappen op te halen. Die liggen nog in de supermarkt.” Ze denkt even na en zegt dan: “Gaan jullie buiten maar even een mooie sneeuwpop maken. Dan ga ik samen met pappa proberen wat te regelen.” “Zal wel weer Thuisbezorgd worden”, zegt Daan. “Ik denk niet dat er met deze omstandigheden iets bezorgd zal worden”, antwoordt John.

Een half uur later wordt er aan de deur gebeld. “Zijn m’n ouders toch gekomen?”, vraagt Vera zich af terwijl ze naar de deur loopt. Het zijn niet haar ouders. Het is Els, de nieuwe buurvrouw die sinds iets meer dan een week naast haar woont. Ze hadden elkaar al wel de hand geschud, maar tot een echte kennismaking was het nog niet gekomen. Daar had Vera het veel te druk voor. “Ik hoor net van mijn kinderen, die samen met jouw kinderen een sneeuwpop aan het maken zijn, dat jij vergeten bent de kerstboodschappen op te halen en dat jullie nu niets in huis hebben”, zegt Els. “Wij zouden vandaag ons nieuwe huis inwijden met de hele familie. Maar iedereen woont ver weg en niemand durft het aan om nu de weg op te gaan. Ik heb gisteren de hele dag in de keuken gestaan om alles voor te bereiden. Het zou toch zonde zijn als dat allemaal voor niets is geweest. Hebben jullie misschien zin om bij ons kerst te komen vieren?” Vera doet een stap naar voren, omhelst haar buurvrouw en geeft haar een stevige zoen op haar wang. “Wat lief”, roept ze uit. “Ja, heel graag.”

En zo zitten ze even later bij de buren. Vera en Sara in galajurk, John en Daan in kostuum. Ze genieten van een overdaad aan lekker hapjes en een overheerlijk kerstdiner met kalkoen. “Els, jij bent een ware keukenprinses”, steekt Vera haar bewondering voor de kookkunst van haar buurvrouw niet onder stoelen of banken. “Nu hebben we dus echt een koninklijke kerst”, stelt Sara glunderend vast.

Als ze aan het eind van de avond afscheid nemen, krijgen ze nog een schaaltje mee met vis voor de poes. “Volgend jaar bij ons”, zegt Vera. “Dan heb je een jaar de tijd om bij Thuisbezorgd alvast wat uit te zoeken”, kan Daan het niet nalaten om zijn moeder nog even te plagen.