Het is woensdag vandaag. En de woensdagavond is voor mij sinds enkele jaren de vaste Keesavond. Begrijp me goed, hier bedoel ik niets ordinairs mee. Dat u niet denkt dat ik me elke woensdagavond op pad begeef en me uitleef in seksuele uitspattingen. Daar ben ik veel te verlegen voor. Nee, met Keesavond bedoel ik dat mijn zwager Kees, de man van mijn zus, op de koffie komt.

Sinds 16 maart 2007, de dag dat Tiny overleed, komt Kees trouw elke woensdagavond op bezoek. Alleen als hij met vakantie is, of wanneer hij ziek is, komt Kees niet. Maar het aantal woensdagavonden dat hij hierdoor overslaat, is op de vingers van één hand te tellen. Kees is een vaste waarde op de woensdagavond.

Elke woensdagavond rond half zeven komt Kees – we wonen hemelsbreed zo’n 500 meter bij elkaar vandaan – aangewandeld. Hij drukt twee keer op de bel en vraagt bij binnenkomst: “Zo, en hoe is het hier?” We drinken koffie en we praten over de afgelopen week, over elkaars werk en alles wat verder ter tafel komt. Na een kleine anderhalf uur vertrekt Kees weer en wandelt hij op zijn gemak terug naar huis. En dat nu al ruim zeseneenhalf jaar lang. Week in, week uit. Ik vind dat mooi.

Heel veel mensen hebben mij direct na het overlijden van Tiny gezegd dat ze me regelmatig zouden komen opzoeken. “Je staat er niet alleen voor, hoor”, zeiden ze. Heel veel van die heel veel mensen heb ik nooit meer gezien of gesproken. Dat neem ik ze niet kwalijk, want ik weet hoe het werkt. Iedereen heeft z’n eigen leven en wordt in beslag genomen door de beslommeringen van alledag. Kees heeft nooit gezegd dat hij elke woensdagavond zou komen. Kees komt.

Maar Kees is er niet alleen op woensdagavond. Hij is er altijd voor mij en mijn kinderen. Wanneer we bijvoorbeeld met ingewikkelde administratieve vraagstukken zitten bellen we ‘ome Kees’. En toen ik in 2011 door extreme duizeligheid nauwelijks op mijn benen kon staan, deed hij als dat nodig was boodschappen voor ons. En toen ik in die periode een aantal keren in het ziekenhuis in Leiderdorp lag, kwam hij elke dag op bezoek. Terwijl hij eigenlijks niets van ziekenhuizen moet hebben. In die periode nam hij ook de afwikkeling van de nalatenschap van mijn overleden vader van mij over. Omdat ik daar zelf niet toe in staat was.

Die nare tijd is gelukkig alweer een poosje achter de rug. Ik ben weer aan het werk en doe mijn best om het voor mezelf en mijn kinderen zo aangenaam mogelijk te maken. En als ik ergens mee zit, bespreek ik dat op woensdagavond met Kees. Want ook nu het weer goed met me gaat, blijft hij elke week trouw komen. Ik vind dat mooi. Heel mooi!

Ik wens u toe dat u iemand in uw omgeving mag hebben als mijn zwager Kees. Iemand die er altijd voor u is en voor u klaarstaat.