Zal ik bellen? Ja, ik bel. Nee, ik bel niet. Ik bel later wel. Misschien bel ik wel helemaal niet. ‘Bel nu maar’, zegt een stemmetje in mijn hoofd. ‘Je wilt toch weten welk geheim je vader meenam in zijn graf?’ “Ja, dat wil ik weten”, snauw ik hardop terug. Maar dan is er meteen dat andere stemmetje dat zegt: ‘Laat toch rusten. Het is misschien beter dat je het niet weet.’ “Dat weet ik ook wel. Ik weet even niet meer wat ik wil”, roep ik vertwijfeld uit.

‘Eén telefoontje en je weet het’, mengt het eerste stemmetje zich weer in mijn overdenkingen. Het stemmetje refereert aan de ontmoeting die ik onlangs had met een neef. Het was na afloop van de begrafenis van mijn laatste oom. De neef had mijn verhaal ‘Het geheim van mijn vader’ gelezen en zei te weten wat HET was. Hij is bereid het me te vertellen. Ik hoef hem maar te bellen. ‘Waar wacht je op? Bel dan’, zeurt het stemmetje in mijn hoofd. ‘Niet doen’, roept het andere stemmetje.

Gisteren ontving ik een uitgebreide email van een andere neef. Ook hij reageerde op mijn verhaal. Hij schreef een mooi en warm betoog over de overeenkomsten en verschillen tussen onze vaders, het waren broers. Zijn email was bedoeld als ‘hart-onder-de-riem-stekertje’, zoals hij het noemde. En dat had dan met name betrekking op mijn vraag aan mijn vader of hij toch een beetje trots op me was. De email van deze neef doet me goed, ook al wil of kan hij mij het geheim van mijn vader niet onthullen. Hij schrijft daarover: ‘Voor wat het geheim betreft, denk ik inderdaad dat je gelijk hebt dat je het wellicht beter niet kunt weten. Je gaat immers op zoek naar iets dat je vader als negatief heeft ervaren in zijn leven. Hij had duidelijk moeite om er met je over te praten, schaamde zich er waarschijnlijk voor. Moeilijk voor een buitenstaander om te bepalen hoe groot de drang naar een eventueel postuum vergeven kan zijn.’

‘Niets van aantrekken. Bellen!!!’, commandeert stemmetje 1. ‘Nee, niet doen. Je neef heeft gelijk’, haast het andere stemmetje zich te zeggen. Ik denk aan het Twittergesprekje dat ik gisteravond had met @Frommes. Zij begrijpt mijn dilemma: ‘Ja, voegt het iets toe aan je leven, of word je ergens mee opgezadeld wat je liever niet wist…’

Ik ben er nog niet uit. Misschien maak ik het nu wel groter dan het in werkelijkheid is en doe ik daar mijn vader postuum onrecht mee aan. Dat knaagt aan mijn geweten. ‘Bellen dus’, zegt het stemmetje. ‘Nee’, zegt het andere stemmetje. ‘Lees nog eens goed wat je neef heeft geschreven. Je vader wilde er misschien wel met je over praten, maar KON het waarschijnlijk niet. Denk aan de vele mooie belevenissen die je met je vader had en die je ook in je verhaal hebt beschreven. Respecteer dat hij niet met jou over zijn geheim kon praten. Hij heeft het er waarschijnlijk zelf moeilijk genoeg mee gehad.’

Ik ben blij met mijn neven. Met de een omdat hij bereid is het antwoord op de ene brandende vraag te geven. Met de ander omdat hij me laat inzien dat je niet altijd alles moet willen weten.

Ik ben er nu uit. Vanaf nu denk ik alleen nog maar aan de mooie en leuke herinneringen aan mijn vader. Natuurlijk had hij tekortkomingen en maakte hij fouten, maar voor wie geldt dat niet. Maar hij was MIJN vader op wie ik zo vaak trots was. ‘Goed zo’, zegt stemmetje 2, terwijl het eerste stemmetje stampvoetend mijn hoofd verlaat.

Pa, rust zacht.